De laatste dag van de zomer | Hoofdstuk 35

by Tamara

Lexie.

‘Mammie?? Ben je wakker?’

Ik zag in een flits iemand op me af rennen en bovenop me duiken.

‘Rosie! Ik schrik me kapot joh grapjas!’

Ik kietelde haar en ze lachte het uit terwijl ze me smeekte om te stoppen. Ze kroop tegen me aan en legde haar koude voetjes tegen mijn benen terwijl ik over haar haartjes aaide.

‘Heb je lekker geslapen lieverd?’ vroeg ik haar.

‘Ja! Ik heb gedroomd over de hertjes op de kinderboerderij. Gaan we daar vanmiddag naartoe?’

Ik lachte en drukte een kus op haar kruin.

‘Nou wie weet! Maar je moet eerst naar school!’

Ze giechelde en dook bovenop me om mij te kietelen, waarna ze snel uit bed vluchtte om zich aan te kleden.

Het was een week geleden dat ze weer bij mij was komen wonen en hoewel ik het eerst wel een beetje spannend had gevonden, vond ik het nu heerlijk om haar zoveel om me heen te hebben. In de paar weken dat ik afwezig was geweest was ze enorm veel gegroeid, zowel lichamelijk als geestelijk en ik bleef me er maar over verbazen hoe groot ze ineens was. Hoewel ze overdag gewoon naar school moest, brachten we de ochtenden vaak samen door in bed en in de middag deden we meisjes dingen. We lakten elkaars nagels, gingen winkelen of stonden in de keuken allerlei dingen te bakken, om ze vervolgens op te eten.

‘Mam? Mag ik dit aan naar school?’ hoorde ik uit haar kamer komen. Ik liet mezelf uit het enorme bed glijden en lachte toen ik haar voor de spiegeldeur van haar kast zag staan in haar enorme roze prinsessenjurk.

‘Ik geloof niet dat het vandaag verkleed dag is op school lieverd.’ zei ik zachtjes. ‘Ahh wat flauw! Waarom mag ik nooit als prinses naar school?’ zuchtte ze.

‘Ja ik weet het. Het is niet eerlijk! Maar wat nou als je vanmiddag naar de kinderboerderij je jurk aan mag. Is dat een idee?’

Ze knikte en trok haar jurk weer uit.

Ondertussen sprong ik onder de douche en maakte ik me klaar voor een nieuwe dag. Ik maakte ontbijt voor ons tweetjes en pakte haar tas in voor school. Ik vlocht haar haren en in de auto onderweg naar school zongen we mee met een heleboel kinderliedjes. Na een grote knuffel en een kus reed ik weer naar huis en besloot ik eerst even rustig een kopje koffie te drinken. Net toen ik naar boven wilde lopen om de was te doen, viel er een envelop op de deurmat. Er zaten een heleboel postzegels op en meteen scheurde ik hem open, om te lezen wat erin zat.

Lexie.

Ik heb heel erg lang getwijfeld of ik je deze brief zou sturen. Talloze keren heb ik hem geschreven en weer verkreukeld, om weer opnieuw te beginnen. Maar deze keer schrijf ik gewoon door totdat ik je alles verteld heb wat ik je wil vertellen. Ook weet ik niet of deze brief op tijd aan komt, aangezien ze hier niet zo snel zijn, maar ik hoop dat ik op deze manier wat voor je kan betekenen.

Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van je moeder waar ik nogal van schrok. In eerste instantie omdat ze me belde, maar daarna vooral omdat ze me vertelde wat er met jou gebeurd was. Ze zei dat ze onder andere omstandigheden nooit om mijn hulp had gevraagd, maar dat ze wanhopig was en niet wist hoe ze me anders kon bereiken. Ze vertelde over je ongeluk en dat je al je herinneringen tot aan de zomer van 2013 kwijt bent geraakt. Dat je alles nog weet tot aan de zomer waarna we samen zouden gaan studeren en dat alles daarna kwijt is.

Nu moet ik zeggen dat ik hoewel ik heel erg schrok van het bericht, eerst geen contact met je wilde opnemen. Maar volgens je moeder kan elke trigger helpen bij het terughalen van je herinneringen, dus het is een poging waard.

In de zomer van 2013, hadden we de zomer van ons leven. Jij werkte veel in het restaurant, ik werkte bij de Zeester en we hadden elke dag feest. Toen de zomer bijna voorbij was ontmoette jij Ralph en voor mij was al snel duidelijk dat het de liefde van je leven zou zijn, al zag jij dat zelf nog niet zo. Vele lastige jaren volgden en uiteindelijk vonden jullie elkaar begin dit jaar terug. Nu moet ik zeggen dat ik ook een soort van geschiedenis met Ralph heb en dat is ook de reden dat wij geen contact meer hebben.

Tijdens mijn wereldreis, was mijn geld ineens op en zocht ik een baan. Ik vond een baan in een restaurant in Durban, waar op een avond ineens een knappe bekende aan een tafel zat. Van het één kwam het ander en voor ik het wist vaarde ik mee op zijn boot en deelden we het bed met elkaar. Alleen toen kwam jij er ineens weer tussendoor en ik weet niet waarom, maar ik was zo ontzettend jaloers op je. Het is bij jou altijd alsof het niets uitmaakt wat je uitvreet, iedereen houdt van je. Iedereen staat altijd voor je klaar en er is niemand die jou ooit wat kwalijk neemt.

Bij mij is dat zo anders.. Mijn ouders willen nog steeds geen contact meer met me na wat er gebeurd is en al mijn pogingen worden genegeerd. Dus dat bij jou wel altijd alles lijkt te lukken maakt me heel erg boos en verdrietig. Zeker omdat ik echt gevoelens voor Ralph begon te ontwikkelen en hij alsnog alleen maar jou wilde.

Door wat er met jou is gebeurd, realiseer ik me wat een ontzettende trut ik ben geweest. Mijn jaloezie heeft onze vriendschap verwoest en ik denk niet dat het ooit nog goed zal komen tussen ons.

Ik weet niet of je je herinneringen inmiddels al terug hebt, maar voor dat wat ik tegen je wil zeggen maakt het niet uit.

Lieve Lexie, neem aan van je oudste voormalige vriendin dat je best wel eens voor jezelf mag kiezen. Het is oké om niet altijd anderen gelukkig te maken en eens aan jezelf te denken. Tijdens mijn tijd samen met Ralph, realiseerde ik me hoeveel hij van je hield en dat die liefde nooit weg zal gaan, voor niemand niet.

Jullie zijn perfect voor elkaar en ik hoop dat jullie elkaar ooit vinden en heel erg gelukkig met elkaar worden.

Veel liefs en vaarwel.

Maud.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.