Snel liep ik naar het aanrecht om mijn medicijnen te nemen. Ik slikte net een de pillen door, toen ik een berichtje kreeg.
Alweer een beetje afgekoeld? 😉
Jemig die vent was onmogelijk, het was alsof hij gewoon wilde dat ik vreemd zou gaan. Maar nee, ik was een keurig getrouwde vrouw en ik was zwanger. Dus dat zou niet gebeuren. Maar toch kon ik het niet laten om een berichtje terug te sturen.
Afgekoeld? Zo warm is het toch niet buiten?
Ik legde mijn telefoon neer en nam me voor om nu niet meer te gaan kijken, maar net toen ik de stofzuiger wilde pakken, hoorde ik hem weer trillen.
Niet? Oh, nou dan lag het vast aan de temperatuur in de auto. Al werd die meteen een stuk koeler toen jij uitstapte.
Ik wist dat ik niet moest reageren, maar ik kon het gewoon niet laten. Stiekem genoot ik veel te veel van zijn aandacht. Bovendien, er was niets mis met een beetje onschuldig berichtjes sturen toch?
Heb jij niets beters te doen? Met juffen flirten ofzo?
Haha, bespeur ik daar nu een klein beetje jaloezie?
Jaloers? Nee hoor! Ik ben al getrouwd.
Ja helaas wel. Maar deze arme leraar moet nu weer aan het werk mevrouw Hazelaar. Dus ik vrees dat je je man nu weer moet gaan irriteren.
Nou dan wens ik u een fijne werkdag meneer Vreugdenhil.
Ik grinnikte. ‘Mevrouw Hazelaar.’ Zo had hij me altijd genoemd toen ik nog bij hem in de klas zat. Het zorgde altijd voor een soort afstand toen ik nog zijn leerling was, maar als ik het hem nu hoorde zeggen, bracht het gedachten in me naar boven die ehh… Niet zo netjes waren voor iemand die net getrouwd was. Ik legde snel mijn telefoon weg en begon met het opruimen van de ontbijttafel. Toen ik klaar was met alle was van de vakantie en het hele huis had opgeruimd, liep ik terug naar de keuken, om te kijken of ik nog berichtjes had gekregen. Helaas had ik niets van Ralph, maar Lars had me wel gebeld. Meteen werd ik zenuwachtig. Wist hij iets van mijn gesprek met Ralph? Met een hart dat bonsde in mijn keel tikte ik zijn nummer aan, waarna hij meteen opnam.
‘He Lex! Wat was je aan het doen? Ik heb je een half uur geleden al gebeld.’
‘Ik was de was van de vakantie aan het doen en even aan het schoonmaken. Waarom heb je gebeld?’
‘Oh. Moet je dat nou wel doen in jouw toestand? Zal ik anders de schoonmaakster die we in ons oude huis hadden weer bellen?’
‘In mijn toestand? Ik ben net negen weken zwanger. En nee, het lukt prima zo.’
Ik merkte dat ik een beetje geïrriteerd reageerde, maar dat was zijn eigen schuld. Waarom deed hij nou meteen of er iets mis met me was?
‘Oh oké, nou.. Ik heb een verrassing voor je. Kun je rond één uur naar het ziekenhuis komen?’
Ik zuchtte en keek op mijn horloge. Ik had me nou juist verheugd op een middagdutje voordat ik Rosie weer moest halen.
‘Ja is goed! Ik ben er dan wel. Waar moet ik naartoe?’
‘Ik kom je ophalen in de grote hal bij de ingang. Tot straks liefje!’
Ik hing op en zuchtte. Als er iets was waar ik geen zin in had dan waren het wel Lars zijn verrassingen. Hij bedoelde het altijd heel goed, maar ze waren nooit echt leuk, of ze kwamen op verkeerde momenten. Zo had hij in de eerste week toen we hier net woonden het hele huis versierd en al onze familie en vrienden uitgenodigd voor mijn verjaardag. Iets wat ontzettend lief was, maar na een hele dag werken was ik doodop en wilde ik heel graag in bad en naar bed. Of op huwelijksreis, toen hij bij het restaurant een proeverij met allerlei oesters en kreeften had laten klaarzetten. Heel erg lief, maar met mijn allergie voor schaaldieren kon ik er niet van genieten en nadat hij wel twintig keer zijn excuses had aangeboden, besloot hij het maar zelf op te eten, terwijl ik een salade bestelde.
Maar om half één stapte ik in de auto naar het ziekenhuis en daar stond Lars inderdaad al in de aankomsthal te wachten.
‘Lex! Je bent er! Kom mag ik deze bij je omdoen?’
Hij had een blinddoek in zijn hand en ik schudde mijn hoofd.
‘Nee sorry. Ik werk hier ook he? Ik wil niet voor schut lopen.’
Hij rolde met zijn ogen en pakte mijn hand.
‘Oké… Nou loop maar mee dan.’
Hij liep naar de afdeling verloskunde, waar ik mijn ouders, zijn ouders en zijn zusje Mare zag staan.
‘Ohhhh Lex! We zijn allemaal zoo blij! Gefeliciteerd!’ riep ze.
Nog voor ik wist wat iedereen hier deed, werd ik aan alle kanten gefeliciteerd en geknuffeld.
‘Jullie.. Weten het allemaal al?’ vroeg ik zachtjes.
‘Ja, ik ben wel een beetje beledigd dat je het me niet zelf hebt verteld hoor Lex!’ zei mijn moeder.
‘Ik wilde het jullie vertellen, maar pas na de eerste echo..’
‘Dat is precies wat we gaan doen!’ zei Lars.
‘Ik heb onze ouders en Mare uitgenodigd, zodat we dit bijzondere moment met zijn allen kunnen delen.’
Ik keek mijn vader vragend aan, die als enige wel over de zwangerschap had geweten en hij haalde zijn schouders op.
‘Ik ben zo benieuwd naar ons eerste kleinkind!’ zei Lars zijn moeder.
‘Vergeet je niet iets?’ vroeg ik een beetje geïrriteerd. ‘We hebben nog een kind he?’
Ik zag dat ze rood werd. ‘Ja, maar ik bedoel ons échte eerste kleinkind! Dat echt van Lars is!’
Ik wierp Lars een woedende blik toe en hij zuchtte.
‘Oké, we gaan eerst even zelf kijken en dan roepen we jullie erbij goed?’
Ik hoorde een golf van teleurstelling, waarna Lars me mee nam naar de kamer waar de echo gemaakt zou worden.
‘Sorry Lexie.. ‘ zei hij zachtjes.
‘Bijna vijf jaar lang heeft ze trots aan iedereen verteld dat Rosie haar eerste kleinkind was en nu is ze ineens niet goed genoeg?’
Ik merkte dat ik ineens heel erg boos werd en Lars probeerde me wat te sussen. ‘Dat is niet zo en dat weet je zelf ook wel. Ze vond het gewoon lastig toen Ralph ineens terug was en de vader bleek te zijn. Maar je weet dat ik van Rosie houd en van dit kind zal ik even veel houden als van haar.’
Ik mompelde wat en ging liggen, waarna de echoscopist binnen kwam.
‘He Lexie! Het is al een tijdje geleden he? Hoe gaat het met je?’
Ik vertelde hoe het met me ging, hoe ver ik ongeveer dacht te zijn en over de misselijkheid. Daarna was het tijd om naar de baby te kijken.
Hij spoot de koude gel op mijn buik en zette de Doppler erop. En daar was het dan. Een heel klein, maar al heel compleet mensje. De armpjes en beentjes waren druk aan het bewegen en het hartje ging als een razende tekeer.
‘Wauw.’ zei Lars zachtjes, terwijl hij mijn hand pakte. Ik kreeg meteen dat gevoel weer terug van na de eerste echo van Rosie. Ik was zo bang geweest en had nog niet echt van de zwangerschap kunnen genieten, maar nu vielen al die angsten van me af en maakten plaats voor een heleboel liefde. Liefde voor dit kindje.
En voor het eerst sinds al die weken, wist ik dat ik de goede beslissing had gemaakt. Ik had voor dit kindje gekozen en alles zou goed komen.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
