‘Het is toch niet normaal wat hij haar heeft aangedaan? Hij heeft dat arme kind helemaal kapot gemaakt.’ zei ik tegen Joost die mijn ontbijt stond te maken terwijl ik snel wat make-up op deed. Ik was die nacht pas om één uur thuisgekomen en had me die ochtend verslapen, waardoor ik wat hulp nodig had om op tijd op mijn werk te komen. Normaal sloeg ik dan altijd mijn ontbijt over en at ik wat op mijn werk, maar omdat het Joost opviel dat ik door alle stress wat was afgevallen, stond hij erop dat ik zou eten voordat ik weg zou gaan. ‘Elk verhaal heeft twee kanten Flo, maar ik denk dat je in dit geval gelijk hebt. Ik heb medelijden met dat meisje en hoop dat ze er ooit nog bovenop komt.’ Hij zette een kom met yoghurt en allerlei gesneden fruit voor me neer en pakte een grote meeneem mok, die hij volschonk met zijn specialiteit: super sterke koffie. ‘Ik hoop het ook.’ zei ik met volle mond terwijl ik mascara op deed. ‘Je had haar moeten zien, ik heb foto’s gezien van hoe ze was, het was altijd zo’n prachtig kind en nu is het net een gebroken vogeltje.’ Hij kwam achter me staan en gaf me een wattenstaafje aan waarmee ik wat uitgeschoten mascara van mijn wenkbrauwbot haalde. ‘Lieverd? Ik bedoel het niet rot hoor, maar is het niet een goed idee als je hier eens met iemand over gaat praten? Je hebt zoveel meegemaakt in de afgelopen maanden en ik merk gewoon dat het heel veel met je doet. Je slaapt heel onrustig, eet slecht, valt af. En nee, ik ben niet dom. Ik merk heus wel dat je regelmatig onder de douche staat te huilen.’ Ik draaide me om en ik zag aan zijn gezicht dat hij zich echt heel veel zorgen maakte. ‘Misschien is dat inderdaad wel een goed idee. Ik zal mam eens vragen wie die hele goede Psycholoog is waar zij het steeds over heeft.’ Hij lachte naar me en hield me tegen toen ik op wilde staan. ‘Eerst je ontbijt opeten, dan ga ik vast je tas en je sleutels zoeken.’ Ik lachte en rolde met mijn ogen, terwijl ik mijn ontbijt op at. Waar had ik toch zo’n geweldige man aan verdiend?
Toen ik even later, alsnog op tijd op mijn werk was, leek Marja heel blij te zijn om me te zien. ‘Florine! Wat heb ik jou lang niet gezien! Ik dacht bijna dat ze expres onze diensten niet tegelijk planden!’ Ik lachte en schudde mijn hoofd. ‘Ik heb de laatste tijd nogal veel aan mijn hoofd gehad en zeker na het verlies van mijn vader ben ik wat minder diensten gaan draaien.’ Marja knikte en legde een hand op mijn schouder. ‘Ja daarover, gaat het een beetje meisje? Ik weet dat je verjaardag eraan komt en dat je vader en jij dan altijd samen een ritueeltje hadden. Ik weet niet of je het leuk vind, maar we kunnen het altijd samen doen als je dat wilt?’ Ik voelde me ineens zo dom. Door al het gedoe had ik er helemaal niet bij stil gestaan dat ik overmorgen jarig was. Ik zou vijfendertig jaar oud worden. ‘Jeetje je hebt gelijk. Ik kom aan de verkeerde kant van de dertig.’ Marja grinnikte en gaf me een duw. ‘Maf kind, je bent nog hartstikke jong. Maar zodat je het weet, het aanbod staat!’ Ze liep weer terug naar de balie en ik liep mijn kantoor in, waar ik de la van mijn bureau open rok. Die la had ik bewust een hele tijd dichtgelaten, omdat het de la was waar ik tijdens het allerlaatste bezoek van mijn vader, het bakje met paaseitjes in had gezet. Destijds had ik tegen hem gezegd dat ik nog lang niet zonder hem kon en dat ik nog heel lang van hem wilde genieten, maar helaas was die wens niet uitgekomen. Ik pakte het bakje op en gooide hem in de prullenbak.
Het ritueel waar Marja het over had gehad, was iets dat we al zolang ik me kon herinneren deden. In de stad zat een hele oude bakkerij, waar je de heerlijkste taart kon eten. Toen ik klein was kon ik nooit kiezen wat voor taart ik wilde en daarom besloot mijn vader voor elk jaar één punt te kiezen, die we samen op konden eten. Op ten duur stonden er wel elf verschillende taartpunten op tafel, maar als we weg gingen, waren ze stuk voor stuk allemaal op.
Ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat ik dat dit jaar niet kon doen en door die gedachte werd ik ontzettend verdrietig. Net zoals de taart, waren ook de paaseitjes altijd een soort inside grapje tussen mijn vader en mij geweest. Toen ik een jaar of acht was, mocht ik van mijn moeder voor het eerst in mijn eentje naar de supermarkt om boodschappen te doen. In die tijd had ik een ontzettend liefde voor chocola en mijn moeder beloofde me dat ik iets lekkers mocht meenemen, maar geen chocoladereep. In de winkel zag ik een hele stellage staan met paaseitjes en ik besloot daar de allergrootste zak van mee te nemen. Wat overigens een zak van ruim zeven kilo was. Samen met mijn vader at ik dat hele jaar paaseitjes en daarna was het ons grapje geworden. Als mijn vader op reis ging, verstopte ik altijd een zakje paaseitjes in zijn koffer en op mijn eerste schooldag, had ik een fel gekleurd paaseitje in mijn broodtrommel zitten.
Ineens realiseerde ik me dat ik mijn vader helemaal niet nodig had voor deze traditie. Ik was nu immers zelf moeder en hoe leuk zou het zijn om samen met Lexie taartjes te gaan eten? Dus op mijn verjaardag trok ik mijn allermooiste jurk aan en ging ik met Lexie naar de bakker om taart te eten. Lexie straalde helemaal bij het aanzien van de zeven verschillende soorten taart op tafel en nam overal een hapje van. Ik wilde net een hapje van de oranjekoek nemen, toen de serveerster naast me kwam staan met een envelopje in haar hand. ‘Ik moest je van iemand die net bij de bar zat een fijne verjaardag wensen en je dit kaartje geven.’ zei ze.
Ik nam het envelopje van haar aan en opende hem. Ik haalde er een klein verjaardagskaartje uit en keek om me heen of ik iemand hier kende die de schrijfster zou kunnen zijn, maar ik zag niemand. Ik keek hoe Lexie van haar taartje zat te snoepen en aaide even over haar haartjes, waarna ik het kaartje opensloeg. Ik liet mijn ogen een paar keer over de woorden op het kaartje gaan en mijn adem stokte. Angstig keek ik om me heen en ik realiseerde me dat we niet veilig waren. ‘Mammie? Wat is er aan de hand?’ vroeg Lexie, die me met grote ogen aan keek. ‘Niks lieverd, mama is een afspraak vergeten. Ik wenkte de serveerster en vroeg of ze de taart in een doos wilde doen, terwijl ik Lexie haar jas aan deed. Ik pakte de doos aan en stopte de kaart snel in mijn tas, waarna we wegliepen. Pas in de auto durfde ik weer opgelucht adem te halen.
De woorden die in de kaart stonden spookten door mijn hoofd.
‘Geniet maar van je verjaardag, het zal de laatste met je gezin zijn.’
Meteen verder lezen? Je koopt de hele reeks hier!
