De laatste dag van de zomer | Hoofdstuk 33

by Tamara

Lexie.

Ik startte de auto en draaide hem meteen om. Mijn moeder had gebeld dat Rosie een verschrikkelijke nachtmerrie had gehad en ontroostbaar was. Hoewel ik zelf genoeg  aan mijn hoofd had, ging mijn dochter altijd voor. Zij kon er niets aan doen dat dit allemaal gebeurd was en het was al erg genoeg dat ik in de afgelopen tijd zo’n vreselijk slechte  en afwezige moeder was geweest.

Ik reed het bos weer uit en reed richting het huis van mijn ouders, dat vlakbij dat van mij was. Ik parkeerde de auto op de oprit en zag meteen Rosie naar buiten komen. Ze had de tranen over haar wangen lopen en zag er vreselijk overstuur uit.  Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar stevig vast, terwijl haar hele lichaam schokte.

‘Wat is er aan de hand lieverd? Waarom ben je zo overstuur?’

Ze keek me met haar grote betraande ogen aan en snikte:

‘Mammie, ik wil niet meer bij opa en oma wonen. Ik wil gewoon weer bij jou zijn.’ Ik slikte en knikte.

‘Dat weet ik schatje en het is goed. Mama is weer helemaal beter en je mag gewoon weer bij mij komen wonen. Is dat goed?’

Ze keek me verbaasd aan en kreeg meteen een lach op haar gezicht.

‘Mag dat echt?? Ik ga meteen mijn spulletjes pakken!’

Ze wurmde zich los en rende weer naar binnen, waar ze de trap op stormde naar haar kamer.

Ik liep door naar de keuken, waar mijn ouders in pyjama koffie zaten te drinken. Ze zagen er beide doodmoe uit en toen ik erbij kwam zitten, schonk mijn moeder me meteen een koffie in.

‘Waar was je nou Lex? Waarom was je al zo vroeg weg?’ vroeg mijn vader.

‘Ik was naar de plek van het ongeluk.’ zei ik en ik zag ze beide geschrokken kijken.

‘Waarom zou je dat doen? En waarom alleen? Was Ralph bij je?’

Ik schudde mijn hoofd. Eigenlijk had ik al sinds onze ruzie vannacht niet meer aan Ralph gedacht, maar nu ik dat wel deed, schoten de woorden die ik had gezegd door mijn hoofd.

‘Nee, we hebben ruzie gehad.’ zei ik zachtjes.

Mijn moeder legde haar warme hand op mijn arm en zuchtte.

‘Ach Lex, waarom dan?’

Ik haalde mijn schouders op en keek haar aan.

‘Omdat ik me vannacht het ongeluk ineens herinnerde. Ik herinnerde me dat Lars dronken was en dat ik bij hem in de auto stapte. Dat we ruzie kregen en wat zijn laatste woorden waren… Ik werd boos op Ralph omdat jullie dit al die tijd voor me verborgen hebben gehouden. Waarom hebben jullie niet gewoon eerlijk gezegd wat er gebeurd is?’

Mijn vader zette zijn bril af en wreef in zijn ogen.

‘Omdat we ons schuldig voelden Lex, we hadden je nooit bij hem in de auto moeten laten stappen. Dan was dit allemaal niet gebeurd en was de baby er nog gewoon…’

Ik slikte bij zijn woorden en knikte.

‘Ik ben heel erg dom geweest.. Ik was boos en zei dat het jullie schuld was. Hij is weggegaan en zei dat hij niet meer bij me wilde zijn.. Ik weet niet wat ik nu moet.. Ik kan hem niet ook nog kwijtraken.’

Er liep een traan over mijn wang en mijn moeder aaide over mijn rug terwijl ik mijn best deed om niet te gaan huilen.

‘Kom, er is iets dat ik je wil laten zien. Het is een stukje rijden en je vader en ik moeten ons eerst even aankleden, maar we willen er al een tijdje graag samen met je naartoe.’

Ik knikte en zag hoe mijn ouders hun koffie snel opdronken en zich aan gingen kleden. Inmiddels was Rosie al beneden en had ze al haar spulletjes in een tas gedaan.

‘Mag ik echt weer bij jou komen wonen mammie?’ vroeg ze voorzichtig.

‘Ja lieverd. Maar het wordt wel een beetje alleen met ons tweetjes, denk je niet?’ Ze schudde haar hoofd en begon te stralen.

‘Misschien kan papa Ralph wel bij ons komen wonen!’

Ik probeerde te lachen, maar bij die woorden kon ik eigenlijk alleen maar huilen. Wat ik had gezegd zou hij me nooit vergeven en gelijk had hij. Ik had hem de schuld gegeven van iets waar hij niets aan kon doen, terwijl hij juist alles had gedaan om me te helpen. Ik moest met hem praten. Ik moest het goed maken..

Ik pakte mijn telefoon en tikte zijn nummer aan. Maar zoals ik al had verwacht ging de telefoon meteen naar voicemail.

‘Kom je Lex?’ vroeg mijn moeder die helemaal klaar in de woonkamer stond. Ik knikte en stapte samen met Lexie achter bij mijn ouders in de auto.

Ik had geen idee waar we naartoe gingen, al kreeg ik wel een vermoeden toen we naar de andere kant van het dorp reden. We stopten bij de ingang van de begraafplaats en ineens snapte ik wat we gingen doen. Ik volgde mijn ouders naar een klein plekje onder een grote treurwilg waar een aantal kleine steentjes in de grond stonden. Tegen één van de steentjes stond een blauwe beer met een roosje in zijn hand. Het steentje was klein, misschien twintig centimeter hoog en het enige wat erop stond was:

Broertje van Rosie.

Hij was eigenlijk nog te klein om hier te begraven, dus we hebben een plekje gekocht waar hij voor altijd kan blijven, zodat jij een plekje hebt om naartoe te gaan als je daar de behoefte aan hebt.’ zei mijn vader zachtjes.

Ik knielde bij het steentje en liet mijn vingertoppen zachtjes over de gegraveerde letters gaan. Mijn vader knielde naast me en sloeg zijn armen om me heen.

‘Jou zien op die avond was het meest verschrikkelijke wat ik ooit heb moeten meemaken, zeker omdat het al meteen duidelijk was dat ik hem ook niet zou kunnen redden. Maar ik ben zo.. Zo ontzettend dankbaar dat ik de kans heb gekregen om je te kunnen redden. Zodat je een tweede kans kreeg en Rosie niet twee van haar ouders kwijt zou zijn.’

Hij slikte even en vervolgde zijn woorden.

‘Wat Lars gedaan heeft is onvergeeflijk en hij heeft er de hoogste prijs voor moeten betalen. Maar we voelen ons allemaal schuldig om wat er gebeurd is.. Wekenlang heb ik gedacht: ‘Had ik nou maar.. Als ik nou dit anders had gedaan…’ Maar het heeft geen zin om zo te denken. We hebben veel verloren, maar er is ook zoveel om dankbaar voor te zijn.’

Ik veegde een traan van mijn wang en knikte. Hij had helemaal gelijk. Het maakte niet uit wat er gebeurd was en wie zijn schuld het was. Het belangrijkste was dat wij er nog waren en dat we door zouden gaan. Al was het maar om de herinnering aan de baby die ik nooit had gekend levend te houden.

Nadat we allemaal afscheid hadden genomen, stapten we weer in de auto en reden we naar het huis van mijn ouders. Eerst bracht ik Rosie naar school en beloofde haar dat ik haar later zou komen ophalen als ze weer vrij was en dat we dan naar ons huis zouden gaan. Ze gaf me nog een enorme knuffel, waarna ik weer naar mijn auto vluchtte, zodat niemand me aan kon spreken.

Thuis wilde ik niets liever dan douchen en daarna Ralph bellen. Maar mijn aandacht werd getrokken door iets dat op de deurmat lag.

Het was een brief van een advocatenkantoor en een beetje verbaasd maakte ik hem open. Ik liet mijn ogen over de letters gaan en begon te trillen van woede.

Wat had dit te betekenen?

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.