‘Joost? Heb jij mijn tas gezien? Ik moet Lexie wegbrengen en ik kan mijn sleutels nergens vinden.’ Ongeduldig keek ik op mijn horloge terwijl ik de bloempotten op het aanrecht heen en weer schoof in een poging om ze te vinden. ‘Mammie? Gaan we zo naar school?’ vroeg Lexie die met haar armen over elkaar aan de bar van de keuken zat. ‘Ja lieverd, we gaan zo. Mama kan haar sleutels niet vinden.’ ‘Papa zegt dat jij altijd alles laat slingeren en dat je daarom alles kwijt bent.’ hoorde ik achter me en ik moest mijn lach inhouden. Op zulke momenten realiseerde ik me altijd hoe snel Lexie groeide. Ze was nog maar vier, maar soms leek het alsof ik een vijftienjarige hoorde praten. ‘Kun je heel even wachten Lex? Ik ga even aan papa vragen of hij mijn sleutels heeft gezien.’ Ze zuchtte diep en ging verder met filmpjes kijken op de Ipad.
We waren net verhuisd naar een dorp iets buiten de stad waar we beiden werkten. De eerste vier jaar van Lexie’s leven was mijn kleine ééngezinswoning prima geweest voor ons drietjes, zeker nadat bleek dat een tweede kindje er niet in zou zitten. Maar toen ze wat groter werd, merkten we dat ze het toch begon te missen om vriendjes en vriendinnetjes in de buurt te hebben. Ons huis was mooi en gezellig, maar het stond niet in de meest kindvriendelijke wijk en daarom besloten we buiten de stad te gaan zoeken naar een nieuwe woning. Die zoektocht bleek lastiger dan verwacht en regelmatig twijfelden we of we niet gewoon in de stad moesten blijven. Maar uiteindelijk vonden we in een klein dorpje buiten de stad een huis dat perfect was. Het was 20 minuten rijden van de stad dus we konden beide makkelijk heen en weer rijden naar ons werk in het ziekenhuis. Het huis was prachtig en we waren er beide helemaal weg van. Zeker omdat het op tien minuten lopen vanaf het strand lag. Het dorp was klein en heel erg rustig, de mensen waren vriendelijk en we voelden ons er meteen thuis.
Tijdens de bezichtiging stapten we over de drempel heen en we hadden meteen dat gevoel dat dit het was. Gek genoeg waren er amper andere bieders en konden we het huis meteen kopen. Een maand geleden waren we verhuisd en hoewel er hier en daar nog een heleboel verhuisdozen stonden, voelde het al wel als thuis. Vandaag zou Lexie voor het eerst naar school gaan. We hadden haar samen met de koop van het huis meteen ingeschreven op de school in het dorp en na maanden zeuren of ze eindelijk naar school mocht, was vandaag dan eindelijk de dag. Tenminste, als ik mijn autosleutels zou kunnen vinden. Ik liep de trap op en hoorde dat Joost nog onder de douche stond. Ik opende de deur van de badkamer en grinnikte bij het horen van zijn gezang onder de douche. We waren nog niet zo heel erg lang bij elkaar, eigenlijk pas officieel sinds ik hoogzwanger was van Lexie, maar het voelde alsof ik hem al mijn hele leven kende. ‘Jooohoost!’ Ik trok met een ruk het douchegordijn aan de kant en zag nog net hoe zijn blote billen op de maat van de muziek meebewogen. ‘Flo! Wat is er aan de hand liefje. Riep je?’ Ik rolde met mijn ogen en gooide een handdoek naar hem toe. ‘Je komt te laat op je werk. Kunnen we met jou mee rijden naar school? Ik kan mijn sleutels nergens vinden, ik denk dat mijn tas nog in mijn kantoor staat.’ Hij pakte de handdoek van me aan en pakte daarbij ook mijn hand vast. ‘Joost! Nee, ik heb net mijn haar gedaan! Neeeee!’ Met een grote grijns trok hij me tegen zich aan en ik voelde hoe mijn haar en kleding meteen nat werden. ‘Ohhhh waarom ben ik ooit met jou getrouwd? Je bent onmogelijk!’ zuchtte ik. Hij liet zijn handen over mijn rug gaan en lachte. ‘Je bent vast met me getrouwd vanwege mijn zangkunsten? Of niet?’ Nog voor ik kon antwoorden, pakte hij mijn gezicht vast en kuste hij me. ‘Ik hou van je.’ zei hij zachtjes. ‘Ik ook van jou, maar niet om je zangkunsten.’ lachte ik. Snel sprong hij uit de douche en sloeg een handdoek om zich heen. ‘Kom op Flo, niet zo treuzelen, Lex komt te laat op school.’ Ik schudde mijn hoofd en trok mijn doorweekte kleren uit, waarna ik snel naar onze slaapkamer liep om nieuwe kleren aan te doen en snel mijn haar te drogen. Toen ik beneden kwam stonden Joost en Lexie al klaar om te vertrekken. ‘Zocht je deze?’ vroeg Joost terwijl hij mijn tas omhoog hield. Ik pakte hem snel van hem aan en pakte mijn sleutels er uit. ‘Je hebt hem weer laten slingeren mam.’ zei Lexie terwijl ze ongeduldig haar armen over elkaar heen sloeg. Ik zag hoe Joost zijn lach probeerde in te houden en ik pakte snel mijn jas van de stoel. ‘Kom allemaal. Als we nu gaan dan komen we nog op tijd op school!’
Ik liep naar mijn auto en net toen ik Lexie in haar stoeltje wilde zetten, zag ik dat hij helemaal scheef stond. ‘Joost, kom eens?’ riep ik, terwijl ik bij mijn auto knielde. ‘Ik heb alweer een lekke band. Hoe kan dat toch steeds? Ik heb hem afgelopen week helemaal niet gebruikt.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik bel Bob wel, die kan hem straks wel halen. Rijd je met mij mee?’ Ik knikte en zette Lexie bij hem in de auto. Ik snapte er niks van. In de laatste paar maanden had ik nu al vier keer een lekke band gehad. Ik had de banden al een keer laten vervangen, maar daar lag het kennelijk niet aan. Want het was elke keer een andere kant en volgens de garage kon het niet anders dan dat iemand ze lek geprikt had. Maar wie zou nu zoiets doen?
We reden naar de school en zagen hoe de andere kindjes zich al aan het verzamelen waren op het plein om naar binnen te gaan. En daar ging ze dan, ze gaf ons elk een hand, waarna we naar binnen liepen. Het voelde als een nieuw begin voor ons allemaal. Een nieuwe start in een nieuw huis, een nieuw dorp en een nieuwe school. Een nieuwe plek om herinneringen te maken en hopelijk heel erg gelukkig te worden. Ze nam plek op haar stoeltje naast de juf en nog voor de de deur uitliepen, zat ze al druk met het meisje naast zich te kletsen. En ik kon het niet helpen, maar er liep een traan over mijn wang. Joost pakte mijn hand en ik zag dat ook zijn ogen waterig werden. Wetende dat we dit allemaal maar één keertje mee zouden maken, deed me meer dan ik verwacht had. Zeker nu onze dochter ineens groot werd.
‘Kom je mee?’ zei hij nadat hij me een knuffel had gegeven. Ik knikte, het was tijd om aan het werk te gaan.
Dit verhaal maakt deel uit van een reeks. Je vindt alle boeken hier.
