Ze moest zich verschrikkelijk inhouden om hem niet achterna te rennen en hem tegen te houden. Ze wilde hem smeken om voor haar te kiezen, maar ze wist dat hij geen keuze had. Hij had al zoveel geïnvesteerd in de nieuwe fabrieken. Als hij dat allemaal stil zou moeten leggen, dan zou hij alles kwijt raken. Dit was de enige manier waarop hij zijn bedrijf kon redden. Ze probeerde zich te troosten met de gedachte dat het maar een jaar zou zijn. Na een jaar zou hij weer van haar zijn en konden ze weer gelukkig worden samen. Ze veegde snel een traan van haar wang en klom uit bed. Ze zette de douche aan en terwijl ze onder de hete straal water stond, probeerde ze haar gedachten wat te verzetten. Bijna een uur lang stond ze onder de douche terwijl ze alle keren dat ze Steven de laatste tijd had gezien aan het overdenken was. Terwijl Olivia zich aankleedde hoorde ze beneden in het café iemand binnenkomen. ‘Liv???? Ben je er? Ik moet je spreken!’ Ze deed de deur open en zag Emma in paniek naar boven lopen.
Nog voor Olivia kon vragen wat er aan de hand was zei Emma: ‘Hij weet het Liv! Hij weet het!’ Olivia probeerde haar vriendin te kalmeren. ‘He? Waar heb je het over? Wat weet hij? Em kalmeer nou even!’ Ze zag de ogen van Emma groot worden. ‘Hij weet dat hij de vader van Tessa is…. En ook dat jij dat allang wist!’ Olvia wist even niet meer wat ze moest zeggen. ‘Wat? Hoe dan?’ Emma plofte op de bank en legde haar hoofd in haar handen. ‘Ik weet het niet oké? We kwamen hem tegen op straat en hij bleef Tessa maar aankijken alsof hij haar herkende! Ineens zag ik aan hem dat het kwartje viel. Ik heb hem alles vertelt en hij wilde weten of jij het ook wist. Ohhh Liv, na alles kon ik niet nog eens tegen hem liegen. Het spijt me!’
Olivia werd even stil en zakte naast Emma op de bank. Dit ging hij haar nooit vergeven. Ze waren nu redelijk over die leugen van al die jaren terug heen, maar verzwijgen dat hij vader was? Hoe had ze zo dom kunnen zijn?
Ze keek op haar horloge. Ze had nog twee uur voordat hij zou gaan trouwen. Als ze nu naar hem toe ging dan zou ze hem misschien nog kunnen spreken. Ze veegde Emma’s tranen af, nam haar mee in de auto en bracht haar thuis. Vol gas reed ze naar het restaurant in de hoop dat ze nog op tijd was. Het was vreselijk druk, de parkeerplaats was stampvol en langs de weg stonden ook ontzettend veel auto’s. Ze zocht een plekje en rende naar binnen.
Tussen alle bruiloftsgasten was ze hopeloos underdressed in haar wollen trui en oude skinny jeans. Ze voelde zich niet thuis tussen alle dure jurken, diamanten en maatpakken. Ze baande zich een weg tussen alle gasten door, maar het was zo druk dat het bijna niet lukte. Ze glipte de kleedkamer in en ging met haar rug tegen de deur staan om even op adem te komen. Ze had haar ogen dicht en ademde diep in en uit. ‘Liv?’ Ze schrok en draaide zich om. Ze keek recht in de ogen van Steven. Hij had hetzelfde pak aan als vanmorgen en hij zag er knapper uit dan ooit. Ze wilde niets liever dan naar hem toe rennen en haar armen om hem heen slaan, maar aan zijn gezichtsuitdrukking te zien had hij daar geen zin in. Hij keek verdrietig en kwaad tegelijk.
Even stonden ze daar een paar seconden, wachtende tot de ander wat ging zeggen. Ze verzamelde moed en zocht naar de juiste woorden, maar hij begon al te praten. ‘Waarom heb je me dit niet verteld Liv? Hoe kon je dit nou voor me achterhouden?’ Ze slikte en wilde zoveel zeggen, maar er kwam niets uit haar mond. Hij kwam dichtbij haar staan en ze zag dat hij echt woedend was. ‘Waarom Liv? Waarom vertelde je het niet? Vond je niet dat ik het recht had om te weten dat ik een dochter heb?’ Ze deed verschrikkelijk haar best om niet te gaan huilen, maar ze voelde haar ogen al vochtig worden. ‘Natuurlijk wel, maar het was niet aan mij om te vertellen.’ zei ze zacht. ‘Het was niet aan jou om te vertellen? Dus als ik er zelf niet achter was gekomen dan had je het nooit vertelt? Dan had ik straks de rest van mijn leven niet geweten dat ik een kind heb?’ Ze stond in de hoek en hij ijsbeerde door de kamer met gebalde vuisten. ‘Ik heb beloofd niets te zeggen Steven, het spijt me, het was fout om niks te zeggen!’ Hij trapte een stoel omver en keek haar kwaad aan. ‘Verdomme Liv! Je hebt het haar beloofd? Ik dacht dat je mij had beloofd om niet meer te liegen. We zouden eerlijk zijn tegen elkaar.’ Ze schrok van zijn woedeuitbarsting, ze had hem nog nooit zo kwaad gezien. Hij ademde diep in om te kalmeren en zei: ‘Ik wil dit niet Olivia, deze leugen was de druppel. Ik wil je niet meer zien.’ Hij draaide zich om en ze liep naar hem toe. ‘Nee, nee Steven het spijt me verschrikkelijk. Alsjeblieft vergeef het me?’ Ze legde haar hand op zijn arm maar hij trok hem weg. ‘Ga weg Olivia.’ zei hij. Ze aarzelde nog even en liep de deur uit.
Ze wilde niet nog eens langs alle bruiloftsgasten. Ze veegde haar tranen af en rende door de lange gang naar de achterdeur. Buiten vocht ze tegen de tranen, haar hele lichaam trilde en ze wilde niets liever dan zo snel mogelijk naar huis. Ze liep langs de rij met hotelkamers en hoorde ineens een hard gekreun uit een open raam komen. Zachtjes sloop ze naar het raam en gluurde ze naar binnen. Ze kon niet geloven wat er in de kamer gebeurde. Ze zag een oudere man in pak met zijn broek op zijn knieen. Voor hem lag een blonde vrouw, voorover gebogen op bed met haar bruidsjurk aan. Olivia voelde zich spontaan misselijk worden, Ze herkende die vrouw die daar zo hard lag te kreunen op bed. Het was Florine.
