Een moment lang staarden ze elkaar aan. De spanning tussen hun tweeën was duidelijk voelbaar en hoewel ze allebei wisten dat het heel erg fout was, vlogen ze op elkaar af. Hij drukte haar tegen de muur en zoende haar. Ze pakte zijn hand en nam hem mee naar boven. Binnen een mum van tijd lagen overal kleren en lagen ze samen in haar bed. Hij liet zijn mond overal over haar lichaam dwalen en hij keek haar bewonderend aan toen ze helemaal naakt voor hem lag. Zacht streek hij een pluk haar uit haar gezicht en hij kuste haar. Ze wilde dat dit moment voor altijd zou duren, maar ze wist dat dit echt de laatste keer zou zijn.
Een gevoel van verdriet overmande haar. ‘Ik wil niet dat je met haar trouwt’ zei ze zacht terwijl er een traan uit haar ooghoek rolde. Hij veegde met zijn duim de traan weg en zei somber: ‘Ik wil het ook niet, maar ik heb geen andere keuze. Als ik niet met haar trouw ben ik mijn bedrijf kwijt.’ Geschrokken keek ze hem aan terwijl hij vertelde over een mislukte businessdeal die hem vreselijk veel geld had gekost. Zoveel dat zijn bedrijf nagenoeg failliet was geweest. Op een dag belde een oude zakenpartner op. Hij zou de schuld overnemen en hij hoefde er niets voor terug, behalve dat Steven met zijn dochter trouwde. Steven had altijd op Olivia gewacht, maar toen het steeds meer tot hem doordrong dat ze nooit meer terug zou komen, ging hij akkoord met het voorstel. Hij tekende een contract waarin stond dat hij minimaal een jaar getrouwd moest blijven en hij was weer naar huis gegaan. Toen hij na het tekenen onderweg naar huis was, besloot hij nog even wat eten bij het café, toen hij ineens een vrouw met lang bruin haar binnen zag komen. Ze schudde de sneeuw uit haar haar en terwijl ze dat deed werd hij spontaan weer verliefd op haar. Toen ze hem aankeek en ze hem herkende, herinnerde hij zich ineens het contract. Boos om zijn domme fout had hij zijn spullen gepakt en was hij weggegaan. Toen hij haar later in het restaurant zag wilde hij haar afschrikken door gemeen te doen, maar toen hij de blik in haar ogen zag had hij spijt en realiseerde hij zich dat hij niets liever wilde dan haar hart terugwinnen.
Olivia slikte, ze had al die tijd gedacht dat hij boos op haar was geweest in het café en daarom weg was gegaan. Even voelde ze een opluchting omdat het niet aan haar had gelegen, maar al snel drong de realiteit tot haar door. De man waar ze zo ontzettend veel van hield ging trouwen met een andere vrouw en er was niets wat ze daar aan kon veranderen. Even probeerde ze zich voor te stellen hoe het was gegaan als die al die jaren geleden niet weggegaan was. Hun liefde was sterk geweest, maar zouden ze het echt al die jaren samen overleefd hebben? Misschien was zij dan nu degene geweest met wie hij zou trouwen. Misschien hadden ze dan samen een toekomst opgebouwd en misschien hadden ze zelfs wel kinderen.
Ze zag aan zijn gezicht dat hij aan het piekeren was. ‘Waar denk je aan?’ vroeg ze zachtjes. Hij keek naar haar en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Ik dacht eraan hoe geweldig het zou zijn om elke ochtend naast jou wakker te mogen worden. Hoe graag ik zou willen dat jij mijn vrouw zou worden in plaats van zij.’ Hij stopte even met praten en keek haar aan. ‘Één jaar moet ik met haar getrouwd blijven. Ik mag het niet van je vragen, maar ik kan niet anders Olivia. Ben jij bereid om een jaar op mij te wachten?’
Ze was tien jaar zonder hem geweest en de gedachte dat ze hem nu na al die jaren zou verliezen aan een andere vrouw vond ze verschrikkelijk. Toch wist ze dat ze geen andere keuze had dan wachten en ze knikte.
Van binnen werd ze verscheurd van verdriet, maar ze wilde sterk blijven voor hem. Ze wilde er niet aan denken dat hij een jaar lang bij háár in een huis zou wonen, dat hij bij haar in bed zou liggen en dat ze misschien wel seks zouden hebben. De gedachte aan hun samen maakte haar misselijk. Ze zag voor zich hoe haar felrode klauwen krassen in zijn rug maakten en voelde haar maag omdraaien. Met heel haar hart wilde ze nee roepen, maar ze zei: ‘Ik zal op je wachten.’
Hij keek op zijn horloge en ze wisten allebei dat hij moest gaan. Hij zoende haar en stapte hij langzaam uit bed. Hij trok zijn kleren weer aan en ze lag bewonderend naar hem te kijken terwijl ze haar best deed om niet weer te gaan huilen. Voordat hij de deur uit liep trok ze zijn stropdas recht. Hij zag er perfect uit en ze wilde niets liever dan dat zij degene was met wie hij zou trouwen. Hij gaf haar nog één allerlaatste kus en vertrok. Niet wetende wanneer ze elkaar weer zouden zien.
