Lexie.
Zonder iets te zeggen sloeg hij zijn armen om me heen en hield hij me vast alsof hij me nooit meer los wilde laten. En stiekem hoopte ik ook dat hij dat nooit zou doen. Hij aaide over mijn haren en zei dat het oké was om te huilen, dat het goed was om alles eruit te gooien. Mijn ouders namen ondertussen afscheid van de ambulancemedewerkers en lieten ons heel even alleen.
‘Oh Lexie, ik ben zo ontzettend blij! Weet je echt alles weer? Heb je alles weer terug?’
Ik veegde een traan van mijn wang en lachte.
‘Nee, niet alles, maar er begint steeds meer binnen te komen. Ik herinner me alles wat er tussen ons is gebeurd weer! Onze ontmoeting, hoe ik je vertelde over de zwangerschap.. Alles! Ik ben zo blij dat ik dat in ieder geval terug heb.’
Hij slikte zijn tranen in en kuste me vol liefde. Mijn ouders kwamen bij ons staan en gaven me een knuffel.
‘Oh meisje we zijn zo ontzettend blij. Wat is er gebeurd? Hoe kan het dat je ineens alles terug hebt? Heb je je hoofd gestoten?’
‘Nee.’ zei ik, terwijl ik naar het dressoir liep.
‘Ik was foto’s aan het bekijken en ineens kwam ik dit mapje tegen met foto’s van de baby. Ik weet niet hoe, maar ineens wist ik alles weer. Het kwam allemaal zo snel in allerlei flitsen binnen dat ik duizelig werd. Ik denk dat ik misschien flauwgevallen ben?’
Mijn moeder zuchtte en knuffelde me nog een keer.
‘Het maakt ook niet uit hoe, het gaat erom dat je ze terughebt en dat maakt me echt ontzettend blij. Je hebt geen idee wat voor een geweldig nieuws dit is. We hebben onze dochter gewoon weer terug!’
Mijn ouders knuffelden elkaar en ik zag de opluchting in hun ogen. Ze hadden het er net over dat we dit moesten vieren, toen ik ineens licht in mijn hoofd werd en me vast moest grijpen aan het dressoir om overeind te blijven.
‘Gaat het Lex?’ vroeg Ralph.
Ik wilde eerst knikken, maar toch schudde ik mijn hoofd.
‘Nee, ik ben heel erg duizelig, ik denk dat ik beter even kan gaan liggen.’
‘Lukt het meisje? Wil jij anders met haar meelopen Ralph?’ vroeg mijn moeder.
Ik wilde net zeggen dat dat niet nodig was, toen hij me behendig optilde en naar boven droeg. Daar legde hij me op bed en sloeg de dekens over me heen.
‘En nu?’ vroeg ik zachtjes, terwijl hij naast me op bed ging zitten.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij verbaasd.
‘Hoe gaan we nu verder? Ik bedoel.. ik heb nu al mijn herinneringen terug, dus ik herinner me dat we nooit een echte relatie met elkaar hebben gehad. Wil je dat wel? Of niet?’
Hij glimlachte: ‘Jeetje, je hebt net je herinneringen terug, moet je meteen zo direct zijn?’
Ik rolde met mijn ogen: ‘Oh, dus je wil niets met me?’
‘Dat zeg ik niet Lex, ik zeg dat we het misschien een beetje rustig aan moeten doen. Ik wil niets liever dan een relatie met je beginnen en misschien zelfs wel trouwen op ten duur, maar nu je alles terug hebt, betekend het ook dat je alle herinneringen aan je huwelijk terughebt en ik denk dat het een goed idee is om dat eerst af te sluiten, voor je je halsoverkop meteen in een nieuwe relatie stort.’
Ik zuchtte: ‘Waarom moet je altijd zo verstandig zijn?’
‘Verstand komt met de jaren he Lex?’ lachte hij.
Hij aaide over mijn wang en stond daarna op, zodat ik even kon slapen. Het duurde niet lang voordat ik in slaap viel en toen ik wakker werd, was het al aan het schemeren buiten. Ik deed snel mijn ochtendjas aan en liep naar beneden, waar Ralph aan het koken was. Ik ging aan het kookeiland zitten en gluurde in de pannen.
‘Wat maak je? Het ruikt heerlijk.’ vroeg ik.
‘Niet zo nieuwsgierig, je ziet het zo vanzelf wel. Heb je goed geslapen?’
Ik knikte: ‘Ja heerlijk, ik heb alleen zo’n verschrikkelijke hoofdpijn.’
‘Ohja, zoiets zei je vader al. Hij heeft ene Lucas gebeld? Die vertelde dat je nog wel een tijdje een soort spanningshoofdpijn zult hebben omdat je hersenen ontzettend veel prikkels moeten verwerken.’
Hij trok een laatje open en haalde er een strip paracetamol uit.
‘Als je hier twee van neemt gaat het vast zo over.’
‘Wat ga je straks doen? Ga je terug naar je eigen huis?’ vroeg ik zachtjes.
Ik wilde dolgraag dat hij zou blijven, maar ik was bang dat hij me weer af zou wijzen.
‘Ik dacht dat ik misschien hier wel kon blijven. Gewoon om je wat in de gaten te houden, voor als je weer flauwvalt of als het allemaal een beetje teveel wordt. Vind je dat een goed idee? Of heb je liever dat ik weg ga?’
Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik juist heel graag wilde dat hij zou blijven. Hij wees naar de eettafel dat ik daar moest gaan zitten en toen ik zat, zette hij me een groot bord met eten voor.
‘Zijn er ook dingen die jij niet kunt?’ Zuchtte ik, terwijl ik een hapje van de zelfgemaakte risotto nam.
Hij lachte en ging tegenover me zitten.
‘Oh vast wel! Maar dan moet ik wel even nadenken.’ Ik rolde met mijn ogen en nam nog een hap.
Het eten was heerlijk en stiekem hoopte ik dat hij elke dag voor me wilde koken.
Na het eten gingen we op de bank zitten om nog wat tv te kijken, maar ik kon het allemaal niet bijhouden. Ik belde mijn ouders nog even hoe het met Rosie ging en daarna besloot ik maar naar bed te gaan.
Ik was net in slaap gevallen toen ik allemaal beelden voor me zag.
We reden over een donkere weg en ik voelde dat we veel te snel gingen. De lantarenpalen flitsten op grote snelheid aan ons voorbij en bij elke hobbel voelde ik mijn buik pijn doen. Ik keek naast me en schrok, Lars zat naast me en hij had een uitdrukking op zijn gezicht die ik herkende, een blik die hij alleen had als hij boos was en teveel gedronken had. Hij ging steeds harder en harder rijden en toen ik me realiseerde wat er ging gebeuren, smeekte ik hem om alsjeblieft zachter te gaan rijden.
‘Lars? Alsjeblieft? Wil je iets zachter rijden? Je rijdt veel te hard en dat is gevaarlijk nu het zo donker is.’
‘Vertel me niet altijd wat ik moet doen Lexie. Doe niet altijd alsof je alles beter weet.’ bromde hij.
Het was heel gek om zijn stem ineens weer te horen, zeker nu ik wist dat het de laatste woorden waren die hij ooit tegen me zou zeggen. Ik slikte en keek door de voorruit, omdat ik wist wat er nu ging gebeuren. In de verte zag ik het hert langzaam de weg op lopen en hoewel ik wist dat de klap onvermijdelijk was, deed ik alles wat in mijn macht lag om hem te laten stoppen.
‘Lars, alsjeblieft. Je gaat dit niet overleven. De baby.. Hij zat het niet halen. Het is een klein jongetje.. Dat weet ik nu.. Ik raak jullie allebei kwijt. Alsjeblieft, rijd wat zachter.’
Hij keek me aan en kreeg een kwaadaardige grijns op zijn gezicht.
‘Als je dit niet overleefd, zul je nooit van hem zijn.’
Bij die woorden gilde ik keihard en toen ik mijn ogen opende, zag ik dat ik in mijn slaapkamer was. De tranen liepen over mijn gezicht en ik zag hoe Ralph de kamer kwam binnenrennen.
‘Hij heeft het express gedaan! Ik herinner me het weer.. Het was geen ongeluk.. Hij.. Hij.. heeft het bewust gedaan..’
