Lexie.
De weken verstreken en langzaam maar zeker wende ik aan mijn leven als alleenstaande moeder. Hoewel ik in de eerste weken nog wel wat twijfels had gehad, wist ik inmiddels dat het niet meer goed zou komen tussen Ralph en mij. We waren weer terug bij af, vrienden die samen een kind opvoedden, net als voor het ongeluk.
Alleen hadden de grapjes tussen ons tweeën plaatsgemaakt voor vluchtige woordenwisselingen over Rosie als hij haar kwam halen of terugbrengen. Ik had nog steeds spijt van wat ik had gezegd, maar had nog niet de moed gevonden om dat tegen hem te zeggen. De pijn die ik in zijn ogen zag op die ene ochtend lag nog vers in mijn geheugen en deed me realiseren dat ik deze keer echt te ver was gegaan. Onze relatie was onherstelbaar beschadigd en een toekomst samen was van de tafel.
Inmiddels had ik mijn oude leven weer opgepakt. Vanwege de enorme achterstand die ik had opgelopen, was ik gestopt met mijn studie en had ik een baan gevonden als verpleegkundige in het ziekenhuis. Door alles wat Lars had achtergelaten, hoefde ik eigenlijk niet te werken, maar ik kon gewoon niet de hele dag thuis zitten en niksen. Ik wilde heel erg graag werken.
Na die ene ruzie met Lars zijn moeder, had ik een korte brief van zijn zusje Mare gekregen. Ze vertelde dat ze het jammer vond dat we geen vrienden meer waren, maar dat ze heel goed snapte dat ik niets meer met Lars zijn familie te maken wilde hebben na wat er gebeurd was. Ze lieten ze rechtszaak vallen en dat was een enorme opluchting geweest.
Voor het eerst sinds jaren voelde mijn leven rustig. Ik had dan misschien niets om naar uit te kijken, maar er waren ook geen problemen die ik moest oplossen en dat was heerlijk. Mijn leven draaide om Rosie en ik en de rest zagen we later wel.
Vandaag was ik vrij en ik was aan de keukentafel druk bezig met het inplakken van de foto’s in de fotoalbums die ik had gekocht. Nu ik wist hoe belangrijk foto’s waren, wilde ik ervoor zorgen dat ik niets meer zou vergeten. Het waren herinneringen op papier, dingen die ik nooit meer wilde vergeten. Ik liet de foto’s door mijn handen gaan en lachte bij een paar foto’s waar Rosie op stond. Ze had een nieuwe fase waarbij ze werkelijk op elke foto met een tong uit haar mond stond en hoewel het me enorm frustreerde, vond ik het stiekem ook wel heel erg grappig om te zien. Maar er waren ook een heleboel foto’s waar ik verdrietig van werd.
Foto’s van mijn bruiloft bijvoorbeeld, of foto’s van mijn reis naar Zwitserland met Ralph. De reis was zo mooi geweest en als iemand me daar had verteld dat we vlak daarna alsnog uit elkaar zouden gaan en dat het mijn schuld zou zijn, dan had ik hem voor gek verklaard. Daar hoog in de bergen had ik het idee dat we voor altijd samen zouden zijn en toen ik thuis mijn herinneringen terugkreeg, dacht ik dat dit het was. We hadden alles overwonnen en zouden samen verder gaan.. Maar helaas ging dat lastiger dan ik had verwacht.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het tijd was om Rosie op te halen. Snel dronk ik mijn thee op en pakte mijn jas van de kapstok. Het was koud voor de tijd van het jaar. Er stond een scherpe koude wind en het regende al een paar dagen non stop. Het was duidelijk dat het einde van een hele lange zomer eraan kwam en ik wist niet of ik daar wel klaar voor was. Het was een zomer geweest die mijn hele leven had veranderd en die ik nooit zou vergeten.
Zuchtend stond ik tussen de andere moeders op het schoolplein te bibberen terwijl ik hun starende blikken negeerde. Doordat we in een klein dorp woonden, wist iedereen wat er met me gebeurd was en ik wist wat voor roddels er over me rond gingen. Van dat ik Lars express dronken had gevoerd zodat ik met Ralph verder kon tot dat ik tegelijkertijd een relatie met zowel Lars als Ralph had gehad. Ik hoorde ze fluisteren, maar ik trok me er niets van aan. Ik wist de waarheid en dat was het belangrijkste.
Onderweg naar huis kletste Rosie honderduit en daar stopte ze niet mee toen we thuis waren. Ik zette thee voor ons samen en gaf haar twee koekjes die ik die ochtend gebakken had. Ze vertelde over haar vriendje Sem die twee vaders had en dat ze hem had verteld dat zij ook twee vaders had, maar dat er eentje overleden was, samen met haar broertje. Ondanks dat ze het er zo nu en dan wel moeilijk mee had en ze veel vragen stelde over wat er gebeurd was, ging ze er nog steeds ontzettend goed mee om en dat vond ik ontzettend knap van haar. Het was een groot verlies geweest en hoewel ze het echte verhaal niet wist en waarschijnlijk nooit zou weten, merkte ik dat ze nog veel van hem hield.
‘Mammie? Ik heb toch nog steeds een papa?’ vroeg ze ineens vanuit het niets. ‘Ja natuurlijk lieverd! Waarom vraag je dat?’
Ze zuchtte en dipte haar koekje in de thee, waardoor er een laagje kruimels achterbleef in haar kopje.
‘Nou gewoon, omdat papa Ralph hier niet zo vaak meer is. Houden jullie niet meer van elkaar?’
Ik slikte en schudde snel mijn hoofd.
‘Mama houdt nog steeds heel erg veel van papa Ralph en ik hoop dat hij ook van mama houdt.’
‘Maar waarom komt hij niet zo vaak meer dan? Houdt hij niet van mij?’
Haar grote ogen werden een beetje vochtig en ik trok haar bij me op schoot, terwijl ik haar knuffelde.
‘De reden dat hij hier niet zo vaak meer is heeft niets met jou te maken lieverd. Hij houdt heel erg veel van je.’
‘Maar als jij en papa Ralph van elkaar houden, gaan jullie dan ook trouwen? Net als je met papa Lars deed?’
Ik lachte en schudde mijn hoofd.
‘Nee lieverd, dat denk ik niet.’
Ze sprong van mijn schoot en sloeg haar armen over elkaar heen.
‘Maar waarom niet dan? Als je van elkaar houdt dan moet je met elkaar trouwen. Dat doen grote mensen.’
Ik zuchtte diep en pakte haar handjes vast.
‘Ja lieverd, ik weet het. En als het zou kunnen zou ik niets liever doen dan met je vader trouwen en de rest van ons leven samen met jou erbij een gezin zijn. Maar mama heeft iets verschrikkelijks stoms gedaan, waar ik heel erg veel spijt van heb. Dus ik denk niet dat papa Ralph dat ook wil.’
Ze zuchtte en pakte nog een koekje van de schaal.
‘Je moet ook gewoon sorry zeggen mama. Als je sorry zegt dan komt het vast goed.’
Ik knikte en knuffelde haar.
‘Dit niet lieverd. Maar dat geeft niet, we hebben het met zijn tweetjes ook gezellig.’
Ze knikte en rende snel naar de speelkamer, waar ik haar al snel hoorde spelen.
Ik dacht dat ik ergens een deur hoorde dichtgaan, maar ik had me vast vergist. De enige die een sleutel had van mijn huis was Ralph en die zou hier vast niet zomaar komen. Snel ruimde ik de tafel af en zette de rest van de koekjes op het aanrecht.
Wat ik niet wist was dat ik me het dichtslaan van de deur niet had ingebeeld.
Er had iemand me afgeluisterd, maar wie was het?
