Verbijsterd keek ik haar aan. In de afgelopen jaren had ik regelmatig aan haar gedacht en me ook wel een aantal keren afgevraagd hoe het met haar ging. De laatste keer dat ik haar had gezien, was ik zwanger van Lexie en kwam ik haar tegen in de babywinkel, waar ik samen met mijn moeder spullen aan het kopen was voor de babykamer. Ze was toen al een paar maanden moeder van Thomas zijn zoon en vertelde dat hij vreemd was gegaan, hij had een andere collega zwanger gemaakt terwijl zij nog moest bevallen en daarom waren ze uit elkaar. Thomas had zijn zoon nog nooit gezien en toonde ook geen interesse.
Ik had me nog nooit zo verraden gevoeld als door Thomas en Danielle. Door Thomas natuurlijk omdat hij mijn man was en hij me verliet op het moment dat ik hem het meeste nodig had, maar Danielle had ik in vertrouwen genomen, ik had haar alles verteld over mijn onzekerheden over mijn vruchtbaarheid en mijn schuldgevoelens tegenover Thomas omdat we door mij geen baby konden krijgen. Vervolgens raakte zij zwanger van hem. Ik had verwacht dat ik er na vier jaar wel overheen zou zijn, maar nu ik haar zag kwamen al die gevoelens weer boven. Haar zien deed me meer pijn dan ik had verwacht.
‘Danielle… Sorry, wat zei je? Je hebt me afgeluisterd? Hoe haal je het in je hoofd?’ Ze zuchtte en maakte een sussend gebaar met haar handen. ‘Ik ben je heus niet aan het stalken. Ik ben hier met mijn kinderen, ze wilden graag hier ontbijten omdat ze de ontbijtmuffins hier zo lekker vinden.’ ze wees naar een tafel waar twee jongens en een meisje aan zaten met elk een glas sinaasappelsap en een muffin. ‘Ik wilde eerst niets tegen je zeggen, want je bent de laatste keer heel erg duidelijk geweest dat je niet op mijn excuses zit te wachten, maar ik hoorde je aan je vriendin vertellen over je stalker en het kwam me zo bekend voor dat het bijna eng is.’ Ik zuchtte en wees haar het plekje tegenover me aan tafel aan. Ik had geen zin om met haar te praten, maar als zij een aanknopingspunt had wat me zou kunnen helpen, dan wilde ik me wel even over mijn frustraties heen zetten. ‘Hé ik ga! Jij blijft hier?’ vroeg Babette die ineens naast ons stond. ‘Ja, dit is Danielle, een uhm… Kennis van vroeger. Het was erg gezellig! Dank je wel voor het praten en je luisterend oor.’ Ze gaf me een knuffel en glimlachte. ‘Natuurlijk! Als je nog wat nodig hebt of als je je hart wilt luchten, dan ben je welkom goed? Ik spreek je maandag op school weer!’
Toen Babette weg was, ging ik tegenover Danielle aan tafel zitten en haalde mijn handen door mijn haar. ‘Dus, wat wil je me vertellen?’ Ze keek even naar haar kinderen die inmiddels in de speelhoek zaten en zuchtte.
‘Waar moet ik beginnen? Het begon bij mij ongeveer een half jaar geleden. Ik wilde Sam naar school brengen in de ochtend, dus ik zette hem en zijn broertje en zusje in de auto, toen ik ineens merkte dat mijn auto helemaal scheef hing. Mijn banden aan de rechterkant waren beide helemaal leeg, lek gestoken op vier plaatsen en niet meer te repareren. Daarna was het een tijdje rustig, tot ik merkte dat we ineens steeds post misten. Verjaardagskaarten van de kinderen, rekeningen en ook mijn nieuwe bankpas die met de post gekomen was. Gek genoeg stopte dat na een tijdje ook weer en ik verweet het aan een postbezorger die zijn werk niet goed deed. Maar toen werd het pas echt heel erg raar. Er begonnen dingen van de kinderen te verdwijnen. Of nou ja niet van de kinderen, alleen van Samuel. Thomas zijn zoon…’ Ze wees naar een blonde jongen die met zijn zusje speelde en ik zag meteen dat hij inderdaad het evenbeeld van Thomas was. ‘Ik ben een paar maanden na onze ontmoeting in die babywinkel weer hertrouwd en ik heb nog twee kinderen gekregen, Hugo en Izzy. Samuel weet dat hij een andere vader heeft, maar hij heeft Thomas nog nooit ontmoet en hij heeft geen interesse in hem. Hij beschouwd mijn huidige man gewoon als zijn vader. Ik vond het dan ook heel vreemd toen Sam ineens brieven begon te krijgen over zijn vader. Brieven met daarin dat wij niet van hem hielden en zijn echte vader wel. Hij was helemaal in de war door die brieven en had zelfs een moment dat hij Thomas wilde ontmoeten, maar toen we Thomas eenmaal gevonden hadden, krabbelde hij toch terug.’ Ze pakte een flesje water uit haar tas en nam een slokje. ‘Ik weet niet wie de stalker is en de politie kan ook helemaal niets vinden, hoe goed ze ook zoeken. Ik had het opgegeven, totdat ik jou hier ineens hoorde vertellen over jouw stalker en het is gewoon te toevallig allemaal. We hebben helemaal niets met elkaar gemeen, behalve Thomas en kennelijk wil de stalker iets doen om ons gezin kapot te maken. Bij jou stuurt diegene brieven naar Joost, bij mij brieven naar mijn zoon. Allemaal om ze ervan te overtuigen dat Thomas belangrijk is in hun leven en dat wij daarover liegen. Nu wil ik niet zeggen dat Thomas er wat mee te maken heeft, maar ik ben al een tijdje van plan om bij hem langs te gaan en het lijkt me een heel goed idee om dat samen te doen. Als jij ervoor open staat natuurlijk.’
Ik moest alles even laten bezinken. Hoewel ik niets liever wilde dan nooit meer een seconde in de buurt van Danielle door te brengen, had ik het gevoel dat ik geen andere keuze had. Het was te toevallig allemaal en ik was op een punt beland dat ik gewoon echt antwoorden nodig had. Dus ik knikte.
‘Ja, laten we samen naar hem toe gaan.
Dit boek is deel van een reeks. Je vindt alle delen hier.
