Lexie.
Mijn hoofd deed zeer en de tranen liepen over mijn wangen terwijl alle herinneringen van voor en na het ongeluk binnen kwamen stromen. Ralph aaide over mijn rug en probeerde me te kalmeren, maar het was gewoon teveel in één keer. Ik snapte ineens waarom mijn ouders en Ralph bewust zo min mogelijk over het ongeluk hadden gezegd. Niet omdat ze me wilden beschermen, maar omdat ze zich schuldig voelden.
Ik weet nog dat Lars vrijwel meteen na binnenkomst op het feest naar de bar liep en begon te drinken, zoals hij dat de laatste tijd steeds vaker deed. Ik had al een paar keer mijn twijfels en frustraties geuit over zijn drinkgedrag, maar hij luisterde nooit en vond dat ik moest stoppen met zeuren. Die avond was geen uitzondering, terwijl hij zich weer aan het volgieten was aan de bar met zijn collega’s, stond ik helemaal alleen te wachten tot ik iemand zag die ik kende. Al snel kwamen de ouders van Ralph bij me staan en toen alle complimentjes van zijn moeder een beetje teveel werden, besloot Ralph me mee te nemen naar de dansvloer, waar al een aantal mensen aan het dansen waren. Ik weet nog dat ik me verbaasde over zijn danstalent, maar aan de andere kant, er waren natuurlijk ook vrij weinig dingen waar hij niet goed in was. Lars bleef maar drinken en net toen ik een beetje los begon te komen en me eindelijk vermaakte, kwam Lars eraan.
Hij was zo dronken geweest dat hij niet eens meer kon lopen en begon meteen te schreeuwen. Ik weet nog hoe bang ik voor hem was en hoe erg ik me voor hem schaamde. De muziek viel stil en ik zag dat iedereen ademloos naar Lars zijn getier aan het luisteren was. Toen hij suggereerde dat de baby weer van Ralph was en niet van hem, knapte er iets. Mijn vader nam hem mee naar buiten, terwijl Ralph mij probeerde te kalmeren, wat maar amper lukte.
Het was het moment dat ik me realiseerde dat het zo niet langer kon. Op mijn trouwdag had ik de ergste fout van mijn leven gemaakt en ik had het nooit moeten doen. Voor wie had ik het gedaan? Voor de baby? Had ik niet liever een gelukkig gezin gehad voor mijn kind dan een gezin waarbij de vader een agressieve zuiplap was?
Ik wilde niet samen met hem naar huis, maar ik wilde niemand tot last zijn. Ik wilde niet weer om hulp vragen, zeker omdat ik in de komende tijd al genoeg hulp nodig zou hebben van ze. Ergens had ik gehoopt dat ze het aan zouden bieden om me naar huis te brengen, maar ook dat deden ze niet, dus ik had geen andere keuze dan bij hem in de auto stappen. Ik had nog aan hem gevraagd of ik mocht rijden, maar bang om hem nog bozer te maken, durfde ik niet tegen hem in te gaan. En wat er daarna gebeurde.. De ruzie.. het ongeluk.. Zijn laatste woorden die ik me nu ineens zo duidelijk voor de geest kon halen. Ik wist dat Lars een kort lontje had en zeker als hij gedronken had kon je maar beter niet tegen hem in gaan. Maar dat hij in staat was om dit te doen? Alleen maar om te zorgen dat ik nooit met Ralph verder zou gaan, dat werd me teveel.
‘Ik moet met mijn ouders praten over wat er gebeurd is.. Waarom ze me niets verteld hebben.’
‘Ze wilden je beschermen Lex.. Ik heb je ook niet verteld over het ongeluk omdat ik dacht dat het teveel zou zijn.’
Boos keek ik hem aan.
‘Dat wat teveel zou zijn? Het feit dat jullie me gewoon bij mijn dronken man in de auto lieten stappen en dat ik niet alleen zelf bijna dood was, maar dat ik ook mijn kindje verloren ben? Of het feit dat jullie me gewoon niets verteld hebben? Dat jullie dit al die tijd verzwegen hebben als een enorm geheim, zogenaamd om mij te sparen, terwijl jullie gewoon niet wilden toegeven dat het ook jullie schuld is dat dit gebeurd is?’
Zijn ogen werden groot en meteen had ik spijt van mijn woorden. Hij stapte van mijn bed af en schudde zijn hoofd.
‘Dit kun je niet maken Lexie. Je ouders en ik hebben alles gedaan om het goed te maken in de afgelopen maanden. Al onze intenties waren goed. Dat jij zulke dingen nu tegen mij zegt, betekend dat je toch meer veranderd bent dan ik had verwacht…’
Hij snikte en ik zag dat zijn blik koud en afstandelijk werd.
‘Ik kan dit niet Lexie… Sorry. Maar ik kan niet bij je blijven als jij mij hier de schuld van geeft. Dit verdien ik niet.’
Hij liep de kamer uit en ik hoorde hoe hij zich aankleedde en kort daarna beneden de deur uitliep. De voordeur viel weer in het slot en ik hoorde zijn auto starten. Ergens wilde ik achter hem aan rennen, tegen hem zeggen dat ik het niet meende, dat ik hem natuurlijk niet de schuld gaf, maar ik kon het niet. Mijn lichaam was verstijft en ik kon niets uitbrengen, ik kon zelfs niet meer huilen. Het enige dat ik wilde was terug naar die avond en alles terugdraaien. Dan was ik nu hoogzwanger geweest, was er hier in huis een prachtige babykamer en had ik niet dat permanente lege gevoel dat ik niet kon verklaren.
Ik wist wat ik moest doen, het zou niet makkelijk worden, maar er was maar één plek waar ik dit allemaal zou kunnen afsluiten. Waar ik terug kon gaan naar de avond van het ongeluk en de laatste puzzelstukjes aan herinneringen een plek kon geven.
Het begon buiten al ochtend te worden en ik besloot me snel aan te kleden en te gaan. Het was voor het eerst sinds het ongeluk dat ik zelf weer in de auto reed en het was best even wennen. Het voelde wel een beetje gek om in Lars zijn auto te rijden, maar mijn was niet meer te redden geweest en dus had ik niet veel keuze.
Ik reed de oprit af, richting de duinen, over de strandweg naar het bos. Ik wist niet precies waar het was gebeurd, zeker omdat het nacht was toen het gebeurde, maar dat zou ik vanzelf wel zien. Langzaam reed ik door het dichte dennenbos, naar de plek waar het ongeveer gebeurd moest zijn. Ik was bang dat ik de plek niet zou kunnen vinden, maar toen ik aan mijn linkerkant ineens een aantal hevig beschadigde bomen zag en een afgebroken waarschuwingsbord, wist ik dat dit de plek moest zijn. Ik parkeerde de auto langs de kant van de weg en keek goed om me heen, voordat ik overstak.
De weg door het bos was lang, met aan weerszijden een dicht dennenbos. Aan de kant van het ongeluk zat een helling naar beneden en aan de andere kant liep het omhoog. Dat verklaarde waarom we tijdens het ongeluk naar beneden waren gegleden en tegen de bomen tot stilstand waren gekomen. Ik liep door het gras naar de bomen die amper nog overeind stonden en naast diepe beschadigingen ook witte verfsporen bevatten. Voorzichtig liet ik mijn vingers over het versplinterde hout gaan en zuchtte.
Degene die het hier had moeten opruimen, was niet zo grondig geweest. Overal lagen nog stukjes schroot van de auto en ik kwam zelfs een aantal papieren van mijn werk tegen die in de auto hadden gelegen. Ik liep naar de plek waar ik had gelegen en zag heel licht iets schitteren. Ik knielde en voelde tussen het gras, waar ik mijn verlovingsring vond. De diamanten ring zat onder iets bruins dat op bloedresten reek en wat modder, maar hij fonkelde nog steeds net zo als toen ik hem kreeg, iets dat inmiddels op een herinnering uit een ander leven leek.
Ik stopte hem in mijn zak en hoorde ineens heel in de verte mijn telefoon rinkelen. Na nog een laatste blik op de plek van het ongeval liep ik naar de auto toe, waar ik meteen de telefoon opnam.
‘He? Wat zeg je? Ja ik kom er meteen aan!’
