De laatste dag van de zomer | Hoofdstuk 38

Lexie.

‘Trek je dat aan?’ vroeg mijn moeder terwijl ze me van top tot teen bekeek.

Ik stond bij mijn ouders thuis in de badkamer om mijn oorbellen in te doen, omdat we uit eten zouden gaan.

‘Waarom niet mam? Ik hoef me toch niet helemaal op te doffen om ergens te gaan eten? Ik snap sowieso niet waarom jullie nu nog mijn verjaardag willen vieren, het is al maanden geleden.’

Ze rolde met haar ogen en liep naar haar kast, waar ze een kledinghoes uithaalde. ‘Waarom doe je dit niet aan? Ik heb het een tijdje geleden gekocht en het past me niet, dus misschien is het wat voor jou.’

Ik pakte de hoes van haar aan en haalde er een prachtige jurk uit. Hij was roségoud van kleur en helemaal van boven tot onder versierd met hand gestikte steentjes en kraaltjes.

‘Onzin mam, die heb je helemaal niet voor jezelf gekocht. Hier kan ik toch niet in uit eten?’

Ik merkte dat ze ongeduldig werd.

‘Het is een heel chique restaurant, dus je gaat niet mee in je spijkerbroek. Trek die jurk aan en maak je op, dan zie ik je zo beneden.’

Ik haalde de jurk uit de hoes en trok mijn eigen kleren uit. Voorzichtig stapte ik in de tule rok en trok het versierde lijfje omhoog. Het was op de bruidsjurk die ik op mijn bruiloft had gedragen na, zonder meer het mooiste kledingstuk dat ik ooit had aangehad.

‘Nu moet ik mijn haar weer doen..’ mopperde ik terwijl ik mijn saaie paardenstaart uit mijn haar haalde en de krultang pakte. Toen ik klaar was, voelde ik me mooier dan ooit en liep ik naar beneden, waar mijn ouders en Rosie al op me aan het wachten waren.

‘Wat is dat voor restaurant joh? Gaan we met de koning dineren?’ vroeg ik terwijl ik de jurk van mijn moeder en het pak van mijn vader zag.

‘Ehh, nee.. Maar het is wel heel speciaal.’ zei mijn vader.

Ik stapte samen met Rosie bij hen achter in de auto en vroeg me af waar we naartoe zouden gaan. We reden het dorp uit en reden in de stad alle restaurants voorbij waar ik ooit gegeten had, tot we bij een soort van oud landhuis kwamen. Mijn vader opende de deur en begeleide ons naar binnen, waar we in een versierde zaal terecht kwamen. Overal hingen goudkleurige ballonnen die bij mijn jurk pasten en toen alle gasten mij zagen, begonnen ze te klappen.

‘Is dit.. Voor mij?’

Mijn ouders knikten en sloegen hun armen om me heen. Ik deed mijn best om niet te gaan huilen omdat ik mijn make-up niet wilde verpesten, maar ik faalde daar hopeloos in.

‘Dit is zo waanzinnig lief! Waar heb ik dit aan te danken?’ snikte ik.

‘Je bent onze dochter en je hebt afgelopen jaar zoveel overwonnen. Dit verdien je gewoon. We houden van je.’ snikte mijn moeder.

‘Ik heb een borrel nodig.’ zei ik en mijn vader pakte meteen drie glazen champagne van het dienblad van de ober die langsliep.

Ik sloeg het mijne meteen achterover en speurde ondertussen de zaal af om te kijken of een bepaalde persoon er ook was. Niet dat ik had verwacht dat hij hier zou zijn, maar ergens voelde ik toch wel een steek van teleurstelling toen ik hem nergens zag.

Mijn ouders hadden het feest geweldig georganiseerd. Ik ontmoette eindelijk de familie van mijn vader, praatte met familieleden die ik al jaren niet gezien had en vrienden die ik al tijden niet gesproken had. Rond negen uur begon Rosie moe te worden en nadat ik haar in een hotelkamer bovenin het landhuis op bed had gelegd en een vriendin van mijn moeder bij haar zou blijven, ging ik weer naar beneden. Ik liep de zaal in en voelde meteen een hand te mijne pakken en me de dansvloer op trekken.

‘He Pap, je laat me schrikken!’ lachte ik terwijl ik mijn handen op zijn schouders legde.

‘Vind je het leuk lieverd?’ vroeg hij zachtjes, terwijl hij me ronddraaide, net als toen ik nog een klein meisje was.

‘Ja, het is geweldig. Ik snap nog steeds niet waar ik dit aan verdiend heb, maar het is echt geweldig.’

Hij lachte en keek naar mijn voeten.

‘Je bent hier beter in geworden, ik kan me nog herinneren dat je altijd op mijn voeten stond als we zo dansten.’

Ik giechelde. ‘Ik ben geen klein meisje meer pap, dat is echt enorm lang geleden.’ Hij slikte en knikte zijn hoofd.

‘Je bent absoluut geen klein meisje meer, je bent een prachtige vrouw geworden die zelf moeder is van een geweldig klein meisje. Ik ben zo ontzettend trots dat jij mijn dochter bent.’

Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen en legde snel mijn hoofd op zijn schouder. Hij hield me vast en heel even dansten we zo, alsof ik nog zijn kleine meisje was.

Ik werd op mijn schouder getikt en toen ik omdraaide keek ik in het lachende gezicht van mijn moeder. Ze had overduidelijk gehuild en stak haar handen uit. ‘Mag ik nu met onze dochter dansen?’ zei ze.

Mijn vader legde mijn hand in de hare en lachend sloeg ik mijn armen om haar heen.

‘Wat ben je ook een ontzettende jankerd he?’ snikte ik.

Ze lachte: ‘Moet je jezelf zien muts, je hebt die jank genen niet van een vreemde.’ Ze veegde een traan van mijn wang en lachte.

‘Maar je bent wel nog steeds prachtig, zelfs als je verdrietig bent.’

Ik slikte: ‘Ik ben niet verdrietig mam, ik ben juist heel erg blij.’

Ze schudde lachend haar hoofd:

‘Ja je bent blij om deze avond, maar ik zie dat je verdrietig bent omdat je iemand mist.’

Ik knikte zachtjes en sloeg mijn ogen neer.

‘Waarom is hij er niet?’ vroeg ik zachtjes.

Net toen ik dat vroeg, werd ik op mijn schouder getikt en hoorde ik een bekende stem.

‘Mag ik het vanaf hier misschien overnemen?’

Ik draaide me om en keek in de mooiste ogen die ik ooit had gezien, de ogen waar ik talloze keren in had gekeken en die precies hetzelfde als die van mijn dochter waren.

‘Ralph? Je bent er..’ fluisterde ik verbijsterd.

Mijn moeder legde mijn hand in de zijne en liep van de dansvloer af, waarna ze bij mijn vader ging zitten.

‘Ja, ik kon een feest als dit toch niet overslaan? Je weet hoe gek ik ben op gratis champagne.’ grinnikte hij.

Ik rolde met mijn ogen en gaf hem een duw tegen zijn borst, waarna hij meteen zijn armen achter mijn rug haakte en me tegen zich aan trok.

‘Zo, we kunnen eindelijk een keer dansen zonder dat we allemaal gekke blikken krijgen.’ zei hij.

Ik keek de zaal rond en zag dat er een heleboel mensen naar ons keken.

‘Wees daar maar niet zo zeker van, ik zie een heleboel vrouwen verlekkerd naar je kijken.’

Hij rolde met zijn ogen en lachte. ‘Vind je het gek? Moet je kijken hoe ontzettend knap ik ben voor mijn leeftijd.’

‘Je bent echt een mafkees.’ lachte ik.

Hij draaide me rond en ving me op met zijn arm, net zoals hij op die ene avond van het ongeluk had gedaan. Hij trok me heel dicht tegen zich aan, zo dicht dat onze gezichten centimeters van elkaar verwijderd waren en ik de warmte van zijn adem op mijn gezicht kon voelen.

‘Als het kon, zou ik je hier nu dolgraag zoenen.’ zei hij zachtjes.

‘Waarom doe je dat dan niet?’.

Zijn mondhoeken krulden omhoog in een ondeugende grijns en hij schudde zijn hoofd.

‘Omdat er eerst iets is wat ik nog moet doen.’

Hij keek naar mijn vader die naar de dj gebaarde dat de muziek zachter moest en meteen ging iedereen in een cirkel rond de dansvloer staan. Ik keek in het rond hoe iedereen tegen elkaar zat te fluisteren en toen ik naar Ralph keek, zag ik hem ineens op één knie zitten.

‘Ralph, wat doe je.’

‘Ssst laat me nou even.’ grinnikte hij.

‘Lieve Lexie. In de afgelopen jaren hebben we een heleboel dingen overwonnen, waarvan er een heleboel dingen stukliepen door twijfel. We hebben hele mooie dingen meegemaakt, maar ook hele zware dingen en ik denk dat we daardoor alleen maar meer naar elkaar toegegroeid zijn. Vanaf het eerste moment dat ik je zag, had ik al het idee dat jij bij mij hoorde en hoewel we beide heel erg veel geduld moesten hebben en je me zelfs vergeten was, hebben we elkaar toch weer terug gevonden.’

Ik hoorde een gelach door de zaal gaan bij het ‘vergeten’ stukje en ik kon het niet laten om mee te lachen.

‘Lexie, er is nog nooit een ding geweest waar ik zo zeker van was als mijn liefde voor jou en ik wil nu eindelijk eens beginnen aan ons leven samen. Dus lieve Lexie, wil je mij op deze allerlaatste dag van de zomer de ongelofelijke eer doen om mijn vrouw te worden?’

Hij haalde een ring uit zijn zak, maar nog voor hij het doosje kon openen, sloeg ik mijn armen al om hem heen en kuste ik hem.

‘Ja natuurlijk wil ik dat. Moest dat nou zo lang duren?’

Hij lachte en kuste me terug, terwijl er een enorm gejuich opsteeg uit de zaal.

Eindelijk, na al die jaren was het dan zover. Ons leven samen kon eindelijk beginnen.

 

 

(jaja, er komt nog een hoofdstuk:P rustig maar!)