Denk aan mij, hoofdstuk 18.

Ze zag Stevens blik veranderen van geschrokken naar boos. Thomas gaf haar een kus op haar wang en nam haar aan haar hand mee. Ze hoopte uit alle macht dat hij niet naar Steven zou lopen maar dat deed hij wel. ‘Hé Steef! Ken je Olivia al? Is ze niet de mooiste vrouw uit dit hele gehucht?’ Olivia bloosde en keek beschaamd naar Steven. Steven kuchte en zette zijn zakelijke stem op: ‘Ja, dat is ze zeker, Olivia en ik kennen elkaar al een tijdje. Hoe gaat het met je?’ Ze voelde dat ze knalrood werd, in wat voor ongemakkelijke situatie was ze nu weer beland? ‘Ja goed, dank je!’ zei ze zachtjes. Gelukkig zag ze aan de overkant van de zaal Emma kijken en ze glipte snel weg. Terwijl ze samen het eten aan het opdienen waren zag ze dat Steven steeds geïrriteerd naar haar keek. Ze probeerde zijn blik te negeren en deed daarnaast haar best om Thomas te ontlopen zodat ze Steven niet nog bozer zou maken.

Toen het feest in volle gang was en iedereen voorzien was van een hapje en een drankje, sloop ze even de gang op omdat ze even op adem moest komen. Ze had het ontzettend warm, had ze nou maar iets zonder lange mouwen aan gedaan. Ze liep wat door de gang op zoek naar de toiletten toen ze ineens aan haar arm een zijkamer in getrokken werd. ‘Steven wat doe je nou?’ ze keek verontwaardigd in zijn boze gezicht. ‘Wat moet je nou weer met die gladjakker van een Thomas? Hebben jullie wat met elkaar?’ Ze zag aan zijn gezicht dat hij heel erg kwaad was en hoorde de ergernis in zijn stem. ‘Nee, dat heb ik niet. En wat nou als dat wel zo zou zijn? We hebben geen relatie met elkaar weet je nog?’ Meteen had ze spijt van haar woorden, want ze zag dat ze hem gekwetst had. ‘Sorry..’ zei ze zachtjes terwijl ze zijn hand pakte. ‘Nee, je hebt gelijk. Ik moet me er niet mee bemoeien.’ Hij leunde tegen het bureau aan en legde zijn handen op haar heupen. ‘Het spijt me, ik kan het gewoon niet aan om jou met een andere man te zien. Niet terwijl ik niets liever wil dan dat jij bij me bent.’ Ze kwam wat dichterbij hem staan, zo dicht dat hun lichamen elkaar zacht aanraakten. ‘Ik weet het, maar er is echt geen ander.’ fluisterde ze zacht.

Ze kon zich niet inhouden en boog langzaam haar gezicht naar dat van hem. Even raakten hun lippen elkaar zachtjes aan en hoewel ze niets liever wilde dan hem zoenen, kon ze zich inhouden en stapte ze een stukje achteruit. ‘Ik moet weer naar het feest toe, ik denk dat Emma me nodig heeft.’ Zonder zijn antwoord af te wachten liep ze het kantoor weer uit en liep ze naar de grote zaal. Ze had tegen hem gelogen, want ze wist dat Emma het prima zelf af kon. Onderweg naar de zaal botste ze bijna tegen Thomas op. ‘He! Ik zocht je al! Was je je voor me aan het verstoppen?’ lachte hij. ‘Ze glimlachte en wilde langs hem lopen, maar hij hield haar tegen. ‘Ik vind je heel erg leuk Olivia, meer dan dat zelfs. Ik kan niet stoppen met aan je te denken.’ Hij pakte haar kind vast en kuste haar. Verbijsterd maar ze draaide haar hoofd weg.  Geschrokken keek ze in zijn groene ogen. Wat? Hij vond haar leuk? Ze verzon snel een smoes en glipte onder zijn arm door naar buiten. Ze had even frisse lucht nodig en moest even nadenken.

Ze liep een stukje en toen ze bij een bankje aankwam met uitzicht over de zee ging ze even zitten. In wat voor ongemakkelijke situatie was ze nu weer verzeild geraakt? Ze had Steven vertelt dat er niemand anders was en vervolgens kreeg ze een heuse liefdesverklaring. Net nu haar leven weer wat op orde was. Dit kon ze er nu allemaal even niet bij hebben. Had ze Thomas de verkeerde indruk gegeven? Had hij gedacht dat het wel wederzijds zou zijn? Had hij haar daarom gekust? Ohhh als Steven zou weten dat hij haar gekust had dan zou hij laaiend worden.

Ze ademde een paar keer diep in en genoot van de stilte. Ze hoorde alleen het geluid van de wind en de golven. Ineens hoorde ze voetstappen naderen en toen ze opkeek zag ze Thomas ineens naast zich staan. Er hing een dranklucht om hem heen en hij keek ontzettend boos. ‘Waarom denk je dat je zomaar bij mij weg kunt lopen? Ik zeg je dat ik je leuk vind en je loopt gewoon weg?’ Hij sprak met een dubbele tong en ze hield haar adem in om de alcoholwalm die uit zijn mond kwam niet te hoeven ruiken. Hij ging naast haar zitten en legde een hand op haar been. ‘Wat denk je nou? Dat je je zo uitdagend kan kleden en dat je vervolgens het recht hebt om een man zoals ik af te wijzen?’ Ineens pakte hij haar vast en begon hij haar te zoenen. Ze werd misselijk van de smaak en probeerde hem van daar af te duwen, maar hij duwde haar op het bankje en hield haar stevig vast. ‘Ja, nu is je vriendje Steven er niet he om je te redden?’ Hij keek haar gemeen aan terwijl hij haar blouse opentrok. Ze begon te huilen en wilde hem wegduwen maar hij was met zijn 2 meter lengte veel groter en sterker dan haar. ‘Alsjeblieft hou op!’ snikte ze terwijl hij zijn handen over haar lichaam liet gaan. Hij begon zijn broek open te ritsen en net op dat moment zag ze haar kans en schopte ze hem keihard tegen zijn knie. Hij liet haar los en keek haar woedend aan. Hij haalde uit en nadat ze een klap tegen haar slaap voelde werd alles zwart.