(Kleine waarschuwing vooraf, dit hoofdstuk kan een klein beetje heftig zijn)
Ik groette snel mijn ouders die in de woonkamer een spelletje deden en zei dat ik even ging wandelen. ‘Ik zie je dan morgen wel weer meisje! Ik ga zo naar bed.’ hoorde ik mijn vader zeggen. Ik gaf hem nog snel een knuffel en wenste hen beiden welterusten, voordat ik naar buiten liep. Snel rende ik de trappen af die van het huis naar de zee liepen en snelde naar het strand. Ik weet niet eens waarom ik zo boos was. Het was niet alsof ik niet snapte dat hij niets aan die berichtjes kon doen. En eerlijk gezegd zou ik ook gaan twijfelen als ik ineens allemaal foto’s van Joost met een ex zou krijgen. Ik denk dat het gewoon kwam door alle emoties bij elkaar. Ik wist niet zo goed hoe ik moest omgaan met de ziekte van mijn vader en het feit dat ik hem elk moment kwijt zou kunnen zijn. Of met de stalker die dus nu kennelijk ook Joost aan het lastig vallen was. Ik liep een heel stuk langs de branding en merkte dat het langzaam donker werd. Het zou hier nooit meer hetzelfde zijn wanneer mijn vader er niet meer was. Alleen de gedachte al dat ik hem zou moeten missen vond ik al verschrikkelijk moeilijk. Ik was altijd een vaderskindje geweest en als er één persoon in de wereld was aan wie ik alles kon vertellen, dan was het mijn vader wel.
Aan het einde van het strand, waar het zand overging in de rotsen, ging ik zitten. Dit was altijd mijn favoriete plekje geweest als kind. Het lag een beetje verscholen en het was er altijd heerlijk rustig. Ik luisterde hoe de wind waaide en keek hoe de golven over elkaar heen rolden in het maanlicht. En het was daar, op dat moment dat ik ineens helemaal instortte. Al het verdriet van de afgelopen jaren kwam eruit. Het kindje dat ik verloor, mijn mislukte huwelijk, de ziekte van mijn vader en de stalker die mijn leven aan het verpesten was. Het was alsof ik om alles huilde waar ik maar over kon huilen en hoe gek het ook was, het luchtte ontzettend op. Langzaam werden de tranen minder en ging het weer iets beter. Ik wist niet hoe laat het was en toen ik in mijn tas keek om mijn telefoon te pakken, zag ik dat ik hem was vergeten. Ineens trok er een naar gevoel door me heen. Ken je dat? Dat er zo’n rilling door je lichaam loopt als je slecht nieuws krijgt? Dat had ik op dat moment. Ik kon het alleen niet verklaren, want ik had toch helemaal geen slecht nieuws gekregen?
Maar ineens schoot er iets door mijn hoofd. Mijn vader, er was iets met mijn vader aan de hand. Ik moest meteen naar hem toe! Ik krabbelde zo snel mogelijk overeind en rende zo snel als ik kon door het zand. Het plekje waar ik had gezeten was zeker een half uur lopen, maar ik had het gevoel alsof ik niet zoveel tijd had. Ik rende en rende, totdat ik in de verte het licht van het huis over de bergen zag schijnen. Met twee treden tegelijkertijd rende ik de stenen trappen omhoog en bij het huis aangekomen, zag ik een ambulance en een politieauto staan. Ik zwaaide de deur open en liep naar binnen. Meteen kwam Joost naar me toe. ‘Flo? Waar zat je in godsnaam? Ik heb je overal gezocht!’ Ik negeerde hem en keek om me heen of ik mijn vader ergens zag. ‘Wat is er met papa aan de hand?’ Ik zag mijn moeder de kamer binnen lopen en liep meteen naar haar toe. ‘Mam? Zeg het me alsjeblieft? Is alles goed met hem?’ Ze zag er verslagen uit en kon geen woord uitbrengen, dus ik wendde me weer tot Joost. ‘Wat is er aan de hand? Zeg het me!’ Hij kwam voorzichtig dichterbij: ‘Flo, je had je telefoon niet bij je en ik kon je niet vinden. Je vader is.. ‘ Ik wachtte niet tot hij zijn zin afmaakte en ik rende meteen naar de slaapkamer van mijn ouders, waar ik de ambulancemedewerkers bij mijn vader zag staan. Hij lag roerloos op het bed en zijn ogen waren gesloten.Toen ze me in de deuropening zagen staan, kregen ze een meelijwekkende blik in hun ogen. Ik zag hoe één van de ambulancemedewerkers zijn defibrillator opborg en ik schudde mijn hoofd. ‘Nee jullie mogen niet opgeven! Hij is niet dood!’
Ik klom op het bed en begon hem te reanimeren, terwijl het stemmetje in mijn achterhoofd al zei dat het doelloos was. Maar ik weigerde op te geven, ik had al zoveel mensen gered, zoveel mensen geholpen. Ik kon het toch niet laten gebeuren dat mijn vader dood zou gaan? Ik zette opnieuw mijn handen op zijn borstkas en begon weer te tellen, terwijl ik duwde. ‘Flo’ Ik hoorde hoe Joost achter me was komen staan en voelde zijn hand op mijn schouder. ‘Flo hij is..’ ‘Nee Joost hij is niet dood!’ zei ik terwijl ik zijn arm wegsloeg. ‘Florine. Stop alsjeblieft. Hij was er zonet al niet meer, ze konden niets voor hem doen.’ Ik voelde zijn handen om mijn middel terwijl hij me van mijn vader af trok. ‘Nee Joost! Hij is niet dood! Dat kan niet!’ schreeuwde ik terwijl ik me probeerde los te worstelen. Hij draaide me om zodat ik hem aan keek en hij pakte mijn polsen beet. ‘Luister naar me, hij is er niet meer. Je vader voelde zich niet lekker en ging op bed liggen, toen je moeder even later bij hem ging kijken was hij al overleden. Ik heb geprobeerd hem te reanimeren terwijl je moeder de hulpdiensten belde, maar ze konden al niets meer doen. Het spijt me lieverd, maar hij is er echt niet meer.’ Ik zag in zijn ogen dat hij het meende en ik draaide me voorzichtig om. Ik zag hoe mijn vader op bed lag met zijn armen wijd en zijn overhemd open. Nu pas viel het me op dat zijn borst niet op en neer ging. Hij lag daar maar, doodstil in het grote bed. ‘Nee..’ fluisterde ik. Joost sloeg zijn armen om me heen en hield me stevig vast. Dit mocht niet. Dit zou onze laatste vakantie samen zijn. Ons laatste moment als gezin. Hij kon niet nu al overleden zijn! Dat mocht gewoon niet!
Ik zag hoe mijn moeder de kamer binnenkwam en hoe ze op bed ging zitten. Ze zuchtte en glimlachte voorzichtig, waarna ze zijn overhemd begon dicht te knopen. Ze streek een plukje haar uit zijn gezicht en drukte een kus op zijn voorhoofd. Langzaam stond ze op en trok de dekens over hem heen. Met de rug van haar hand veegde ze een traan van haar wang, waarna ze de hand op zijn wang legde.
De woorden waarmee ze afscheid nam zal ik nooit vergeten…
‘Het is goed zo.. Slaap lekker liefste.’
Dit verhaal is deel van een reeks. Je koopt alle boeken hier.
