De laatste dag van de zomer | Hoofdstuk 2

by Tamara

‘Je bent zwanger? Lieverd wat geweldig! Heb je hier een test gedaan?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘Nee ik weet het eigenlijk al een tijdje, maar ik wilde je ermee verrassen.’

Hij pakte me vast en tilde me op, ik sloeg mijn benen om zijn middel en lachte. ‘Ben je blij?’ vroeg ik hem.

‘Ben je gek? Natuurlijk ben ik blij! Ik ben zelfs dolblij! Dit is de beste verrassing ooit!’

Hij zoende me en zette me neer.

‘Oh Lex, ik ben zo ontzettend blij! Een kindje van ons samen! Ben je al bij de verloskundige geweest?’

Ik praatte hem wat bij over de zwangerschap. Ik had al wel een telefonische intake gehad, maar de eerste echo wilde ik heel graag samen met Lars doen. Ik vertelde hem wat over de eerste weken, hoe spannend ik het allemaal vond en dat ik weer zo ziek was geweest. Dat mijn medicijnen voor de zeeziekte eigenlijk tegen de misselijkheid waren en dat ik me behalve de vermoeidheid, goed voelde. Hij vond het wel een beetje gek dat ik hem niets had verteld, maar ik hield het er maar op dat ik hem wilde verrassen tijdens de huwelijksreis en daar was hij wel blij mee. Gelukkig vroeg hij niet verder over wanneer ik er precies achter was gekomen.

Die avond dineerden we voor de allerlaatste keer samen onder de sterren en wandelden we een laatste keer over het strand. We gingen zitten op het zand en luisterden naar de golven.

‘Ik wilde dat we niet naar huis hoefden te gaan.’ zei Lars zachtjes.

‘Ik ook niet. Maar ik mis Rosie wel ontzettend.’

Hij pakte mijn hand vast.

‘Deze week met jou was geweldig! Ik hoop dat als we weer thuis komen dat we dit vast kunnen houden.’

Ik knikte en keek naar de heldere sterren waar de hemel mee bezaaid was. Het zou ontzettend wennen om weer thuis te komen en stiekem zag ik er best tegenop om morgen weer naar huis te vliegen. Nu ik het Lars verteld had was het echt, er zou een tweede kindje komen en stiekem zag ik daar best tegenop. De eerste moeilijke jaren met Rosie lagen nog vers in mijn geheugen en ik was heel erg benieuwd hoe het met dit kindje zou gaan. Maar ik had nog ruim dertig weken te gaan, dus het zou vast goed komen.

Die laatste avond gingen we op tijd naar bed omdat we vroeg moesten vliegen en hoewel Lars vrijwel meteen sliep, lag ik uren later nog vanuit ons bed naar de zee en de sterren te staren. Ik moest stoppen met tegen mezelf liegen. Ik was zag niet op tegen de vlucht naar huis, of het weer beginnen aan het gewone leven, maar wel om over mijn zwangerschap te vertellen. En dan vooral omdat ik het Ralph zou moeten vertellen. Ik had ons gesprek op mijn trouwdag nog vers in het geheugen liggen en destijds had ik hem de reden dat ik niet voor hem koos niet kunnen vertellen. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik het niet vond kunnen om het eerst aan hem te vertellen en dan aan Lars. Maar nu had ik het aan Lars verteld en als we een goede echo zouden hebben, dan mocht de rest van de wereld het ook weten.

De volgende ochtend pakten we snel het restant van onze spullen in en liepen naar de uitgang van het hotel, waar we opgehaald werden door een taxi. De gehele vlucht naar huis sliep ik. Op Schiphol stonden mijn ouders ons al op te wachten met Rosie, die ons meteen in de armen vloog. In de auto terug kletste Rosie honderduit over de afgelopen week. Het was heel fijn om te zien hoe Lars ook heel enthousiast op haar verhalen met Ralph reageerde. Eigenlijk was het gewoon een bofkont, die kleine dame van ons. In plaats van één vader die stapelgek op haar was, had ze er nu twee!

Ik was helemaal afgepeigerd na de vlucht van twaalf uur en daarnaast nog de reistijd, dus eenmaal thuis dook ik meteen mijn bed in, samen met Rosie. Ze sliep niet vaak meer tussen ons in, maar heel af en toe maakte ik een uitzondering en lag ze bij me in bed. Ik hoorde Lars niet naar bed komen en toen ik de volgende ochtend wakker werd en zijn kant nog onbeslapen was, vermoedde ik dat hij in de logeerkamer had geslapen. Slaperig liep ik naar beneden en pakte mijn telefoon die nog aan de lader lag. Ik liep naar het raam en zag dat zijn auto ook niet op de oprit stond, wat ik wel een beetje vreemd vond. Ik besloot hem te bellen.

‘He lieverd! Heb je goed geslapen?’ vroeg hij.

‘Ja, ik wel! Maar waar ben je? Heb je niet thuis geslapen?’

Ik hoorde een diepe zucht aan de andere kant van de telefoon.

‘Nee, ik werd opgepiept omdat ik aan het werk moest op de spoedeisende hulp. Je vader zou je een berichtje sturen, heeft hij dat niet gedaan?’

Ik zette hem op luidspreker en keek naar mijn telefoon. Ik had inderdaad een kort berichtje van mijn vader met dat Lars en hij aan het werk waren.

‘Hmm, oké, nou dan zie ik je vanmiddag wel goed?’

We namen afscheid en ik zette alvast Rosie haar ontbijt klaar, terwijl ik ging douchen. Ik snapte niet zo goed waarom ik verdrietig was dat hij alweer aan het werk was. De laatste weken waren heel druk geweest en de vakantie samen was een welkome afwisseling. Maar het voelde zo gek dat ons gewone leven nu weer begonnen was en er niet zoveel meer was om te doen. In de afgelopen maanden was ik zo druk bezig geweest met de verhuizing en de bruiloft, dat ik uit had gekeken naar het moment dat het normale leven weer zou beginnen. Maar nu het ook echt begonnen was, vond ik het ergens ook een beetje jammer.

Ik voelde mijn buik borrelen en rende meteen naar de wc. Bleh, dat overgeven had ik nou echt niet gemist aan zwanger zijn. Rosie kwam uit de slaapkamer naar me toegelopen en aaide over mijn rug.

‘Gaat het mammie? Heb je wat slechts gegeten?’

‘Nee lieverd. Het gaat alweer. Ik heb je kleren op je bed klaargelegd, ga je maar vast aankleden, dan maak ik je lunchtrommel klaar. Ik droogde me af en kleedde me aan, waarna ik naar beneden liep om Rosies lunchtrommel klaar te maken. Toen ik beneden kwam hoorde ik een bekende stem.

‘Mammie kijk! Papa Ralph is er! Mag hij me naar school brengen? Alsjeblieft???’

Ik keek hem aan en hij lachte een beetje beschaamd.

‘Sorry ik wist niet dat jullie alweer terug van vakantie waren. Maar jij mag haar ook brengen?’

Ik besefte me dat ik er nooit aan zou wennen om Ralph aan mijn keukentafel te zien. Als ik wist dat hij zou komen ging het allemaal nog wel, maar als hij zo ineens voor mijn neus stond, bleef het lastig om te ontkennen dat die gevoelens er nog steeds waren, al had ik ze heel goed verstopt.

‘Nou.. Ik had het wel leuk gevonden om het te doen, maar het is geen probleem. Ze verheugd zich er nu al op.’

Hij lachte en liep naar me toe.

‘Gaat alles goed Lex? Het is net alsof je een spook hebt gezien. Ben ik zo lelijk geworden in die week dat je weg was?’

Ik voelde dat ik rood werd en schudde mijn hoofd.

‘Nee, integendeel… Juist niet.. Ehh..’

Ik sloeg beschaamd een hand voor mijn mond en draaide me om om Rosies tas verder in te pakken.

‘We kunnen ook samen gaan? Wat zeg je ervan Roos? Zullen we je met zijn drietjes naar school brengen?’

Rosie sprong meteen Ralph om zijn hals en rende naar de gang om haar jas te pakken.

Shit, nu moest ik ook nog bij hem in de auto zitten. Alsof het zo niet al lastig genoeg was..

Meteen verder lezen? e koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

1 comment

Debbie 13 juni 2020 - 07:34

Aaah ik zou echt gek worden!! Hihi

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.