De laatste zomer samen | Hoofdstuk 14

by Tamara

Heel af en toe dacht ik wel eens terug aan het prachtige huis waar Thomas en ik woonden toen we nog bij elkaar waren. We waren net onderweg naar de weddingplanner toen we in de etalage van een makelaarskantoor een prachtig vrijstaand nieuwbouwhuis hadden gezien. Beide maakten we niet vaak impulsieve beslissingen, maar toen we dat huis zagen en elkaar daarna aankeken, wisten we gewoon dat dat ons droomhuis was. Een huis waarin we gelukkig zouden worden en waarin we onze kinderen zouden opvoeden. Uiteindelijk duurde het nog bijna een jaar voordat het huis gebouwd was en we er in konden, maar toen alles eenmaal klaar was, voelde het echt als een perfect thuis. Helaas kon ik er niet heel erg lang van genieten en bracht het huis ons niet het geluk waarop we gehoopt hadden. Toen Thomas me vertelde dat hij wilde scheiden, wist ik dat ik uit het huis zou moeten vertrekken, omdat ik, in tegenstelling tot Thomas, de kosten niet zou kunnen betalen. Thomas had nog een hele tijd in het huis gewoond. Eerst met Danielle en later toen zij bij hem weg was gegaan, was hij alleen achtergebleven in het enorme huis.

Toen hij failliet was gegaan, had hij het huis moeten verkopen vertelde Danielle. Ze had zijn doen en laten een beetje in de gaten gehouden voor als Sam zijn vader ooit zou willen ontmoeten. Ze wist ook precies waar hij nu woonde en zijn huidige verblijfplaats kon niet meer verschillend zijn van ons vroegere huis. Nadat Danielle haar kinderen naar haar nieuwe schoonmoeder had gebracht, reden we samen terug naar een buitenwijk van de stad. Het was een wijk waar ik niet graag kwam, omdat er heel veel criminaliteit was en er heel veel daklozen rondhingen. Op een parkeerplaats achter een dichtgetimmerde supermarkt, parkeerde Danielle haar auto en ze benadrukte dat ik absoluut niets in de auto mocht laten liggen, omdat hij dan opengebroken zou worden om mijn tas te stelen. Ik liep achter haar aan door een steegje en negeerde het gefluit van een man die er nogal smoezelig uit zag en ontzettend naar drank rook. Ze stopte bij een portiek en duwde de deur open. In de gang achter de deur lag overal afval en een stapel lege bierblikjes, net zoals in het trappenhuis dat daarop volgde. Uiteindelijk liep ze op de vierde verdieping de flat weer in en keek op haar telefoon welk appartement ze moest hebben. ‘We moeten 4c hebben, wil je mee kijken?’ zei ze terwijl ze de lange gang in wees. We liepen langs allerlei deuren, sommige waren kapot en andere stonden open, tot we bij een deur kwamen die er redelijk nieuw uit zag. ‘4c, hier is het.’ mompelde Danielle, waarna ze op de deur klopte. De deur bleek open te zijn en door het geklop, opende hij langzaam wat verder. Ik besloot voor te gaan en duwde tegen de deur, waarna ik naar binnen liep. Een walm van bier en zweet kwam ons tegemoet en terwijl ik een mouw voor mijn gezicht deed, liep ik het donkere appartement in. ‘Thomas? Ben je hier?’ riep ik zachtjes. ‘Ik ga eerst een raam open zetten.’ zei Danielle en ze liep naar het dichtstbijzijnde raam aan de overkant. Ze trok de gordijnen open en samen met de paar stralen daglicht die door de vieze ramen schenen, dwarrelden overal stofdeeltjes door de kamer. ‘Wat een ravage.’ zei ik zachtjes terwijl ik om me heen keek. Het appartement was heel klein. Net zo groot als een gemiddelde slaapkamer. Overal stonden lege pizzadozen, lagen dichte enveloppen en waar je ook keek zag je lege bierblikjes en uitgedrukte sigarettenpeuken. ‘Thomas?’ riep ik nogmaals en ik hoorde wat gemompel uit de aangrenzende kamer komen. ‘Gatver wat een bende is het hier.’ zei Danielle, die een spin van haar witte jas af sloeg.

Ik twijfelde of we wel op de goede plek waren. De Thomas die ik had gekend had smetvrees, was ontzettend pietluttig en trok al een ander overhemd aan als er een minuscuul vlekje op zat. We hadden eindeloze ruzies gehad over bordjes die ik wel eens op het aanrecht had laten staan, of over kleding die ik had laten slingeren. Hij dronk nooit bier, alleen maar vreselijk dure wijnsoorten en champagnes. Hij had zelfs eens een wijncursus gevolgd en vond het nodig om op ieder feestje waar we kwamen de snob uit te hangen met zijn wijnkennis. Hoewel ik eerst wel eens onder de indruk was geweest van zijn kennis, had ik me regelmatig opgelaten gevoeld als ik een ‘witte wijn’ bestelde en hij me vervolgens verbeterde door met allerlei lastige termen aan de ober uit te leggen wat voor wijn ik dan precies bedoelde. Dat die Thomas ooit goedkope halve liter blikken bier leeg zou drinken, zou nooit in me opgekomen zijn.

Ik liep wat om een paar dozen heen en pakte een envelop. Ik veegde het stof eraf en ik zag een naam staan. ‘Gericht aan de heer T.A.C Smit. Thomas Arnoud Cornelis. In de aangrenzende kamer hoorden we een heleboel lawaai en met een zucht liep Danielle er naar toe. Ze pakte een tissue uit haar tas en legde die op de deurklink voordat ze hem opende. Meteen hoorde ik hem praten en hoewel hij duidelijk dronken was en zijn stem heel anders klonk dat hoe ik hem kende, herkende ik hem wel meteen. ‘DDDanielle? Wat dddoe je hierrr? Waar is SSSSa Ssamuel?’ ‘Denk je nou echt dat je hem mag zien terwijl je zo leeft? Zorg jij eerst maar eens dat je leven weer wat meer op orde komt, dan praten we wel weer verder verder over Sam.’ Ik hoorde wat gerommel en ik hoorde Danielle mopperen dat hij kleren aan moest doen. Toen hij uiteindelijk aangekleed was en de kamer binnenkwam, schrok ik ontzettend. In de kamer stond een viezige man, hij had een lange onverzorgde baard, zijn hoofd was bovenop helemaal kaal en hij was ontzettend aangekomen. Zijn ooit zo witte tanden waren geel en hij leek jaren ouder dan toen ik hem voor het laatst zag. Zijn smetteloze spierwitte overhemden hadden plaatsgemaakt voor een hemd met pizzavlekken en hij droeg geen dure leren schoenen, maar slechts één sok, waar zijn grote teen uitstak. Hij leek mij eerst niet te herkennen, tot hij wat beter keek. ‘Flo? Ben jij dat?’ vroeg hij met een trillende stem. Ik knikte, ‘Ja Thomas, ik ben het. We moeten praten. Ga zitten.’

 

Dit boek is deel van een reeks. Meteen verder lezen? Dat kan hier.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.