Ik zat me laatst eens te bedenken dat het wel grappig is dat er zoveel verdeelde meningen zijn over het hebben van vier kinderen. Zo krijg ik heel vaak opmerkingen dat mensen respect voor me hebben, want vier kinderen.. PFFFFFFF. En de andere helft is eigenlijk van mening dat vier kinderen vast niet veel drukker is dan twee, want die derde en vierde doe je er zo even bij. Ik krijg enorm veel vragen over wat ik nou de grootste overgang vond. Van geen kinderen naar eentje, van één naar twee, van twee naar drie of van drie naar vier. Dus ik dacht, laat ik daar eens een artikel over schrijven!
De overgang van geen kinderen naar één kind.
Ik was 19 jaar toen ik zwanger raakte van Maxim. We werkten beide, hadden net een huis gekocht en we hadden ook echt het idee dat we er klaar voor waren. Toch vond ik het ontzettend wennen om moeder te zijn en ik vond dat in het begin ook wel moeilijk. Ik weet nog dat ik in de kraamweek tijdens een slapeloze nacht zat te huilen omdat ik er zo zeker van was dat ik een waardeloze moeder was en dat ik er niks van bakte. Maar aan het einde van de kraamweek drukte de kraamverzorgster me op mijn hart dat het allemaal goed zou komen en dat kwam het ook. Het enige waar ik echt heel erg aan moest wennen in het begin was dat je zo gebonden bent aan wat je baby wil. Oké, dat klinkt heel stom, maar ik bedoel dat je overal rekening mee moet houden. Met bijvoorbeeld de slaapjes en met de voedingen en je moet altijd schone luiers en kleding en weet ik het wat meenemen. Hoe vaak ik wel niet gewoon de deur ben uitgelopen met Maxim zonder extra luier of kleertjes, echt hoor.. Maar goed, al doende leert men en al snel hadden we een goed ritme te pakken en kreeg ik het moederschap steeds meer onder de knie.. En toen? Toen kwam de tweede.
De overgang van één kind naar twee kinderen.
Ja en toen kwam Floris en Floris was een huilbaby. Ik zeg wel eens, het is maar goed dat we eerst Maxim kregen om mee te oefenen, want die was altijd zo lekker rustig en makkelijk. Ik had overigens altijd het idee dat ik die tweede er wel even bij zou doen. Ik kreeg immers nog een jongen en daar had ik de gebruiksaanwijzing al van. Nou had ik het even mis! Ik vergelijk het wel eens met dat je iets doet waar je voor hebt moeten oefenen, maar waar je op den duur heel goed in werd. Bijvoorbeeld paardrijden, dat heb ik eerst even moeten oefenen, maar toen ik het kon was ik ook heeeeeel erg goed. Nou zoiets dus, dat je heel goed bent in paardrijden en je dan op een dag op de manege komt en je krijgt een basketbal in je handen gedrukt want je moet gaan basketballen. Zo voelde die overgang voor mij. Dat heel overigens ook wel even geduurd hoor, voor ik mijn draai weer gevonden had. Maar na een paar weken kwam ook dat helemaal goed en ongeveer twee jaar later kwam de derde.
De overgang van twee naar drie kinderen.
Gek genoeg vond ik de overgang van twee naar drie kinderen het makkelijkste. Ik weet nog wel dat ik in de kraamweek zat te voeden en dat Floris iets deed wat niet mocht. Daar ging ik dan met baby aan de borst achter Floris aan. En de kraamverzorgster was maar aan het lachen. Ze zei dat ik maar een gekke kraamvrouw was, anderen lagen de hele dag op de bank en in bed en ik ging met baby aan de borst achter mijn peuter aan. Ik heb bij Lauren ook niet echt aan de drukte moeten wennen. Het was al redelijk druk met twee jongens in huis en ik wist alles nog van de eerste twee. Dus van twee naar drie was echteen eitje.
Van drie naar vier.
En dan, van drie naar vier. Nou, ja.. Het was wel heel erg wennen om weer een baby te hebben. Niet omdat ik niet meer wist hoe het moest, want dat ging eigenlijk als vanzelf, maar wel omdat ik gewoon heel erg moest wennen aan het idee om weer een baby te hebben. Gelukkig was Saar heel erg makkelijk en draaide ze al vrij snel mee, maar desondanks vond ik het een hele grote overgang. Ook omdat je bij vier kinderen toch wat dingen moet aanpassen zoals een grotere auto, we moesten ons hele huis omgooien en dat soort dingen.
Als ik erop terugkijk, vond ik de stap van geen naar één kind en van één naar twee kinderen toch het grootste. Bij de eerste voelde ik me toch een beetje alsof ik in het diepe was gegooid en er niet meer uit kon komen. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Ik ben wel heel erg benieuwd naar jullie ervaringen. Vonden jullie de overgangen groot en lastig? Of viel dat heel erg mee?
2 comments
Achteraf vind ik van 2 naar 3 het pittigst. Norah en Aron zijn beide te vroeg geboren en dat was emotioneel een behoorlijke rollercoaster. Toch leef je in dat moment en Kun je niet anders dan alle zeilen bijzetten en er het beste van maken. Je past alles aan voor ze en dat was oké.
Toen Jurre (onze jongste) geboren werd met precies 40 weken was ik zo opgelucht en dacht dat het redelijk relaxed zou gaan. Ondanks dat hij een super zoete baby is, vind ik nummer 3 erbij pittiger, omdat zijn zus nu eenmaal leerplichtig is en zijn ritme moet plaatsmaken voor haar schoolritme. Het gevlieg van en naar school, werk, zwemles, speelafspraakjes en ga zo maar door maakt het pittiger! Maar dat wil niet zeggen dat ik ergens spijt van heb of er niet van geniet. Ik voel mij een super trotse en dankbare mama van 3 geweldige schatten!
Hier een newborn van 8 weekjes en een broer van 3 en een zus van bijna 2. Ik vond de overgang van 0 naar 1 het meest ingrijpend. Je weet niks alles ks nieuw de slapeloze nachten hakken er in. En Nh doe ik iig alles op de automatische piloot. Slaap heb ik lang niet zoveel meer van nodig. Enige is dat je met 3 kleine kindjes niet zo snel echt ergens heen gaat zonder partner. Nu vooral met mooie weer ga ik niet even met 3 kids naar een zwemlas of zwembad. Maar blijven we lekker thuis in t zwembadje spelen.