Denk aan mij. Hoofdstuk 1.

10 jaar eerder.

‘Ik wil niet dat je gaat Liv!’ zei hij. Ze zag een traan over zijn wang rollen en nog voor ze hem af kon vegen, viel hij op zijn broek. Ze hoorde op de achtergrond haar vader roepen. Het was tijd om te gaan. ‘Het is maar voor een jaar, volgend jaar rond deze tijd ben ik weer terug.’ Ze slikte haar tranen in en probeerde sterk te blijven. Maar nu ze hem zo verdrietig zag, kostte het verschrikkelijk veel moeite. Ze was nog maar zestien jaar en toch voelde het na de 7 prachtige maanden die ze met Steven had gehad, alsof hun liefde voor altijd zou zijn. Twee maanden geleden was het toen haar vader haar vertelde dat ze voor zijn werk naar Amerika zouden verhuizen. Haar wereld was helemaal ingestort. In het dorp waar ze al haar hele leven woonde had ze alles wat ze nodig had, het huis waar ze opgegroeid was, haar school en al haar vriendinnen! Toch kon dat haar allemaal gestolen worden. Ze had er vooral moeite mee dat ze hem achter moest laten. Haar allereerste grote liefde.

In die laatste twee maanden waren ze amper een moment zonder elkaar geweest. Ze hadden samen films gekeken, samen hele wandelingen gemaakt en ze hadden samen op haar kamer gezeten, zonder een woord te zeggen. Ze was kwaad geweest op haar vader. Maar ze wist ook dat ze na het overlijden van haar moeder niet veel keuze hadden. Het gezin moest door, haar vader moest door. Vooral de allerlaatste week was ontzettend zwaar geweest. Steven was elke avond stiekem via de grote klimop aan de zijkant van het huis haar kamer in geklommen om haar nog even te zien. Een paar keer was ze in zijn armen in slaap gevallen en hoewel haar vader wel wist dat hij er was, had hij hem nooit weggestuurd. De laatste maanden waren perfect geweest en ze wilde niet dat deze tijd ooit zou eindigen.

‘Olivia, we moeten nu echt gaan, anders halen we het vliegtuig niet.’ Ze draaide zich om en zag haar vader achter zich staan. Hij was in de laatste twee jaar zoveel ouder geworden. Van de jonge, levenslustige man die hij was voor haar moeder overleed was niets meer over. Zijn brede lach had plaatsgemaakt voor een droevige uitstraling en zelfs ze lachrimpels op zijn gezicht waren overgegaan in diepe groeven van zorgen.

Ze keek Steven nog één keer aan en ze drukte haar lippen op de zijne. ‘Het is maar voor 1 jaar, dat is zo om.’ zei ze. Terwijl ze in de auto stapte en wegreed, zag ze zijn verdrietige gezicht steeds kleiner worden. Ze voelde zich schuldig over de leugen die ze verteld had, maar ze kon het niet aan om hem te vertellen dat ze voorgoed weg zouden gaan.

Heden.

Daar stond ze dan. Na ruim 10 jaar was ze voor het eerst weer in Nederland. Bibberend stapte ze de natte sneeuw in. Was het hier altijd al zo ontzettend koud geweest? Om haar heen zag ze mensen die net van vakantie terugkwamen. Allemaal pakten ze dikke winterjassen uit hun koffer en deden ze aan om de Nederlandse winter te trotseren. Gisteren was ze nog in het warme Miami geweest, vandaag stond ze in haar veel te dunne jas te koukleumen bij de ingang van het vliegveld. In de verte zag ze een groene auto en toen de auto wat dichterbij kwam herkende ze de bestuurster.

‘Kindje toch, had ik je niet gezegd dat het hier in Nederland veel kouder is dan in Miami?’ Ze legde haar koffers snel in de kofferbak en stapte bibberend in de auto. ‘Ja oma, maar ik verwachtte niet dat het zo verschrikkelijk koud zou zijn!’ Ze omhelsde haar oma, 7 jaar hadden ze elkaar niet gezien en toch voelde het direct weer goed. Haar oma knuffelde haar terug en vroeg:’ Hoe was de begrafenis meisje, was het een mooie dienst?’ Meteen voelde dat er een traan over haar wang rolde. Het was een week geleden dat ze haar vader had moeten begraven. Een ongeluk op zijn werk waarbij hij van grote hoogte naar beneden gevallen was, had ervoor gezorgd dat hij direct dood was geweest. Na de begrafenis was er niets meer waarvoor ze in Miami wilde blijven. Het liefste wilde ze meteen weer naar Nederland, het land wat na tien jaar afwezigheid nog het meeste als thuis voelde.  Ze had in tranen haar oma gebeld die meteen een vliegticket voor haar had geboekt. Ze mocht zo lang blijven als ze maar wilde.

Ze kwamen bij de kleine boerderij aan waar ze was opgegroeid. Haar opa en oma waren na het vertrek in hun oude huis gaan wonen en tot haar grote verbazing zag het huis er nog precies zo uit als toen ze tien jaar geleden vertrok. Ze liep over het besneeuwde pad naar de voordeur en even dacht ze terug aan de laatste keer dat ze hier stond.  Dat was toen ze afscheid nam van Steven. Ze zag zijn verdrietige gezicht nog voor zich en ze vroeg zich af hoe het met hem zou gaan. Zou hij hier nog wonen? Of zou hij ook vertrokken zijn? Ze trok haar veel te dunne jas uit en liep naar boven om haar kamer te bekijken. Alles was nog precies zoals ze zich herinnerde. Het beschilderde potje met pennen stond nog op haar bureau, de door haar moeder gehaakte sprei lag nog op haar bed. Ze liep langs de spiegel waar ze vroeger vaak met haar haarborstel voor stond te zingen en veegde het laagje stof er af. Ze had even verwacht haar zestien jarige zelf te zien, maar ze zag een jonge vrouw met lang bruin haar en grijze ogen. De grote ogen die haar moeder ook had gehad en het slanke postuur van haar vader. Het leek nog maar zo kort geleden dat ze hier in dit huis met zijn drieën gelukkig waren geweest. Maar nu ze als enige persoon uit dat gelukkige gezin nog over was, leek dat verder weg dan ooit. Ze bekeek de stapel kleding die haar oma op haar bed had gelegd en pakte er twee kledingstukken uit. Ze deed haar dunne jumpsuit uit en verruilde hem voor een dikke trui en een spijkerbroek.

Ze hoorde wat gestommel op de trap en zag haar oma binnenkomen. ‘Kindje, je bent net je moeder zo!’ zei haar oma. Olivia wilde wat zeggen, maar degene die achter haar oma stond trok haar aandacht. Een persoon die ze niet had verwacht ooit nog te zien!