De laatste dag van de zomer | Hoofdstuk 28

Lexie.

Na nog één laatste kus in de auto was het tijd om uit te stappen. Ik wilde niets liever dan hem naar binnen vragen en ons weekend weg nog eens dunnetjes over te doen. Maar hij moest aan het werk en we wilden beide niet te hard van stapel lopen, wat ook één van de redenen was dat we nog niet echt hadden uitgesproken of we nu een relatie hadden. Voor het eerst sinds ik terugkwam uit het ziekenhuis was ik helemaal alleen in het grote huis dat nog steeds niet helemaal als mijn huis voelde. De laatste kamer die ik me herinnerde was de rommelige kamer met het blauwe wolkjesbehang die ik thuis bij mijn ouders had. Een kamer die in de verste verte niet leek op dit prachtige nieuwbouwhuis aan het strand. Ik liep naar de keuken en pakte het briefje met instructies dat Ralph voor me had geschreven, zodat ik ook mijn eigen koffie kon maken. ‘Waarom moest ik nou weer zo’n lastig apparaat uitzoeken? Wat is er mis met een gewoon koffiezetapparaat?’ Mompelde ik tegen mezelf. Met de volle mok ging ik bij het raam staan en keek uit over het stand en de zee die vandaag hevig tekeer ging. Oké, het huis voelde dan misschien niet helemaal als mijn thuis, maar aan dit uitzicht kon ik best wennen.

Zwijgend dronk ik mijn koffie op, waarna ik besloot op ontdekkingstocht te gaan. Ergens voelde ik me heel schuldig, alsof ik aan het speuren was tussen de spullen van een ander, maar dat was onzin, alle spullen in dit huis waren van mij of van Lars. Nu ik erover nadacht, ik moest nog iets doen met de spullen van Lars. Misschien wilden zijn ouders wel wat dingen hebben, al hadden die sinds het ongeluk niets meer van zich laten horen. Tussen de vele beterschapskaartjes die ik had ontvangen was er niet ééntje uit zijn familie of zelfs maar van zijn zusje Mare en stiekem vond ik dat wel een beetje raar. Zeker omdat de moeder van Ralph een paar keer een bos bloemen had gestuurd en zelfs in het ziekenhuis was langs geweest terwijl ik nog in coma lag. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen. Ik herinnerde me Lars niet en hoewel ik me daar heel erg schuldig om voelde, vond ik het echt heel vervelend om nu tegen zijn spullen aan te moeten kijken. Hij was er niet meer, dus zijn spullen bewaren was niet echt nodig toch?

Ik begon bij onze slaapkamer waar ik zijn keurig gesteven overhemden van de hangers haalde en ze in een grote zak stopte. Zijn pakken zaten allemaal in kledinghoezen en zijn shirts en broeken lagen op stapels, dus die kon ik makkelijk in een doos doen.

Toen al zijn kleding en schoenen in zakken en dozen zaten, voelde ik een soort opluchting. Hoe meer ik van hem weggooide, hoe meer dit huis als mijn huis begon te voelen. Ik liep naar de badkamer en begon daar ook alles leeg te halen. Terwijl ik onze kastjes met elkaar vergeleek, viel het me op dat er tenminste nog één ding hetzelfde was gebleven. Mijn kastje was namelijk een grote chaos vergeleken met die van Lars. Nadat ik ook al zijn verzorgingsspullen in een doos had gedaan, liep ik naar beneden. Ik vroeg me af wie van ons tweeën de meeste inspraak had gehad in de inrichting.

Alles was overal zo … Steriel. Witte muren, witte gietvloeren en grijze meubels. Behalve in de speelkamer waar het speelgoed stond, kon ik niet zien dat we hier als gezin met een kind hadden gewoond.

Ik liep naar het dressoir en trok een paar laatjes open, waar zoals ik al had verwacht niet veel in lag. Uit de eerste haalde ik een mapje met foto’s van onze huwelijksreis.

‘Oh, ik ben kennelijk wel in mooie hotels geweest!’ gniffelde ik.

Ik bladerde door de foto’s en zag een vrouw die ik niet echt kende. Ze lachte op alle foto’s, maar haar ogen stonden mat en ze zag er diep ongelukkig uit. Niet het soort foto’s wat je verwacht van een huwelijksreis. Ik bladerde verder en kwam een foto tegen waar Lars op stond. Begrijp me niet verkeerd, hij was best knap en op de foto’s die ik had gezien van toen Rosie net geboren was, snapte ik best dat ik ooit voor hem gevallen was, maar de man op deze foto’s zag er totaal niet uit als iemand waar ik nu op dit moment verliefd op zou worden. Zijn blonde haren hadden grote inhammen, hij had zo te zien met zijn shirt in de zon gelegen, want afgezien van een witte t-shirtvorm, was hij helemaal rood verbrand. Hij was wat dikkig en hoewel hij veel jonger dat Ralph was, zou ik door deze foto denken dat het andersom was.

Ik stopte de foto snel terug in de la en pakte een ander mapje. Hierin zaten foto’s van de zwangerschap en de geboorte van Rosie. Kennelijk had ik een heel fotoalbum bijgehouden tijdens de zwangerschap waarin ik alles uitlegde wat er was gebeurd. Het album was gericht aan de baby, maar op dit moment was ik er vooral zelf heel erg blij mee. Ik bladerde door de pagina’s en lachte om mijn verhalen over hoe ik Ralph en Lars ontmoet had. Ik had zelfs voor beide een voorstel pagina gemaakt met een foto van hun erbij.

Ik bladerde door alle foto’s tot ik bij de foto’s van na de bevalling kwam. Het was overduidelijk dat Rosie Ralph zijn dochter was, waarom we een vaderschapstest moesten doen snapte ik niet helemaal, want het kon niet nog duidelijker zijn.

Ik klapte het boek weer dicht en legde het terug in de la, waar ik ineens een klein envelopje zag liggen. Ik pakte hem op en maakte hem open, waarna ik de foto’s eruit haalde. Het waren echo foto’s, niet van de zwangerschap van Rosie, maar van die van de tweede baby. Voorzichtig streek ik met mijn vinger over het mini baby’tje op de foto dat ik nooit zou leren kennen.

Ik legde een hand op mijn buik en ineens flitste er iets door mijn geheugen. Het was een beeld van een seconde, van mij in een echo ruimte met Lars naast me. Ik keek nog eens naar de foto en naar de datum. Ineens wist ik het weer, ik wist wat er was gebeurd op die dag. Lars had onze ouders meegevraagd als verrassing en we hadden ruzie gekregen. Verschillende flarden van herinneringen schoten door mijn hoofd en zorgden ervoor dat alles begon te draaien en het leek alsof mijn hoofd uit elkaar barstte.

Nog voor ik tegen de grond viel, wist ik het.. Ik wist alles weer…

Alles was weer terug.

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!