Ralph.
Sinds onze ruzie was er geen dag dat Lexie niet in mijn hoofd zat. Ik vond het verschrikkelijk hoe het allemaal gelopen was en snapte niet hoe het zo ver had kunnen komen. De eerste dagen na de ruzie was ik verschrikkelijk boos door alle dingen die ze had gezegd, maar na een paar dagen veranderde dat vooral in verdriet. Ik had me al die tijd verschrikkelijk schuldig gevoeld dat ik niet had ingegrepen, dat ik niet had aangeboden haar naar huis te brengen en zo had kunnen voorkomen dat het ongeluk gebeurd was. Meteen toen ze wegging had ik een naar voorgevoel dat ik niet kon verklaren, waarom had ik niet gewoon wat gedaan met het gevoel?
De weken verstreken en elke keer dat ik Lexie zag bij het halen en brengen van Rosie, deed het weer pijn. Het was alsof het gewoon niet voorbestemd waren dat wij samen zouden zijn.
Ik was op mijn werk net proefwerken aan het nakijken, toen Florine belde.
‘He Ralph! Hoe is het met je? Heb je tijd om even te praten?’
‘He Florine, Ja natuurlijk! Waar wil je het over hebben?’
Ik hoorde haar lachen en kreeg meteen een glimlach op mijn gezicht. Hoewel het tussen Lexie en mij niet echt lekker liep, had ik nog steeds veel contact met haar moeder, iets dat ik wel heel erg fijn vond.
‘Nou ik wil je om een gunst vragen. Zoals je weet was Lexie jarig toen ze in het ziekenhuis lag en dus hebben we het niet kunnen vieren. Nu hebben Joost en ik al een tijdje het idee om een feest voor haar te organiseren en ook de familie van Joost uit te nodigen. We vinden dat ze dat wel verdiend heeft na alles wat er is gebeurd. Maar we willen wel heel erg graag dat jij erbij bent, jij hebt in het afgelopen jaar een grote rol in haar leven gespeeld en hoewel het misschien nu even niet zo lekker loopt tussen jullie, hoop ik wel dat je erbij aanwezig wilt zijn.’
Ik haalde een hand door mijn haar en zuchtte.
‘Ik weet het niet Florine, als het een dag is die helemaal in het teken van Lexie staat wil ik er niet bij zijn om voor onrust te zorgen. Dat is alleen maar vervelend voor haar.’
‘Ralph, luister naar me. Ik weet dat jullie beide het idee hebben dat er teveel gebeurd is en dat jullie gewoon niet samen horen te zijn, maar ze mist je verschrikkelijk. Ze vindt het vreselijk wat er gebeurd is tussen jullie en wil heel graag dat alles weer goed komt.’
Ik slikte: ‘Meen je dat nou? Ze mist me?’
Ik hoorde een diepe zucht. ‘Jullie zijn beide zo dom he? Natuurlijk mist ze je, ze houdt van je. Ze heeft iets doms gezegd waar ze heel erg veel spijt van heeft, maar dat wil niet zeggen dat ze niet van je houdt.’
Ik merkte dat ik een lach op mijn gezicht kreeg en ik knikte.
‘Oké, ik kom! Stuur je me de datum door?’
Ineens kreeg ik een idee. Ik wilde haar verrassen, het uitpraten zodat we geen rare gesprekken hoefden te voeren op haar feest. Ik reed vanuit school naar een bloemist en haalde een grote bos bloemen, waarmee ik naar haar huis reed. Daar opende ik heel zachtjes de deur en liep naar de gang, waar ik luisterde naar haar gesprek met Rosie. Zo te horen hadden ze het over mij en ik was stiekem wel benieuwd naar wat ze zeiden.
‘Maar als jij en papa Ralph van elkaar houden, gaan jullie dan ook trouwen? Net als je met papa Lars deed?’ Ik moest zachtjes lachen, Rosie was vaak veel te wijs voor haar leeftijd en nieuwsgieriger dan goed voor haar was. Maar ze stelde wel goede vragen en ik was heel erg benieuwd naar het antwoord.
‘Nee lieverd, dat denk ik niet.’ hoorde ik Lexie zeggen. Meteen voelde ik de moed in mijn schoenen zakken en ik wilde net weglopen, toen ik Rosie weer hoorde.
‘Maar waarom niet dan? Als je van elkaar houdt dan moet je met elkaar trouwen. Dat doen grote mensen.’
‘Ja lieverd, ik weet het. En als het zou kunnen zou ik niets liever doen dan met je vader trouwen en de rest van ons leven samen met jou erbij een gezin te zijn. Maar mama heeft iets verschrikkelijks stoms gedaan, waar ik heel erg veel spijt van heb. Dus ik denk niet dat papa Ralph dat ook wil.’
Meteen toen ze dat zei kreeg ik een idee. Ik kon het nu met haar uitpraten, maar ik kon natuurlijk ook iets veel beters doen. Ik wilde een verrassing voor haar voorbereiden, maar daar had ik eerst wat hulp van Florine en Joost bij nodig. Zo zacht als ik kon sloop ik het huis uit en sloot de deur achter me. Snel reed ik naar het huis van haar ouders, waar ik hun auto’s beide op de oprit zag staan.
Meteen toen ik parkeerde, kwam Florine naar buiten.
‘He Ralph! Rosie is bij Lex hoor, vandaag.’ Ik lachte en drukte haar de bos bloemen in haar handen.
‘Dat weet ik, maar daarvoor ben ik hier niet. Ik heb jullie hulp nodig.’
Ze hield de deur voor me open en wees me de woonkamer waar Joost de krant zat te lezen. Beide hadden ze hun werkkleding al aan, dus ik vermoedde dat ze naar hun werk zouden gaan en ik snel moest zijn.
‘Oké, Joost, Florine.. In de afgelopen jaren is er een heleboel gebeurd. Ik heb dingen gedaan die ik niet had mogen doen en daar heb ik voor moeten boeten.’
Ik wees naar mijn neus en zag dat Joost een grijns op zijn gezicht kreeg.
‘Maar hoe vaak Lexie en ik ook uit elkaar gingen, we kwamen altijd sterker terug en hielden nog meer van elkaar. Al was de timing steeds wel ontzettend slecht.’
Ik zag dat Florine snapte wat ik aan het doen was en dat haar ogen al vochtig werden.
‘Waarom ik hier ben.. Lexie en ik hebben een prachtige dochter samen, maar ook als zij er nooit was geweest, zou ik de rest van mijn leven met Lexie willen delen. Ik ben niet rijk, kan haar niet alles geven wat ze maar wil en ze zal van mijn salaris geen dure tassen kunnen kopen, maar ik wil alles doen wat in mijn macht ligt om haar gelukkig te maken en voor haar te zorgen.’
Ik zag Joost al lachen en Florine hield het niet meer van de spanning, dus ik besloot de stap te zetten.
‘Beste Joost, lieve Florine.. Mag ik alsjeblieft met jullie dochter trouwen?’
