Lexie.
Terwijl de tranen over mijn wangen stroomden liet ik mezelf op mijn bed vallen en ik huilde net zolang tot mijn kussen helemaal doorweekt was. Ik had al mijn hoop gevestigd op die kus. Na die flashback waarin ik een paar seconden uit mijn oude leven had gezien, dacht ik dat dit het moest zijn. In films was het toch ook altijd zo dat vrouwen met geheugenverlies door een kus van hun grote geliefde ineens hun geheugen terug hadden? Waarom was dat bij mij dan niet zo? Ik hoorde beneden wat gerommel en hoorde Ralph en Rosie afscheid nemen.
Mijn moeder zou vandaag bij me blijven en hoewel ik vond dat ik geen babysitter nodig had, vond ik het wel heel fijn dat ik niet alleen was vandaag. Ik bleef nog een uur liggen tot ze naar boven kwam en bij me op bed kwam zitten.
‘Lexie, ik ben je moeder, ik weet heel goed wanneer je echt slaapt en wanneer je doet alsof je slaapt.’
Ik rolde met mijn ogen en kwam overeind.
‘Wat is er gebeurd vanmorgen waardoor je zo overstuur bent?’
‘We hebben ruzie gehad.’ zei ik zachtjes.
‘Waarom hebben jullie ruzie gehad? En waarover? Had het met het telefoongesprek tussen mij en Ralph te maken?’
‘Ja, ik was boos dat hij zei dat hij het moeilijk vond dat ik … Nouja.. mezelf niet meer ben. En hij liet me inzien dat dat het alleen moeilijk is voor mij, maar ook voor jullie allemaal. Dat jullie.. De baby hebben gezien…’
Ze legde haar hand op mijn arm en zuchtte.
‘Oké, ik ga niet liegen, dat was inderdaad allemaal verschrikkelijk en ik zou willen dat ik het nooit had hoeven meemaken, maar Lex… We hadden jou kwijt kunnen raken. Of wat zeg ik? Eigenlijk waren we je al kwijt. Als de ambulance nog later bij je was geweest dan had ik geen dochter meer gehad en Rosie geen moeder. Ja, ik vind het heel erg moeilijk dat je je geheugen mist, zeker omdat je zoveel mooie dingen hebt meegemaakt in de afgelopen jaren, maar ik ben vooral heel erg blij dat dat het enige is. Je bent er nog en dat is hel belangrijkste.’
Ik knikte en pakte haar hand vast.
‘Mam? Mijn relatie met Lars.. Was het echt zo slecht? Ik weet niet waarom, maar ik voel me zo verschrikkelijk schuldig dat ik gevoelens had voor Ralph terwijl ik getrouwd was.’
Mijn moeder dacht even na voordat ze met haar hoofd schudde.
‘Nee, jullie hadden niet echt een slecht huwelijk. Er was zelfs een periode dat jullie echt enorm veel van elkaar hielden. Als ik eerlijk mag zijn, ik denk dat als jij Ralph nooit gekend had, dat je ontzettend gelukkig met Lars was geworden. Alleen ja.. Jij hebt Ralph eerder ontmoet en hij is nooit uit je hart gegaan. Wat jij met Ralph had.. Of misschien zelfs nog wel hebt, is echt.. En ik weet zeker dat jullie hoe dan ook ooit weer bij elkaar komen.’
Ik glimlachte en knuffelde haar.
‘Mag ik nog wat vragen? Wat was Lars voor iemand? Was hij goed? Leuk? Grappig? Ik vind het zo’n raar idee dat ik zes jaar met iemand samen ben geweest en zelfs getrouwd ben, zonder dat ik hem ken. En ik voel me vreselijk dat ik niet eens verdrietig om hem ben.. Omdat ik geen idee heb wie hij is.. Maakt dat me een slecht mens?’
Mijn moeder lachte.
‘Nee joh gekkie. Dat is juist heel erg logisch toch? Lars was een hele leuke jongen. Hij was goed voor je, droeg je op handen en zorgde er altijd voor dat je niets tekort kwam. Zelfs na dat gedoe met jouw zwangerschap van Rosie en je gevoelens daarna bleef hij altijd voor je vechten. Dat zegt veel over zijn liefde voor jou.’
‘Maar?’ vroeg ik zachtjes.
‘Haha, hoezo denk je dat er een maar is?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Gewoon, ik voel dat je nog iets wil zeggen, maar dat je bang bent dat het me kwetst.’
Ze zuchtte diep.. ‘Oké, er is wel een maar. Lars had ook een andere kant. Die kant maakte hem niet perse slecht of minder leuk, maar hij had bijvoorbeeld momenten waarop hij veel te veel dronk. En als hij dat deed behandelde hij je altijd ineens heel anders.. Dat vonden je vader en ik altijd lastig om te zien.’
Ik slikte.’ Hoe bedoel je, anders?’
‘Nouja, om een voorbeeld te noemen, tijdens je vader zijn zestigste verjaardag had jij je enorm uitgesloofd om hier een feest voor hem te organiseren. We waren allemaal enorm trots op je, maar hij bleef maar grapjes maken om je naar beneden te halen en uiteindelijk ben je huilend weggelopen.’
‘Oh wauw… En hoe reageerde hij daarop?’
Ze lachte en keek me aan.
‘Nou amper eigenlijk, hij ging gewoon door, totdat Ralph er genoeg van had en er wat van zei. Daarna is Ralph naar boven gegaan om jou te troosten en is Lars weggegaan.’
Ik zuchtte en liet me in de kussens vallen.
‘Mam? Eerlijk zijn, als je zou moeten kiezen, ben je dan team Ralph of team Lars?’ Ze keek me verbaasd aan en hield haar adem in.
‘Wat is er aan de hand mam? Kun je niet kiezen?’
Ze schudde haar hoofd.
‘Jawel, nee dat is het niet. Alleen die vraag heb je me al eens eerder gesteld en hij kwam me zo bekend voor! Maar ja.. Team Ralph dus. Al vanaf je zwangerschap van Rosie. En tot ergernis van je vader, al kan die hem tegenwoordig ook wel waarderen.’
Ik lachte en ging op de rand van het bed zitten.
‘Wat vind je eigenlijk zo leuk aan Ralph? Ik bedoel.. Hij is heel erg leuk om te zien en van wat ik in de afgelopen dagen heb gemerkt, is hij grappig en ontzettend attent. Maar wat voor relatie hadden we?’
Ze keek voor zich uit en glimlachte.. Alsof ze zich iets leuks herinnerde.
‘Nou allereerst, jullie hebben nooit echt een relatie gehad. Maar wat jullie met elkaar hadden, is hetzelfde wat ik met je vader heb. Het klinkt verschrikkelijk zoetsappig en cliché, maar jullie vulden elkaar gewoon aan. Altijd als jullie samen waren, dan voelde het alsof de hele kamer lichter werd. Je straalde altijd als hij in de buurt was en hij kon af en toe zonder dat jij het door had, zo ontzettend verliefd naar je kijken. Jullie daagden elkaar uit en wat er ook gebeurde, jullie kwamen altijd weer samen. Met Lars had je een stabiele relatie die technisch gezien vast en zeker de beste keuze voor je was. Ik bedoel.. Kijk dit huis.. Hij kon je alles geven wat je maar wilde en dat maakte je tot op zekere hoogte gelukkig. Maar je had bij hem nooit die blik in je ogen die je bij Ralph wel had.’
Ik kreeg een warm gevoel van binnen bij het horen van die woorden en ik besloot maar gewoon eerlijk tegen haar te zijn.
’We hebben gezoend vanmorgen.’
Mijn moeder grinnikte en klopte op mijn been.
‘Zomaar uit het niets?’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, ik had een soort van Flashback naar mijn trouwdag. Of tenminste dat denk ik.. Hij was in jullie slaapkamer en… ‘
‘Je vertelde dat je niet met hem verder kon gaan en niet kon vertellen waarom? Ik weet het lieverd, dat verhaal heb je me al eens verteld. Het is waar.’
Op die dag maakte je een keuze waar je maanden spijt van hebt gehad, maar waar je pas een paar weken terug van durfde toe te geven dat je fout zat. En toen was het al te laat..’
Ik knikte en bedankte haar voor het gesprek. Ik mocht dan mijn eigen herinneringen kwijt zijn, gelukkig mocht ik die van alle anderen delen.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
