Hij wees ons de bank aan, maar die lag zo ontzettend vol met bierblikjes en troep, dat we daar niet op konden zitten. ‘Sorry, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kan hier niet blijven, ik word misselijk van die geur hier.’ zuchtte Danielle. ‘Heb je ook fatsoenlijke kleding?’ vroeg ze aan Thomas. Hij haalde zijn schouders op en wees naar de kast, waar Danielle naartoe liep. Ondertussen kon hij zijn ogen niet van me af houden. ‘Flo? Je.. Je ziet er fantastisch uit. Ik denk heel vaak aan je.’ Ik rolde met mijn ogen en zuchtte. ‘Sorry Thomas, ik heb geen zin om een praatje te maken. Kleed je even fatsoenlijk aan, dan gaan we naar buiten, want het stinkt hier verschrikkelijk.’ Ik keek naar mijn mooie suède laarsjes, waar nu bierspetters op zaten en die ik meteen in de prullenbak kon gooien zodra ik thuis was. ‘Tuurlijk Flo.. Ik wil alleen maar zeggen dat het me spijt.. Heel erg.’ Ik merkte dat hij begon te huilen en ik zuchtte. ‘Sorry ik heb hier geen zin in. Danielle? Ik wacht bij de auto.’ Zonder op een antwoord te wachten, liep ik het appartement weer uit en rende de trappen naar beneden. Pas toen ik buiten was, merkte ik hoe erg de geur in het appartement was geweest. Toen we hiernaartoe waren gereden, viel het me op hoe bedompt de lucht in dit gedeelte van de stad was geweest, maar nu ik weer buiten was, was het alsof ik in een zuurstofrijk bos stond. Mijn kleding rook nog helemaal naar de geur uit het appartement en ik realiseerde me dat ik mijn lievelingsjas ook wel vaarwel kon zeggen.
Het duurde niet lang voor Danielle en Thomas ook naar buiten kwamen. Thomas keek alsof het licht zeer deed aan zijn ogen en het was duidelijk dat hij al een behoorlijke tijd niet buiten was geweest. Wonder boven wonder hadden ze ergens nog wat fatsoenlijke kleding voor hem gevonden en ik herkende hem zelfs een klein beetje. Al was het alleen maar door die blauwe ogen van hem. Ze deed het achterportier open en liet hem instappen. ‘Flo, ik…’ begon hij meteen weer, maar ik kapte hem af. ‘Sorry Thomas, ik heb echt geen zin om met je te praten. Het is dat Danielle denkt dat je iets weet dat nuttig voor ons is, anders had ik je het liefst nooit meer willen zien.’ Hij zuchtte en liet zich in de achterbank zakken. We reden naar de goede kant van de stad, waar we bij een broodjeszaak stopten. Ik was helemaal de tijd vergeten, maar ik zag dat het al één uur was, dus het was inderdaad wel een goed idee om even wat te gaan eten. We namen Thomas mee naar binnen en toen we een tafeltje hadden gevonden, vroegen we om de kaart. De serveerster die de bestelling opnam, liet haar ogen van ons naar Thomas gaan en trok haar neus op. Toen ze aan hem vroeg wat hij wilde eten, keek hij ons aan en Danielle zuchtte, waarna ze een extra grote sterke koffie voor hem bestelde en een cheeseburger. ‘Dank je Daan.’ zei hij terwijl het voor hem werd neergezet. Het was duidelijk te zien dat hij al een behoorlijke tijd niet had gegeten, want binnen een paar minuten was al het eten op. ‘Goed, ben je weer een beetje nuchter?’ vroeg ze aan hem, terwijl hij zijn laatste hap cheeseburger wegspoelde met een grote slok koffie. ‘Ik denk het wel. Gaan jullie me nu dan vertellen waarom jullie me kwamen bezoeken? Ik denk niet dat het kwam omdat jullie me zo misten.. Toch Flo?’ grinnikte hij. Hij keek me aan en hoewel ik snapte dat hij grapjes maakte om het ijs te breken, kon ik zijn grappen nu niet zo goed hebben. ‘Nee zeker niet. Ik ben nog steeds heel erg blij dat ik van je af ben.’ zei ik tegen hem. Hij leek een beetje gekwetst: ‘Je ziet er echt heel goed uit Flo. Je bent nog even mooi als toen we elkaar ontmoetten. Ben je nog steeds getrouwd met hoe heet hij? Joris?’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Joost, en inderdaad, we zijn heel gelukkig met elkaar. Maar ik wil niet over mij praten, we willen het over jou hebben.’ Hij keek me een beetje verbaasd aan en ik vervolgde mijn verhaal: ‘We hebben beide in de afgelopen tijd een aantal rare dingen meegemaakt. Mijn man krijgt steeds foto’s van ons samen, Danielle’s zoon krijgt brieven over jou en er zijn spullen verdwenen uit ons huis. Om maar te zwijgen over de dingen die er gesloopt zijn. Weet jij hier iets van?’ Hij keek me verbaasd aan en schudde zijn hoofd. ‘Nee, sorry. Ik ben de laatste maanden een beetje van de wereld geweest sinds mijn bedrijf failliet ging. Waarom denken jullie dat ik jullie stalk?’ Danielle schudde haar hoofd. ‘Nee dat denken we niet, we denken dat iemand die jij kent ons stalkt. Er is niemand die weet dan Sam jouw zoon is, behalve jij en je familie.. Zijn er nog meer mensen aan wie je hebt vertelt dat je zijn vader bent?’ Hij dacht na en schudde zijn hoofd. ‘Nee, of nou ja ik heb het aan Sandra vertelt, maar verder aan niemand.’ Danielle en ik keken elkaar aan en het was duidelijk dat we ons beide niet konden voorstellen dat een meisje van negentien zulke dingen had gedaan. ‘Denk even na Thomas, kunnen er nog meer mensen zijn die dit gedaan hebben?’ ‘Nee sorry, ik heb geen idee. Maar Sandra kan het niet gedaan hebben, die heb ik al maanden niet gesproken. Misschien kunnen jullie aan haar vragen of zij ook gestalkt wordt?’
Dat was eigenlijk best wel een slim idee. Misschien waren de dingen die mij en Danielle overkomen waren gewoon toeval. Maar als Sandra ook gestalkt werd, was het allemaal te toevallig en misschien had zij meer informatie over de stalker.’ Danielle stond op om af te rekenen en Thomas wendde zich weer tot mij. ‘Flo, echt het spijt me ontzettend. Je hebt geen idee hoeveel spijt ik van alles heb.’ ‘Ja, dat zei je al Thomas. Maar het kan me niet meer schelen. Ik ben over je heen en als dit allemaal achter de rug is, denk ik niet dat we elkaar ooit nog zullen zien.’ Hij zuchtte en keek verdrietig naar zijn handen. ‘Ik heb er wel eens over na gedacht, als ik misschien minder weg geweest zou zijn, dat het dan beter tussen ons was gegaan. Dan waren we nu misschien nog steeds getrouwd.’ ‘Nee Thomas, we zijn uit elkaar gegaan omdat jij een lul bent die vreemd ging met mijn beste vriendin en die me liet stikken toen ik een miskraam kreeg, om vervolgens diezelfde beste vriendin zwanger te maken. En aangezien je met Danielle een tweede kans kreeg en je die ook weer verpestte, denk ik niet dat wij ooit echt een kans hebben gehad.’ Hij knikte en keek naar zijn handen. ‘Ik ben blij dat je nu wel gelukkig bent. Dat verdien je. Ik denk dat je ouders ook wel blij zullen zijn dat ze nu opa en oma zijn en dat je een goede man hebt gevonden. Vooral je vader zal wel blij zijn. Hij heeft me nooit gemogen. Doe hem de groeten maar als je wil?’ Ik stond op en pakte mijn jas, hij was de laatste met wie ik het over mijn vader wilde hebben. ‘Mijn vader is overleden, maar inderdaad, ze zijn heel blij met Joost. Ik ga nu naar mijn gezin toe. Fijn leven verder Thomas.’
Ik zei Danielle gedag en liep naar buiten, want ik kon geen seconde langer bij die man in de buurt zijn.
Dit boek is deel van een reeks. Meteen verder lezen? Je vindt de boeken hier.
