De laatste zomer samen | Hoofdstuk 4

by Tamara

‘Pak Lexie en ga naar buiten, ik kom er zo snel mogelijk aan.’ hoorde ik Joost zeggen. Ik pakte Lexie snel van de bank en ging met haar in de auto zitten en deed alle deuren op slot. Het duurde niet lang voordat zowel Joost zijn auto als een politieauto de straat in reden. Lexie keek een filmpje op mijn telefoon en kreeg er niet zoveel van mee gelukkig. Twee agenten liepen het huis in en terwijl wij buiten aan het wachten waren, reed Katja net de oprit op. ‘Joost, Flo! Wat is er aan de hand? Waarom staan jullie buiten?’ Ze zag dat ik een beetje overstuur was en gaf me een knuffel. ‘Er is een raam ingegooid bij de keuken. We weten niet of er iemand binnen is.’ Ik dacht terug aan het moment dat ik het gat in het raam ontdekte. We hadden een heel smal, maar heel hoog raam bij de keuken. Een smal persoon zou er makkelijk doorheen passen, maar niet het hele raam lag eruit. Er zat een groot gat in het midden van het raam en op de grond had een grote kei gelegen die er doorheen gegooid was. De agenten kwam weer naar buiten en haalden hun schouders op. ‘Zo te zien is er niemand binnen geweest, alleen het raam is kapot, maar er kan niemand door naar binnen zijn gegaan. Hebben jullie een idee wie dit gedaan kan hebben?’ Ik schudde mijn hoofd en liet Joost het woord doen. ‘Nee, we hebben geen idee. Maar mijn vrouw heeft de laatste tijd wel vaker vreemde dingen. Haar banden zijn al vier keer lek gestoken, vanmorgen was het ook al raak.’ Één van de agenten haalde een notitieboekje uit haar zak en begon wat aantekeningen te maken. Ze maakte wat foto’s van het raam en vroeg ons direct te bellen als we weer wat vreemds merkten.

Terwijl Joost de glaszetter en de verzekering belde, pakte ik een bestellijst uit de la. In dit dorp hadden we niet zoveel bezorgopties als in de stad, maar Chinees eten was altijd goed en daarom bestelde ik daar een heleboel. Katja dekte samen met Lexie de tafel en toen we even later allemaal gegeten hadden, merkte ik dat Lexie al begon te knikkebollen, dus ik bracht haar snel naar bed. Toen ik beneden kwam was Katja al naar huis en uitgeput plofte ik naast Joost op de bank. ‘Ik snap er niks van, het kan toch geen toeval zijn? Eerst mijn banden al lek en nu weer dit. Het is net alsof iemand ons probeert dwars te zitten, maar ik weet niet wie.’ Hij trok me tegen zich aan en en gaf me een kus op mijn haar. ‘Morgen komt er iemand camera’s plaatsen om alles goed in de gaten te houden. Je hoeft niet bang te zijn dat er iets gebeurd.’ Ik knikte en legde mijn hoofd op mijn borst. ‘Ik hoop dat die camera’s genoeg afschrikken en ervoor zorgen dat diegene deze grapjes niet meer uithaalt.’ Ik voelde mijn ogen zwaar worden, wat voor mij het teken was om naar bed te gaan. Ik aaide onze bejaarde kater Bobbie nog eens over zijn hoofdje en daarna liep ik naar bed.

Eenmaal in bed bleef ik maar draaien en draaien omdat het me niet lukte om in slaap te komen. Toen ik om half twee nog wakker was, liep ik naar beneden, waar ik zag dat Joost op de bank in slaap gevallen was. Ik duwde zijn arm wat opzij en ging naast hem liggen. Hij begroef zijn gezicht in mijn nek en binnen een paar seconden sliep ik.

De volgende ochtend werden we wakker van voetstappen en toe ik mijn ogen opende zag ik Lexie boos naar me kijken. ‘Mama! Jullie wekkers blijven maar gaan boven. Ik kan er niet van slapen.’ Slaperig pakte ik mijn telefoon en ik zag dat het al half tien was. Ik had twee gemiste oproepen van school en een gemiste oproep van het ziekenhuis. ‘Shit, shit, shit!’  riep ik, terwijl ik Joost wakker schudde. ‘Joost! Je had allang op je werk moeten zijn. Je had een vergadering om negen uur en het is half tien,’ Joost rekte zich uitgebreid uit en pakte zijn telefoon van tafel. Op zijn dooie gemakje belde hij zijn werk dat hij later was en daarna belde hij Lexie’s school met de mededeling dat ze moe was en dat ze morgen weer zou komen. De monteur van de camera’s zou die middag komen en dat stelde me wel een beetje gerust. Als de camera’s diegene die dit bij ons deed niet zou afschrikken, dan zouden we in ieder geval beelden van hem of haar hebben en dan hadden we misschien wat meer duidelijkheid over waarom diegene dit deed.

Ik zette de tv aan en ging op de bank zitten terwijl Joost boven onder de douche stond. Ik zapte voorbij een aantal zenders op zoek naar een leuk programma voor Lexie toen ik ineens een wel heel bekend gezicht voorbij zag komen. Een gezicht dat ik vier jaar geleden voor het laatst had gezien toen ik hem tegen was gekomen op straat. Ik zette het geluid wat harder en luisterde naar wat de nieuwslezeres vertelde.

‘Thomas Smit, de directeur van Smit International, heeft vanmorgen een faillissement aangevraagd. Het bedrijf, dat vijf jaar geleden enorm snel groeide en snel naam maakte in verschillende landen, bereikte door problemen in de privéomgeving van de heer Smit een dieptepunt, waar ze niet meer uit zijn gekropen. Het bedrijf kampt met schulden en naar alle waarschijnlijkheid is er ook fraude gepleegd. Op dit moment is de heer Smit spoorloos en binnenkort zullen zijn bezittingen waaronder zijn huis en zijn auto’s verkocht worden.’

Ik keek naar de foto met de blauwe ogen en het blonde haar op tv en voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Zes jaar geleden was ik nog getrouwd geweest met hem. Het lukte ons niet om een kindje te krijgen en daarom begonnen we met vruchtbaarheidsbehandelingen in het ziekenhuis. Uiteindelijk werd ik toch zwanger en toen ik het kindje verloor, vertelde hij me dat hij wilde scheiden omdat hij een gezamenlijke vriendin zwanger had gemaakt en hij met haar een kind zou krijgen. De laatste keer dat ik hem zag, had hij er heel slecht uit gezien. Ik was toen al moeder van Lexie en druk aan het plannen voor de bruiloft. Stiekem had ik er van genoten dat het zo slecht met hem ging, maar nu ik wist waarom, vond ik het toch wel een beetje sneu. Want hoewel hij misschien verkeerde beslissingen had gemaakt, hij was geen slecht mens en had ik ooit van hem gehouden. Ik bedoel, ik was niet voor niets ooit met hem getrouwd geweest.

‘Zeg is dat niet die lamzak van een ex van jou?’ vroeg Joost die ineens in de woonkamer stond.’ Ik knikte: ‘Ja dat is hem. Zijn bedrijf is failliet verklaard.’ Joost lachte: ‘Nou mooi zo, dat heeft hij dik verdiend na wat hij jou heeft aangedaan.’

 

Dit verhaal maakt deel uit van een reeks. Je koopt de hele zomerreeks hier. 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.