‘Het was een behoorlijk gat mevrouw Hazelaar, maar het is weer gerepareerd!’ zei Bob. ‘Dank je! Heb je enig idee waar het door kan komen?’ vroeg ik aan hem terwijl ik de factuur met daarop de reparatiekosten aannam. Hij schudde zijn hoofd. ‘Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat iemand er een mes in gestoken heeft. Maar het is wel al de vierde keer in een paar maanden, dus als ik jou was zou ik misschien camera’s ophangen of zo.’ Ik knikte en bedankte hem voor de reparatie. Snel stapte ik weer in de auto en net toen ik mijn telefoon in de handsfree houder klikte, zag ik dat Joost gebeld had.
‘He liefje! Bob belde dat je auto klaar was. Weer hetzelfde als vorige keer he?’ Ik zuchtte. ‘Ja! Hij denkt aan een scherp voorwerp en zei dat we camera’s moeten ophangen. Maar ik snap het niet. Waarom zou iemand nou mijn autobanden willen leksteken? Ik heb helemaal geen vijanden.’ Ik zwaaide naar mijn vader die weg reed en startte de auto. ‘Eet jij vanavond thuis? Ik ga nu Lexie uit school halen.’ ‘Nee waarschijnlijk niet, maar je moeder belde dat ze eten voor ons in de oven heeft gezet.’ Ik maakte een vies geluid en hoorde aan Joost zijn gelach dat hij snapte wat ik bedoelde. Naast mijn moeders missie om mijn vader gezonder te maken, had ze ook het idee dat wij heel ongezond aten en daarom zette ze heel subtiel steeds allerlei maaltijden in onze koelkast en vriezer. Het was heel lief, maar we konden inmiddels geen linzensoep en selderij smoothies meer zien. Toen ze een paar jaar geleden aan haar dieetboek was begonnen, had ze geen idee gehad dat het zo’n succes zou worden. Inmiddels was ze twee boeken verder en ging er geen week voorbij of we zagen haar weer op tv of in tijdschriften voorbij komen. Mensen noemden het ‘de nieuwe dieet revolutie’ en ‘het meest veelbelovende dieet van de afgelopen tien jaar.’ Toegegeven, ik was best wel heel trots op hetgene wat mijn moeder had opgezet. Het lukte mensen ineens moeiteloos om af te vallen en ze had een manier gevonden om diëten voor iedereen mogelijk te maken. Alleen ik vond het wel jammer dat ze haar nieuwe dieet ook zo aan ons aan het opdringen was, terwijl Joost en ik alles behalve dik waren. Ik zat wel ietsje minder strak in mijn vel na de zwangerschap van Lexie, maar Joost had ondanks dat hij zijn strakke sportregime had laten varen, nog steeds een sixpack waar menig twintiger jaloers op zou zijn.
Ik parkeerde de auto bij school en ging tussen de andere moeders staan. In al mijn haast was ik vergeten om mijn doktersjas uit te doen en ik deed snel mijn zomerjas eroverheen om het niet teveel op te laten vallen dat ik meteen uit mijn werk hiernaartoe gekomen was. De bel ging en al snel zag ik de juf van Lexie, met achter zich alle kindjes. Het duurde even voor ik mijn dochter zag, maar al snel zag ik haar rode haartjes. Ze liep hand in hand met een ander meisje en toen ze me zag, rende ze meteen naar me toe. ‘Mammieeeee!!’ riep ze terwijl ze in mijn armen viel. ‘He lieverd! Hoe heb je het gehad?’ vroeg ik terwijl ik een kus op haar hoofd drukte. ‘Superleuk! Mam! Mag Maud bij mij spelen? Ze is mijn allerbeste vriendin. Ik zag een blond meisje met haar moeder naar me toe lopen en ik werk meteen een beetje zenuwachtig. Ohhhhhh shit, hoe moest zoiets?
De vrouw stak haar hand uit. ‘Hé mijn naam is Babette, mijn dochter Maud zei dat Lexie haar allerbeste vriendin is en dat ze met haar wil spelen.’ Ze lachte en ik pakte haar hand aan. ‘Ik ben Florine en ik hoorde dat al haha! Om eerlijk te zijn is het haar eerste dag en ik heb geen idee hoe zoiets in zijn werk gaat.’ Ze lachte en toen haar jas openviel, zag ik dat ze een uniform aan had. Ze zag me kijken en wees naar mijn jas. ‘Hé werk jij in het Nieland Ziekenhuis? Daar werk ik ook! Ik heb je nog nooit gezien?’ We raakten wat aan de praat en ondertussen waren de meisjes alweer met het klimrek op het plein aan het spelen. Het was fijn om eens met een andere moeder te kunnen praten en na een tijdje voelde het niet eens meer ongemakkelijk. Babette werkte op een afdeling helemaal in een andere hoek van het ziekenhuis en haar man werkte er ook, maar dan als tandarts. Naast Maud had ze nog een andere dochter en net als ik, waren ze hier niet zo lang geleden komen wonen. Ons gesprek ging wat over de meisjes en over het werk in het ziekenhuis. We spraken af om binnenkort eens koffie te gaan drinken, zodat de meisjes wat met elkaar zouden kunnen spelen. Toen we afscheid namen, zag ik dat het al vier uur was en dat we snel naar huis moesten gaan omdat Joost zijn zus nog zou komen. De meisjes namen afscheid van elkaar en snel reden we naar huis.
Katja was Joost zijn zus en het enige familielid waar hij nog contact mee had. Het was een beetje lastig uit te leggen maar hij had na het overlijden van zijn moeder een moeilijke periode doorstaan waardoor het hem niet lukte om naar de uitvaart te komen. Zijn vader nam hem dat heel erg kwalijk en sindsdien hadden ze geen contact meer gehad. Hij had nog meer familie, maar hij had ze inmiddels al zo lang niet gezien dat de kans dat ze ooit nog goed contact zouden krijgen, nihil was. Alleen Katja kwam regelmatig bij ons over de vloer, samen met haar man haar twee zoons die stapelgek op Lexie waren. Ze zouden vanavond bij ons komen eten en aangezien ik nog moest koken, moest ik flink opschieten.
Ik parkeerde mijn auto en opende de deur. Meteen viel het me op dat het tochtig was in huis. Het was kouder dan normaal, net alsof er nog een raam of een deur open stond. Snel liep ik door het huis om te kijken of er nog iets open stond, maar dat was niet zo. Ik zette snel Lexie op de bank en zette de tv aan, waarna ik naar de keuken liep. Ik pakte de selderij soep van mijn moeder uit de oven en zette de pan op het fornuis om het op te warmen. Misschien dat we dat als voorgerecht zouden kunnen eten. Net toen ik de koelkast wilde openen om vlees te pakken voor het eten, ging er een vlaag koude wind langs me heen. Ik draaide me om en sloeg van schrik een hand voor mijn mond. Ik pakte mijn telefoon en tikte Joost zijn naam aan. Gelukkig nam hij meteen op. ‘Lieverd! Wat is er? Ik ben onderweg naar huis, de vergadering ging sneller dan ik verwacht had.’ ‘Joost? Kom alsjeblieft snel naar huis. Het raam in de keuken is door iemand ingegooid en ik weet niet of diegene in huis is.’
