Denk aan mij, hoofdstuk 15.

10 jaar geleden.

‘Het gaat prima!’ ze keek in de spiegel naar haar betraande gezicht en deed haar best geloofwaardig over te komen, maar alles wat ze in de spiegel zag waren rood omrande ogen en een neppe glimlach. Ze zette de kraan aan en spatte wat water in haar gezicht. Misschien was het toch nog niet zo’n goed idee geweest om naar school te gaan. Het was immers pas een maand geleden dat haar  moeder overleed. Hoewel ze zich voor had gehouden dat het allemaal prima ging en ze best naar school kon, bleek dat in de praktijk een stuk moeilijker te zijn. Hier op school werd ze eraan herinnert dat alles gewoon door bleef gaan. Haar wereld was dan misschien een maand terug gestopt met draaien, maar die van al haar vriendinnen draaide gewoon door. Iedereen verheugde zich op het jaarlijkse schoolfeest en terwijl ze die ochtend bij ze in de kantine had gezeten, probeerde ze enthousiast te doen over de jurken en hun dates, maar het lukte gewoon niet. Ze haalde diep adem en keek nog eens in de spiegel: ‘Het gaat prima!’ zei ze zelfverzekerd. Ze pakte haar tas en deed de wc deur open, meteen botste ze tegen iemand op. Een ontzettend knappe jongen met zwart haar en de mooiste blauwe ogen die ze ooit had gezien. Hij glimlachte, hielp haar overeind en zei:  ‘Hoi! Ik ben Steven! Ik geloof dat je zojuist voor me gevallen bent?’ Ze glimlachte wat terwijl ze rood werd. Want wat hij zei klopte, ze was op slag verliefd.

Heden.

Haar eerste reactie was weglopen. Ze voelde haar maag omdraaien bij het schouwspel daar in de kamer. Toch had ze het gevoel dat ze iets moest doen. Ze pakte haar telefoon, tikte de camera aan en maakte een paar foto’s. Florine keek haar kant op en snel dook ze weg in de hoop dat ze niet gezien was. Snel rende ze naar haar auto en reed ze naar huis. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze achter haar laptop ging zitten. Ze tikte de naam van het bedrijf van Steven in op internet, zocht naar contactpersonen en kopieerde zijn emailadres. Ze ging naar haar mailserver en pakte een anoniem emailadres waarmee ze wel eens meedeed aan prijsvragen.  Met haar telefoon uploadde ze de foto’s en zonder te aarzelen stuurde ze de mail. Ze haalde diep adem en voelde zich kalm. Ze wist dat het nooit meer goed zou komen tussen Steven en haar, maar op deze manier kon ze hem wel de waarheid vertellen. Al was het maar anoniem.

Die week daarna was het verschrikkelijk druk in het café, Emma en zij werkten dubbele diensten en hadden geen moment vrij. Voor Olivia was het de afleiding die ze zo hard nodig had. Ze pakte alle rotklusjes aan zodat ze geen moment tijd had om aan Steven te denken. Ze had het artikel in de krant gezien over hun huwelijk. Een geposeerde foto van Steven en Florine. Zij had bezitterig een arm om hem heengeslagen en hoewel hij lachend op de foto stond, had  hij een lege blik in zijn ogen. In de roddelbladen werden ze het stel van het jaar genoemd, totdat Steven zonder zijn trouwring gespot werd. De kranten stonden er vol mee en uiteindelijk kwam er na 2 maanden een persbericht vanuit OCOM naar buiten, waar in stond dat ze gingen scheiden. Olivia wist dat Steven regelmatig in het dorp was vanwege de opening van de nieuwe OCOM fabriek, maar ze wist hem altijd te ontlopen. Één keer had ze hem op een afstandje met een verslaggever zien praten, maar voordat hij haar zag was ze snel weggelopen.

Het hele dorp bloeide weer op na de komst van de fabriek. De leegstaande huizen werden binnen no time verkocht en het was drukker dan ooit. De leegstaande panden in de winkelstraat maakten plaats voor leuke kledingwinkels en overal zag je lachende mensen op straat. Olivia herkende haar dorp weer terug, het was precies zoals vroeger, vlak voor ze vertrok. De baas van het Café waar Emma en Olivia werkten, wilde het pand verkopen omdat hij naar het buitenland wilde verhuizen en de vriendinnen konden het voor een schijntje overnemen. Ze renoveerden het pand en maakten er een gezellig eetcafé van. De zaken gingen beter dan ooit en hoewel Olivia elke avond doodmoe was, voelde ze zich gelukkiger dan ze zich in tijden had gevoeld.

Emma had met Steven afgesproken dat hij Tessa een paar keer per week mocht zien. Tessa was helemaal in de wolken geweest dat ze een vader had en ze werd door hem op handen gedragen. Olivia was blij voor hem dat hij eindelijk een band met haar kon opbouwen en dat hij eindelijk wat geluk had na wat er de afgelopen periode allemaal gebeurd was.

Ook met haar opa en oma ging het ontzettend goed, het huis was af en ze woonden er weer met zijn tweetjes. Ze hadden Olivia gevraagd om terug te komen, maar ze vond het moeilijk om in haar oude huis te komen, zonder dat er nog iets over was van haar herinneringen. Ze woonde bovendien heerlijk in haar appartement. Olivia vond het vreemd om toe te geven, maar ergens had de brand haar opa goed gedaan. Hij had zijn levenslust weer terug en elke keer als ze haar grootouders op zocht was ze verbaasd van de dingen die hij deed. Zo had hij net een hele houten kast getimmerd voor in de woonkamer en zijn nieuwe project was het opknappen van een oude speedboot.

Op een avond net na sluitingstijd waren zij en Emma nog wat aan het opruimen voordat Emma weer naar huis ging. Olivia was wat aan het vegen en ze hoorde Emma roepen dat ze nog even het vuilnis buiten ging zetten. Ze hoorde de deur open en dicht gaan en ging door met het vegen van de vloer, terwijl ze meezong en danste met haar favoriete liedje op de radio. Ze pakte een veger en blik en bukte zich om wat kruimels op te vegen. Ineens hoorde ze iemand grinniken en ze keek geschrokken omhoog. Daar stond Steven, tegen de muur geleund met zijn armen over elkaar en een grijns op zijn gezicht.