Lexie.
Ik werd wakker door de stralen van het felle zonlicht die de kamer binnenschenen. Toen ik terugdag aan de voorgaande avond, kreeg ik een lach op mijn gezicht. Voorzichtig streek ik met mijn vingertoppen over mijn lippen, die zich de kus van gisteren nog perfect herinnerden. Alles aan die kus was perfect. De omgeving, het gevoel van zijn lippen, zelfs het gevoel van de lichte stoppels op zijn gezicht tegen mijn wang. Ik had gevoeld hoe erg hij naar me verlangde en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet wederzijds was. Het was dat de man ons had onderbroken, anders was er vast meer gebeurd dan alleen een zoen.
In de auto op de terugweg naar het hotel hadden we beide gezwegen. Hij had een hand op mijn been gelegd en toen we bij de kamer kwamen, had ik verwacht dat hij zou vragen of ik bij hem kwam slapen, maar hij wenste me welterusten, drukte een kus op mijn voorhoofd en liep naar zijn slaapkamer. Ik vond het wel een beetje verwarrend, het ene moment zoende hij me en het volgende moment was hij weer afstandelijk. Maar hij had me al eens verteld dat hij wilde dat alles perfect was en dat hij niet wilde overhaasten, dus ergens snapte ik het wel.
We waren hier slechts een lang weekend, vandaag zouden we hier de hele dag zijn en morgen ook nog, maar ’s avonds gingen we weer naar huis. Ralph had een heel programma met dingen die we konden gaan doen en vandaag stond er een wandeling door de sneeuw op het programma. Er was een plek hier in de buurt die hij me heel erg graag wilde laten zien en ik was heel erg benieuwd naar wat die plek dan precies was. Ik rekte me uit en liep in mijn hemdje en slaapboxer de woonkamer in om wat te drinken te pakken, toen hij daar ineens stond. Hij had me niet gehoord of gezien en zo te zien kwam hij net uit de douche. Zijn haren waren nog vochtig en hij had een handdoek om zijn heupen geslagen.
‘Geniet je van het uitzicht?’ vroeg ik zachtjes.
Ik zag dat hij schrok en toen hij zich omdraaide, zag ik dat hij lachte.
‘Dit uitzicht vind ik mooier.’ zei hij terwijl hij mij aankeek.
‘Oh jemig, dat is zo cheesy.’ lachte ik en ik ging naast hem staan.
Heel even genoten we samen van het uitzicht op de bergen en de sneeuw. ‘Ralph? Ik wil je bedanken.’
Hij draaide zich naar me toe en ik zag dat zijn lippen een kleine grijns vormden. ‘Waarvoor? Voor het mooie uitzicht?’
Ik rolde met mijn ogen en grinnikte.
‘Nee, al ben jij ook niet bepaald een straf om naar te kijken. Ik wilde je bedanken voor dit… Voor deze reis. Voor alle moeite die je doet om mij mijn herinneringen terug te geven.’
Hij legde zijn handen op mijn schouders en keek me aan.
‘Ik wil alles doen om jou gelukkig te maken. Dus deze reis is een kleine moeite.’ ‘Ik vind het gewoon moeilijk, jij doet zoveel moeite voor mij en ik doe gewoon niets. Ik kan me niet eens onze momenten samen herinneren. Allemaal door dat stomme ongeluk.’
Ik voelde dat de tranen in mijn ogen prikten en ik draaide me snel om.
‘Lexie, je hoeft je voor mij niet te verstoppen of in te houden. Ik weet het.. Ik weet het echt.. Ik hoop voor jou dat je ze ooit terugkrijgt, maar als ik eerlijk ben maakt het voor mij niet eens echt uit. Ik hou hoe dan ook van je.’
Ik veegde snel mijn tranen weg en keek hem aan.
‘Maar waarom dan? Waarom hou je van me, na alles wat er gebeurd is. Ik bedoel, dat gedoe met de zwangerschap, het feit dat ik met Lars trouwde en zelfs dat ik je gedumpt hebt op die prachtige plek van gisteren.’
Hij streek met zijn duim een traan van mijn wang en glimlachte. ‘
‘Die dingen veranderen allemaal niets aan mijn gevoelens voor jou. Ik ben in mijn leven niet vaak verliefd geweest en heb eigenlijk nog nooit van een vrouw gehouden zoals ik van jou houd. Zelfs toen ik al die jaren weg was, zelfs toen je met Lars trouwde, bleef ik van je houden. Ik stopte het heel diep weg, maar het bleef er altijd. En hoe stom het ook klinkt, door dit alles ben ik alleen maar meer van je gaan houden.’
Ik voelde dat ik rood werd en glimlachte verlegen naar hem.
‘Maar goed, nu moet je gaan douchen en je gaan aankleden, anders help ik je zo uit dat strakke hemdje en blijven we de rest van de dag hier in deze kamer.’ ‘Nou dat klinkt ook niet echt als een straf.’ lachte ik.
‘Nee, klopt. Maar het zou zonde zijn als je niet kunt zien wat ik voor je bedacht heb. Dus hup, opschieten mevrouw Hazelaar.’
Ik lachte en liep snel terug naar mijn slaapkamer waar ik de douche aanzette. Ik had geen idee wat we gingen doen en dat maakte me best wel zenuwachtig, maar toen ik Ralph vroeg wat ik aan moest trekken, zei hij dat ik gewoon wat makkelijks aan moest doen en me niet te druk moest maken. Ik had het gevoel dat we naar buiten gingen, in de sneeuw, dus ik trok een warme wollen trui aan en een spijkerbroek. Toen ik klaar was met mijn make-up en mijn haar, liep ik de kamer weer binnen waar hij net een sjaal om deed.
‘Wat ben je van plan? Gaan we in een iglo slapen ofzo?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar ik zou wel stevige schoenen aandoen, want het is een flink stuk lopen.’
Ik deed mijn warme wandellaarzen aan en liep terug naar de woonkamer waar ik een muts opzette en een sjaal omdeed. Hij gaf me een hand en samen liepen we de kamer uit, richting de piste. De wandeling duurde inderdaad heel erg lang en ik had nog steeds geen idee waar we naartoe gingen. Inmiddels waren we van de paden af en hoewel Ralph steeds in één richting bleef lopen, had ik wel het idee dat hij misschien verdwaald kunnen zou zijn.
Hij stopte bij een groepje bomen en hield de takken opzij zodat ik erlangs kon. Ik herkende de plek meteen. Het was een bergkam met een afgrond die uitkeek over de bergen en de boomtoppen.
‘Hoe wist je?? Hoe kan dit? Ralph?’
Hij lachte en ging achter me staan met zijn armen om mijn middel.
‘Herken je deze plek?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ja! Of nou, nee misschien ook niet, maar ik herinner hem uit mijn dromen. Ik droom steeds dat we samen op deze plek staan en jij zegt dat alles goed komt.’ ‘Oh, hmm. Ik heb je hiermee naartoe genomen omdat we hier al eerder geweest zijn.’
‘Echt waar?’ vroeg ik aan hem.
‘Ja, dit was de plek waar we ons realiseerden dat we van elkaar hielden. Dat we ons niets aan zouden trekken van iedereen om ons heen en dat we er gewoon voor zouden gaan. Al moesten we het dan wel geheim houden.’
Ik draaide me om en keek in zijn prachtige blauwgroene ogen.
‘Oh en wat deden we toen?’ vroeg ik zachtjes.
Hij keek me vragend aan, waarna hij ineens bukte en een sneeuwbal pakte.
‘Nou, toen deed ik dit!’ zei hij, waarna hij de sneeuwbal naar me toe gooide. ‘Ralph!’ zei ik geïrriteerd terwijl ik de sneeuw van mijn gezicht veegde. Ik bukte om sneeuw te pakken, toen ik een sneeuwbal tegen mijn kont aan voelde komen. ‘Oké, nu ga je te ver. Ik pak je terug!’ lachte ik.
Ik pakte de sneeuwbal en gooide hem zo hard mogelijk, maar mistte hem, doordat hij snel wegsprong.
‘Valt je niets tegen van een oude man he?’ vroeg hij lachend terwijl hij weer een nieuwe hand sneeuw pakte.
Terwijl hij bukte zag ik mijn kans en probeerde hem te tackelen, wat uiteindelijk resulteerde in een valpartij waarbij we beide op de grond terecht kwamen. Gierend van het lachen kwamen we naast elkaar neer en ploften in de zachte sneeuw. Nadat hij uitgelachen was, ging hij op zijn zij liggen en streek hij een plukje haar dat onder de sneeuw zat uit mijn gezicht. ‘Wil je weten wat we hier nog meer deden?’ Vroeg hij zachtjes. Ik knikte en zag hoe één van zijn mondhoeken naar boven krulde. Hij liet zijn hoofd zakken en zoende me opnieuw.
En ik hoopte dat hij daarmee nooit zou stoppen.
