Denk aan mij, hoofdstuk 11.

Ze stapte weer in de auto en slikte haar tranen in. Ze had al genoeg gehuild de laatste tijd, er moest genoeg gebeuren en ze had afleiding nodig. Ze reed eerst weer terug naar het huis, hoewel de brand een groot deel van het huis verwoest had, stonden de muren nog overeind en zat het dak er nog redelijk op. Toch zou het maanden kostten om het huis ook maar enigszins bewoonbaar te maken, als dat tenminste nog mogelijk was. Ze dacht aan de hoeveelheid geld die het zou gaan kosten en besloot Jill te vragen of ze alvast mocht beginnen met werken.  Jill had het ontzettend druk, dus ze was welkom en toen Olivia vertelde over de brand en hoe ze het huis kwijt geraakt waren, bood ze haar meteen twee hotelkamers aan in het hotel achter het restaurant. Ze werkte keihard en had het zo druk dat ze niet eens aan Steven dacht. Ze zag af en toe wat voorbij komen in de krant over het huwelijk van het jaar, maar ze besteedde er niet veel aandacht aan.

Met haar opa ging het steeds beter. Er was een paar keer twijfel of hij het wel zou halen, maar inmiddels ging hij weer met stapjes vooruit en zag hij er steeds gezonder uit. Hij praatte weer en had zijn eetlust terug, hij ging steeds meer op de opa lijken die ze van vroeger kende. Ze werkte dubbele diensten, overdag en in de avond, om zo te kunnen sparen voor de herbouw van het huis. Elk vrij uurtje dat ze over had, bracht ze door in het ziekenhuis met haar opa en oma. Op een middag had ze de post opgehaald bij de buren en reed ze door naar het ziekenhuis. Ze overhandigde haar oma een stapeltje enveloppen en begroette haar opa. Ze kletste wat met hem, tot haar oma ineens op sprong en begon te gillen. Ze had een dik papiertje in haar handen en kon geen woord uitbrengen. Olivia pakte het papiertje aan en ze zag dat er een bedrag van drie honderd duizend euro op stond, dat naar haar rekening overgemaakt werd. Het bedrag was geschonken door een anonieme gever. Ze rolde met haar ogen, alsof zij zoveel mensen kende die haar zo’n bedrag konden storten. Ze wilde het bedrag terug laten storten, tot ze zag hoe blij haar opa en oma waren. Ze knuffelden elkaar en zeiden dat ze nu hun huis konden laten herbouwen. Even snapte ze niet wat Steven nou wilde, hij wilde geen relatie met haar en was voor haar gevoel zelfs van haar gevlucht, maar hij gaf haar wel drie ton alsof het niks was? Ze lachte naar haar opa en oma en excuseerde zich omdat ze weer aan het werk moest.

Het was ontzettend druk in het restaurant, er waren twee groepen zakenlui aan het vergaderen in de zalen en de eetzaal zat helemaal vol. Toen de eerste vergadering voorbij was en alle zakenmensen uit de zaal vertrokken waren, liep ze snel naar de zaal om hem in haar eentje klaar te maken voor de volgende ronde. Aan het hoofdeind van de grote tafel zag ze een boekje op de grond liggen en ze bukte om hem op te pakken, terwijl ze opstond schrok ze. Steven stond voor haar en hij keek net zo geschrokken als zij. Ze wilde van alles zeggen, ze wilde boos worden dat hij zomaar weg was gegaan en niets meer van zich had laten horen en haar vervolgens een belachelijk bedrag gaf, maar het enige wat eruit kwam was een: ‘Hoi…’ Hij schraapte zijn keel en zei : ‘Liv.. het spijt me, ik had niet zomaar weg moeten gaan maar…. ‘ Ze werden opgeschrikt door de deur die open ging. Een knappe vrouw in een zwarte kokerrok en een witte blouse kwam binnen. Olivia herkende haar meteen als de vrouw van de foto. ‘Ahh Steeffie! Je hebt hem gevonden! Dank je wel skatje!’ Ze griste de agenda uit Olivia’s handen, veegde hem af met een servet dat op tafel lag en zei : ‘Ik ben helemaal niets zonder mijn agenda, zeker nu de bruiloft steeds dichterbij komt! Druk, druk, druk! Je kent dat wel!’ Even nam ze een moment om Olivia op te nemen, waarna ze haar neus op trok en zei: ‘Of niet.. Zeg skatje, ga je me nog voorstellen of niet?’ Steven zuchtte en Olivia voelde zich vreselijk ongemakkelijk. Omdat Steven niks zei stelde ze zichzelf maar voor. ‘Olivia zei je? Ik ben Florine! Ben jij de Olivia waar mijn Steeffie het altijd over heeft?’ Even keek ze naar Steven, wat had hij precies over haar verteld aan Florine? ‘Ja, want jij bent dat meisje van dat uitgebrande huis toch? Waar Steeffie naar binnen is gerend.’ Florine legde bezitterig een hand op zijn borst en zei: ‘Het is een echte held mijn skatje!’ Ze kuste hem op zijn wang en nam hem aan zijn hand mee de zaal uit. Olivia bleef beduusd achter.

Nadat ze de zaal leeg had geruimd, liep ze naar de toiletten. Ze had even een moment voor zichzelf nodig. In de spiegel zag ze waarom Florine zo vies naar haar had gekeken. Haar haar was deels losgegaan uit haar knot en door het vele werken had ze enorme wallen onder haar ogen. Ze hield haar handen onder de kraan en maakte haar haren vochtig, voordat ze het weer in een knot draaide. Ze hoorde de deur opengaan en hoewel ze even bang was dat het Florine was de binnenkwam, zag ze dat Steven de toiletruimte binnenkwam. Ze kon zich niet inhouden en zei: ‘Oh, kijk daar heb je Steeffie, skatje patatje!’ Hij zuchtte en zei ‘Ik weet het Liv, we passen totaal niet bij elkaar, maar ik heb geen keus.’ Ze keek hem boos aan :’Natuurlijk heb je wel een keuze! Je gaat toch niet trouwen met iemand waarvan je niet houd? Hoe kun je ooit gelukkig worden in een liefdeloos huwelijk?’ Ze zag dat ze hem gekwetst had en ze had meteen spijt van haar woorden. ‘Wat weet jij nou van liefde?’ zei Steven. ‘Jij bent degene die mij maanden voorloog en mij hoop gaf. Ik telde de dagen af tot je terug zou komen en ineens kwam je met de smoes dat je het uit wilde maken omdat je een ander had. ‘ ‘Ik deed het om jou te beschermen.’zei ze zacht. ‘Ik wilde niet dat je vast zou houden aan de hoop dat ik ooit terug zou komen.’ Hij ging tegen de wastafel aan staan en deed zijn armen over elkaar. ‘Wat wil je dan Liv? Je hebt als eens duidelijk gemaakt dat je me niet wilde.’ Er liep een traan over haar wang en ze vertelde dat ze naar hem had gezocht in het ziekenhuis en dat ze naar zijn huis gereden was. Hij keek haar aan en werd stil, net toen hij wat wilde zeggen ging de deur open en liep Florine binnen. Ze deed boos haar armen over elkaar heen en zei: ‘Zo, wat is hier aan de hand?