De laatste dag van de zomer | hoofdstuk 29

by Tamara

Lexie.

‘Lex!!! Lexie! Word wakker!!! LEXIE!’

Ik voelde hoe er aan me getrokken werd en hoe ik heen en weer geschud werd, terwijl er op de achtergrond iemand een ambulance belde.

‘We hebben haar net gevonden en we krijgen haar niet wakker. Kom snel alsjeblieft.’

Ik voelde een warme aanraking die ik meteen herkende en toen zijn stem nog een keer mijn naam zei, schrok ik wakker.

‘Ralph?’ zei ik zachtjes.

‘Lexie?? Godzijdank. Ik dacht even dat we je kwijt waren.’

Mijn moeder stortte zich naast hem op de grond en sloeg haar armen om me heen.

‘Lex.. Wat is er gebeurd meisje? Je lag hier zo … en.. enn.’

Ze veegde de tranen uit haar gezicht en ik knuffelde haar.

‘Het gaat goed mam. Ik ben gewoon gevallen denk ik.’

Ik probeerde overeind te komen, maar moest meteen weer gaan liggen, want alles draaide.

‘Ralph wil jij haar op de bank leggen?’

Ik zag Ralph knikken en voordat ik het wist tilde hij me op en legde hij me op de bank.

‘Gaat het een beetje Lex? Wat is er gebeurd?’ vroeg hij bezorgd.

‘Ik weet het niet.. Ik weet alleen nog dat ik foto’s aan het kijken was.’

Hij zuchtte en toen hij snel had gekeken of mijn moeder niet keek, zoende hij me. ‘Ben je nu weer tien jaar ouder?’ gniffelde ik.

’Ophouden jij hoor. Je bent al zoveel jonger dan ik, als je op deze manier doorgaat lig ik in het graf voordat jij dertig bent.’

Ik lachte en sloeg een hand voor mijn gezicht terwijl mijn moeder er met de ambulance broeder aan kwam lopen. Hij stelde zich voor en scheen met een lampje in mijn ogen, om te kijken hoe mijn reflexen waren. Op dat moment kwam ook mijn vader binnen, hij had zijn doktersjas nog aan en was zo te zien nogal overhaast hierheen gekomen.

‘Wat is er gebeurd? Flo? Waar is ze? Is alles goed met haar?’

Mijn moeder wees  naar mij en hij kwam meteen bij me staan.

‘Wat is er gebeurd meisje? Ben je gevallen? Weet je alles nog van de afgelopen weken?’

Ik keek hem aan en deed mijn best om mijn lach in te houden.

‘Sorry, wie ben jij? En wat doe ik hier?’

Ik zag  zijn gezicht vertrekken van angst en hij keek naar mijn moeder, die boos naar mij keek.

‘Lexie, je herkende Ralph net ook. Dit zijn geen grapjes hoor.’

Ik proestte het uit van het lachen en de ambulancebroeder lachte met me mee.

‘Ik zie niets vreemds, misschien is ze gewoon onwel geworden? Heb je ergens last van?’

Ik schudde mijn hoofd: ‘Nee nergens van, alleen duizelig en hoofdpijn.’ ‘Hmm’ mompelde hij en hij ging weer staan.

Mijn vader kwam naast me staan en keek me boos aan.

‘Als je dat nog eens doet onterf ik je.’ Ik lachte: ‘Ja grapjas, dat doe je toch niet. Daarvoor hou je teveel van me. Bovendien heb je nog een heleboel goed te maken met me, dus je moet niet zeuren.’

Hij keek me vragend aan en ineens leek hij het te snappen.

‘Lex? Bedoel je jou wat ik denk dat je bedoeld?’

Ik dacht even na en knikte.

‘Ja, dat denk ik wel.’

Hij kreeg een enorme grijns op zijn gezicht en riep mijn moeder.

‘Flo!! Kom snel hier!!’ Mijn moeder kwam met een enorme snelheid de woonkamer in en aan onze gezichten zag ze wat er was gebeurd.

‘Lex? Is het echt waar? Weet je alles weer?’ Ik knikte en beide doken ze op me af. Mijn moeder begon keihard te huilen en mijn vader aaide over mijn haren terwijl hij me tegen zich aan trok.

‘Oh meisje, ik ben zo ontzettend blij! Weet je echt alles weer?’

Ik haalde mijn schouders op en schudde nee.

‘Nee niet alles, het is alsof alles steeds in delen binnen komt druppelen. Maar ik weet wel hoe de afgelopen zes jaar in grote lijnen zijn verlopen.’

Ik zag iemand vanaf de andere kant van de kamer naar me kijken, terwijl er tranen in zijn donkere ogen opwelden. Hij had met een ambulancebroeder staan praten en hij had dus niets van het gesprek meegekregen, maar de laatste zin had hij gehoord. Ik ging zitten en stond op, waarna ik een beetje wankelend naar hem toe liep. Bij elke stap die ik zette, stroomden de herinneringen binnen.

Ik herinnerde me onze ontmoeting, de eerste keer dat ik hem in de klas zag, die keer in de archiefruimte en die keer in Zwitserland.

Ik herinnerde me dat hij vertelde dat hij van me hield en het moment dat ik het uitmaakte.

Ik herinnerde me de laatste keer dat ik hem zag en mijn gebroken hart in de maanden dat hij weg was.

Halverwege de woonkamer herinnerde ik hoe hij ineens in het restaurant zat en hij mijn wereld op zijn kop zette.

Ik herinnerde me hoe ik hem vertelde over de zwangerschap en hoe hij me overtuigde dat alles goed zou komen, wat ik ook zou besluiten.

Ik herinnerde me die ene ochtend samen, waarop ik besloot dat ik voor hem wilde gaan en ons leven samen wilde beginnen en het moment dat ik me realiseerde dat hij weg was en niet meer terug zou komen.

Ik slikte, terwijl al die jaren dat ik hem zo verschrikkelijk miste voorbij kwamen en terwijl dat gebeurde, voelde ik mijn ogen vochtig worden. Met een glimlach dacht ik terug aan het moment dat hij na vijf jaar voor mijn deur stond en de dingen die daarna gebeurden. Het moment dat ik had gezien als flashback kwam voorbij, waarbij ik in mijn bruidsjurk in de slaapkamer van mijn ouders stond, een uur voordat ik met de verkeerde man zou trouwen.

De laatste herinneringen kwamen in sneltreinvaart binnen. De grapjes die we hadden gemaakt, de keer dat hij me had verdedigd tegenover Lars en dat we bijna hadden gezoend in de badkamer.

Het moment dat hij mijn vaders familie had gevonden en hoe blij hij mijn ouders daarmee maakte.

In een paar flitsen was ik bij de laatste herinnering die ik aan ons samen had. We dansten op het feest in het ziekenhuis en ik herinnerde me hoe graag ik wilde dat het voor altijd zo zou blijven. Hij beloofde me dat hij me zou helpen bij Lars weg te gaan en dat hij er altijd voor me zou zijn

.

Ik stond voor hem en zei die woorden die hij als allerlaatste tegen me zei, voordat ik alles kwijtraakte.

‘Ik hou van je.’

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.