Denk aan mij, hoofdstuk 17.

by Tamara

In de maanden daarna zagen ze elkaar eigenlijk amper. Ze kwamen elkaar wel eens tegen en ze zeiden elkaar altijd gedag, maar daar bleef het bij. Ze dacht er vaak aan hoe het geweest zou zijn als ze wel met hem verder gegaan was. De eerste dagen na hun afscheid kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Hij was alles wat ze altijd gewild had en nog belangrijker, hij wilde haar. Zelfs als zou hij geen cent hebben dan zou ze nog ontzettend gelukkig met hem kunnen worden. Maar naar mate de weken verstreken voelde ze steeds meer dat dit de goede keuze was. Steven had het ontzettend druk met zijn bedrijf en die paar keer dat ze hem tegen was gekomen, was er altijd een roodharige vrouw bij hem. De kranten stonden vol met foto’s van Steven en zijn ‘geheime liefde’ maar toen ze Emma er tussen neus en lippen door naar gevraagd had, had ze gezegd dat het gewoon zijn assistente was. Elke keer als ze weer een krant zag met een foto van hun twee voelde ze medelijden voor hem. Hij kon nooit een stap zetten zonder dat het meteen in de krant stond. Maar aan de andere kant was ze dolblij dat zij het niet was die op al die foto’s stond.

De nieuwe fabriek zorgde ervoor dat er ontzettend veel nieuwe mensen in de stad en nog steeds was het elke dag ontzettend druk in hun café. Zo druk dat ze zelfs nadat ze nog twee medewerksters in dienst namen, ze nog geen moment rust hadden. Elke middag kwam er een groepje van het kantoorpersoneel van de fabriek lunchen. Het was altijd dezelfde groep bestaande uit vier mannen en twee vrouwen. Emma flirtte wat af met 2 van de mannen en elke keer hadden ze grote lol wanneer ze weer binnen kwamen. Een van die mannen trok de aandacht van Olivia. Hij heette Thomas en hij woonde hier pas sinds kort, nadat hij eerst in China in één van de OCOM fabrieken gewerkt had. Uit de gesprekken had ze opgevangen dat Steven hem persoonlijk had gevraagd om zijn rechterhand te worden en deze fabriek in hun dorp te leiden. Elke keer als hij weer naar haar keek, voelde ze zich schuldig. Thomas was leuk, maar had ze Steven niet beloofd op hem te wachten? Keer op keer grapte hij dat hij haar een keer mee uit zou nemen en elke keer schaamde ze zich omdat ze dat stiekem best leuk zou vinden.

Omdat er veel vraag naar was, besloten ze ook een cateringservice te beginnen. Ze leverden buffetten bij feestjes en kleine bedrijven in het dorp en af en toe werden ze benaderd door bedrijven in andere steden of ze daar ook wilden bezorgen. Het éénjarig bestaan van de OCOM fabriek kwam eraan en zij kregen de klus om de catering te verzorgen. Steven had zelf gebeld en toen ze de telefoon op had genomen en zijn stem hoorde, moest ze eerst even slikken voor ze kon antwoorden. ‘Hoe is het met je?’ hoorde ze hem zeggen. ‘Goed, ik heb het heel erg druk.’ zei ze zacht. Het was zo raar om met hem te praten terwijl ze elkaar al maanden niet gesproken hadden. Aan het einde van het gesprek zei hij dat hij haar bij het feest zou zien en dat hij hoopte dat ze even konden praten.

De dag van het feest brak snel aan en ze stond misselijk van de zenuwen op. Hoe moest ze nou met hem gaan praten? Het was maanden geleden dat ze hem afwees en sindsdien hadden ze, buiten dat telefoongesprek om geen normaal woord met elkaar gewisseld, hoe moest ze nou doen alsof er niets aan de hand was? Terwijl ze even later voor de spiegel stond realiseerde ze zich dat ze onbewust veel meer aandacht aan haar uiterlijk had besteed dan normaal. Ze droeg een witte blouse met een zwarte rok die ze tot haar navel op had getrokken. Aan haar voeten had ze de hoge zwarte pumps die ze de dagen daarvoor had ingelopen en twijfelde of ze niet voor iets lagers moest gaan. Haar haar stak ze aan één kant op terwijl de rest over haar rug golfde, zelfs aan haar make-up had ze meer gedaan dan normaal. Ze keek in de spiegel en toen ze besloot dat ze tevreden was, stapte ze in de auto. Emma zou het eten naar de fabriek brengen, zodat ze alleen maar hoefde te helpen met het uitserveren. Gisteren waren ze de hele dag bezig geweest met het maken van honderden van de heerlijkste hapjes en waren beide verrast dat het hun gelukt was alles op tijd af te krijgen.

Ze parkeerde bij de fabriek en stapte uit de auto. Terwijl ze haar jas om zich heen sloeg tegen de regendruppels, rende ze zo snel als het kon naar binnen. Ze keek haar ogen uit toen ze binnen kwam. Het was een prachtig gebouw van binnen en van buiten en je zou nooit zeggen dat het een fabriek was. OCOM had onlangs nog een prijs gewonnen voor de mooiste werkplek van het land en ze snapte meteen waarom. Ze liep door de grote hal met glazen plafon naar de ruimte waar het feest zou plaatsvinden. Emma was er nog niet en behalve een paar werknemers was er nog niemand in de zaal. Ze besloot alvast wat tafelkleden over de tafels heen te leggen en terwijl ze dat deed merkte ze ineens dat er iemand naar haar keek. Vanaf de overkant van de zaal keken er twee blauwe ogen haar kant op. Ze kende die blik, die blik had hij ook gehad toen ze bij het raam in zijn huis naar de zee stond te kijken. Een moment keken ze elkaar aan terwijl haar hart steeds sneller begon te klopte. Ineens kwam er iemand naast haar staan en pakte haar hand. ‘He! Je bent er!’ Ze keek naast zich en keek recht in de groene ogen van Thomas.

 

Misschien vind je dit ook leuk

2 comments

Jeanne 11 januari 2017 - 15:22

Ahh!
Ik hoop zo voor Steven dat Olivia en hij toch nog een stel zullen worden!

Reply
Patricia 11 januari 2017 - 07:40

Hij staat weer in mijn leeslijst om straks in één ruk door te lezen.

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.