‘Lieverd? Ik ga hoor! Anders kom ik te laat.’ riep ik naar boven terwijl ik mijn andere oorbellen in deed. Het was zaterdagochtend en omdat ik dringend behoefte had aan iets normaals dat geen werk was, had ik met Babette afgesproken ergens te gaan ontbijten. Joost was boven Lexie in bad aan het doen, om straks naar zijn zus te gaan. De laatste dagen had ik overal spoken gezien en ik werd helemaal gek van mezelf. Op de camerabeelden was niets te zien en er bleven maar spullen verdwijnen. Toen naast een lippenstift en een paar schoenen, ook mijn lievelingsjurk ineens verdwenen was, confronteerde ik Lexie met de verdwenen spullen. Ik had gewoon geen andere verklaring voor alle dingen die ik kwijt was dan dat Lexie ze gepakt had.
In het verleden had ze wel vaker jurken van mij gepakt om zich te verkleden, maar die had ze altijd weer teruggehangen in de kast. Die avond bracht Joost Lexie naar bed en toen hij beneden kwam kregen we enorme ruzie. ‘Wat heb je tegen haar gezegd? Ze is helemaal verdrietig omdat jij hebt gezegd dat ze je spullen gestolen heeft.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Wat moet ik dan denken Joost? Sinds mijn vaders begrafenis zijn er al zoveel spullen van mij verdwenen. Make-up, mijn haarborstel, mijn oorbellen en nu weer mijn lievelingsjurk. We hebben geen schoonmaakster en de enige die hier naast ons in huis is, is Lexie.’ Hij zuchtte en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ze is behoorlijk overstuur. Misschien moet je gewoon wat beter op je spullen letten. Je bent ook altijd je tas en je sleutels kwijt. Misschien ben je dit ook gewoon kwijtgeraakt.’ Boos keek ik heb aan en ik wilde roepen dat ik dit niet kwijt was geraakt, dat ik zeker wist dat ik het goed opgeborgen had en dat het gewoon door iemand gepakt was, maar toen ik dat in mijn hoofd aan mezelf vertelde, realiseerde ik hoe gek dat klonk. ‘Ik zal morgen nog eens goed zoeken.’ zuchtte ik, terwijl ik naar boven liep om Lexie nog een extra knuffel te geven.
Ik stapte in de auto en reed naar de stad. Ik had met Babette afgesproken in een leuke lunchroom. Zij had er al een keer ontbeten en vertelde had het echt een aanrader was, waarop we besloten er samen naartoe te gaan. Ik parkeerde mijn auto en liep de stad in. Al snel had ik de lunchroom gevonden en toen ik naar binnen liep, zag ik Babette al aan een tafeltje zitten. ‘Heee Florine! Je bent er! Kon je het een beetje vinden?’ Ik hing mijn jas over de stoel en knikte. ‘Ja! Ik had van te voren even op internet gekeken waar ik precies moest zijn. Hoe gaat het met je?’
‘Ja goed! Ik heb het heel druk op het werk en dit is mijn eerste vrije dag sinds tijden! Hoe gaat het met jou? Ook gezien het verlies van je vader enzo?’ Ik slikte, hoewel ik steeds meer aan het idee begon te wennen dat ik geen vader meer had, kwam het nog elke keer hard aan als iemand erover begon. Gelukkig hoefde ik geen antwoord te geven, want de serveerster kwam onze bestelling opnemen. Toen we even later zaten te kletsen onder het genot van heerlijke verse croissants en hete koffie, voelde ik me al een stuk beter. Het was heerlijk om de verhalen van Babette te horen over haar gezin. Het was wel gek, onze levens leken zoveel op elkaar, maar toch ook weer niet. Ze had twee dochters en werkte net als haar man in het ziekenhuis, ik had natuurlijk maar één kindje, maar we hadden wel dezelfde werkgever. Toen ze even naar het toilet was, hoorde ik mijn telefoon piepen en zag ik dat Joost een berichtje had gestuurd. Hij stuurde een foto van Lexie met haar tante Katja en haar twee grote neefjes. Ineens werd ik helemaal emotioneel en voelde ik me heel erg verdrietig. Want hoewel ik dolgelukkig was met Lexie, had ik ook zo graag gewild dat ze nog een broertje of zusje zou krijgen en dat ze niet altijd maar alleen zou zijn. Ik had niet het idee dat Lexie ooit wat tekort was gekomen of dat ze zich eenzaam voelde, maar als ik zag hoe erg ze genoot van de aandacht van andere kinderen, voelde ik altijd wel een steek.
‘Hé wat is er aan de hand?’ vroeg Babette, die ineens weer bij de tafel stond. Ik veegde snel de tranen van mijn wangen en schudde mijn hoofd, waarna ik haar de foto op mijn telefoon liet zien. ‘Ik voel me gewoon af en toe zo schuldig dat zij nooit een broertje of zusje zal hebben omdat mijn lichaam niet mee werkt.’ Babette ging weer zitten en legde een hand op mijn arm. ‘Als er iemand is die zich niet schuldig hoeft te voelen dan ben jij het wel. Jullie zijn fantastische ouders en Lexie is een prachtig kind. Toen ze laatst bij ons aan het spelen was vertelde ze dat ze zo blij was met haar ouders en zei ze dat jullie drietjes echt een team zijn. Ik vond het zo ontzettend schattig!’ Ik voelde meteen weer een traan over mijn wang lopen en voelde me nog schuldiger over dat ik zo tegen haar uitgevallen was. ‘Flo, wat is er aan de hand? Is er iets dat je me wilt vertellen? Wat is er gebeurd dat je zo van slag bent?’
Ik zuchtte en vertelde haar het hele verhaal. Over de stalker en over de dingen die bij ons kapot waren gegaan. Over de brieven en berichtjes die Joost ontvangen had en over de spullen die ineens allemaal kwijt waren. ‘Ik ben zo tegen Lex uitgevallen en ik vind het zo ontzettend erg! Ze was er in de avond nog helemaal overstuur van.’ Babette nam nog een slok van haar koffie en haalde haar schouders op. ‘Ik snap het wel hoor. Mijn oudste dochter Feline had ook een fase waarin ze continue mijn spullen pakte en ze vervolgens op haar kamer verstopte. Toen ik het horloge dat ik van mijn moeder had gekregen een keer kwijt was, ben ik ontzettend boos op haar geworden en ze bleef het maar ontkennen. Ik voelde me zo schuldig toen ik hem weken later in het dashboard kastje van mijn auto vond, waar ik hem neer had gelegd toen ik de auto ging stofzuigen.’ Ik lachte en voelde me ineens een stuk beter. Het was fijn om met iemand te praten die hetzelfde meegemaakt had. ‘Maar ehh, die stalker. Je vertelde over een raam dat open stond? Kan het niet zijn dat iemand binnen is gekomen terwijl jullie er niet waren?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het niet en ik wil er ook niet aan denken. Want het lijkt me verschrikkelijk dat er iemand in mijn huis is geweest en dat diegene aan mijn spullen heeft gezeten.’
Babette stond erop dat zij wilde betalen en liep naar de kassa toe. Terwijl ik mijn jas weer aan trok en mijn tas pakte, werd ik ineens op mijn schouder getikt. Achter me stond een vrouw die ik al jaren niet meer had gezien en aan wie ik een ontzettende hekel had.
‘Florine? Herken je me nog? Ik ben Danielle.. Ik heb net je gesprek afgeluisterd en we moeten praten. Ik denk dat ik weet wie je stalker is.’
Dit verhaal is deel van een reeks. Je koopt alle delen hier.
