‘Rustig Flo! Ik ben bij je. Er kan niets meer gebeuren.’ Ik hoorde Joost ergens op de achtergrond praten, maar het drong niet helemaal tot me door wat hij nou zei. Ik wist niet hoeveel tijd er verstreken was sinds ik het briefje gelezen had, het konden minuten zijn, maar ook uren. Ik was op de grond gezakt en kon alleen maar huilen, totdat Joost terug kwam. Ik had geen idee hoe laat het was, maar herinnerde me vaag dat Lexie met Maud mee zou gaan uit school, dus dat was geen probleem. Inmiddels zat Joost voor me op de grond met onze EHBO doos en zachtjes smeerde hij een verkoelende zalf op mijn handen, die helemaal verbrand waren door het kokende water. ‘We moeten hiermee naar het ziekenhuis lieverd. Gaat het een beetje?’ Ik schudde mijn hoofd en voelde dat ik weer moest huilen. Joost hielp me overeind en zette me op de bank, terwijl hij de deur open deed voor de politie. Terwijl hij hun liet zien wat er gebeurd was, kwam mijn moeder binnen en ze sloeg meteen haar armen om me heen. ‘Ohh meisje, wat een schrik! Kom ik breng je naar het ziekenhuis.’ Ze wisselde nog een paar woorden met Joost, die zei dat hij zo snel mogelijk zou komen en daarna liep ze met me mee naar de auto.
Het was alsof ik in shock was, alsof alles aan me voorbij ging. Ik merkte heel vaag dat ze mijn handen behandelden en voorzichtig inzwachtelden. Ik mocht naar huis, maar vanwege mijn toestand leek het ze beter als ik even zou blijven. Pas toen Joost de kamer binnen kwam, werd het allemaal wat helderder en drong tot me door wat er gebeurd was. ‘Lieverd? Hoe is het met je handen? Heb je pijn?’ vroeg Joost terwijl hij bezorgd naar me keek. ‘Waar is Lexie?’ vroeg ik zachtjes. ‘Ze is bij je vader, het lijkt me beter als jullie voorlopig even bij je ouders slapen. In ieder geval totdat we erachter zijn welke idioot dit steeds doet.’ Ik knikte en keek naar mijn handen. ‘Ze doen pijn. Hoe moet ik nu aan het werk? Of voor Lexie zorgen?’ Hij schudde zijn hoofd en legde een hand op mijn arm. ‘Ik heb al met Marja gepraat, ze vond het geen probleem om voorlopig even je diensten over te nemen, samen met nog twee collega’s. Wil je me vertellen wat er gebeurd is?’ ‘Ik weet het niet meer precies, ik was in de keuken om thee te maken, toen ik ineens een harde knal hoorde. Van schrik liet ik de waterkoker vallen en in de woonkamer zag ik dat er weer een steen door het raam gevlogen was. Er zat een briefje op met….. Oh Joost.. Ik ben zo bang. Waarom wil iemand ons kwaad doen?’ Hij sloeg zijn armen om me heen en suste me een beetje. ‘Ik weet het niet, maar ik wil niet dat je je er te druk over maakt. De politie is de beelden van de camera’s aan het bekijken en ze nemen het zeer serieus. Ze gaan dit allemaal uitzoeken en ondertussen gaan we gewoon een tijdje bij je ouders bivakkeren. Kan je moeder zich weer uitleven met al haar heerlijke baksels.’ Ik trok een vies gezicht en Joost lachte. ‘Ik heb haar laten beloven dat ze je niet alleen groenten zal voeren! Haha!’ Ik zag mijn moeder opkijken en boos kijken. ‘Heee? Wat is er mis met alleen maar groenten?’ Ik schudde mijn hoofd en probeerde wat overeind te komen. ‘Wanneer mag ik weer naar huis?’ ‘Als je je goed voelt mag je gaan. Je hoeft niet te blijven. Wil je naar huis?’ Ik knikte en Joost zei dat hij een dokter ging halen.
‘Vind je het niet erg mam? Dat we bij jou komen? Ik bedoel, ik weet dat je van rust houdt en dat je het al lastig vindt dat pap zoveel thuis is.’ Ze liep naar me toe en kwam op mijn bed zitten. ‘Ik vind het helemaal geen probleem. Ik vind het fijn om een beetje voor je te kunnen zorgen. En zolang jij je vader niet de hele tijd stiekem snoep en paaseitjes geeft, vind ik het alleen maar leuk dat je komt.’ Joost kwam naar binnen met een papier in zijn hand en lachte. ‘Wat hoorde ik nou? Moeten we als bedankje een zak paaseitjes voor David meenemen?’ Mijn moeder rolde met haar ogen en lachte. ‘Hoe kom jij toch aan zo’n onmogelijke man?’ ‘Hier in het ziekenhuis gevonden!’ grinnikte ik, terwijl ik mijn handtekening op het ontslag formulier zette. Ik wist dat mijn moeder daar niets van meende, want Joost en mijn moeder waren twee handen op één buik. Ze zei regelmatig dat hij haar zoon was in plaats van schoonzoon en ze gingen ook regelmatig samen lunchen of boodschappen doen. Mijn ouders hadden altijd graag nog een kind gewild en Joost zijn moeder was overleden. Het was alsof ze bij elkaar die lege plek een beetje opvulden.
Hoewel ik het eerst wel een beetje gek vond dat ze zo dol op elkaar waren, vond ik het nu wel heel erg leuk. Beter zo dan andersom. Thomas had altijd een hekel aan mijn ouders gehad en wilde zelfs nooit mee als ik bij ze op visite ging. Andersom hadden mijn ouders zich regelmatig hardop afgevraagd wat ik met zo’n vervelende arrogante kwal moest. Mijn ouders hadden het nooit toegegeven, maar ik weet wel zeker dat ze heel blij waren dat Thomas en ik nooit kinderen hadden gekregen. Niet dat ze daar niet net zoveel van gehouden hadden als van Lexie, maar dan was ik nooit meer van hem af gekomen.
We gingen naar mijn ouderlijk huis, waar Lexie met mijn vader aan het spelen was. ‘Mammieee! Wat is er met je handen? Heb je je pijn gedaan?’ ‘He liefje, ja mama is een beetje onhandig geweest. Ik heb de waterkoker laten vallen.’ Ze hield haar hoofdje een beetje schuin en keek me verbaasd aan. ‘Oh mama, maar dat is wel een beetje dom hoor, je zegt altijd tegen mij dat ik voorzichtig moet doen!’ Ik lachte en knuffelde haar voorzichtig. ‘Ik weet het meisje, zo zie je maar wat er gebeurd als je niet voorzichtig bent.’ Ze knuffelde me terug en gaf voorzichtig een kusje op mijn hand. ‘Opa? Wil jij mij voorlezen?’ vroeg ze. Ze pakte mijn vaders hand en trok hem mee naar boven. ‘Nou ik denk niet dat ik veel keuze heb hé kleine dame?’ lachte hij.
Ik ging op de bank zitten en zuchtte. ‘Ik snap het echt niet, ik snap niet waarom iemand dit bij ons zou willen doen.’ ‘Ik ook niet.’ zei Joost. Zijn telefoon ging over en hij liep even de kamer uit, terwijl mijn moeder me een bord eten voorzette dat er vooral heel erg gezond en niet zo lekker uitzag.
Het duurde niet lang voordat Joost de kamer weer binnenkwam. ‘Ze hebben de beelden van de camera’s bekeken en vragen ons of we deze persoon herkennen. Wil jij eens kijken Flo?’ Ik pakte zijn telefoon van hem aan en keek naar het scherm. Wie zou dat zijn?
Dit boek is deel van een reeks. Je koopt alle boeken hier.
