Ralph.
Voor een paar seconden dacht ik even weer de oude Lexie terug te zien. Ik trok haar tegen me aan en ze sperde haar ogen wijd open, alsof ze zich iets herinnerde. Toen ik haar ernaar vroeg knikte ze en deed ze iets wat ik nooit verwacht had. Ze ging op haar tenen staan en kuste me. Haar lippen voelden warm en zacht en nog voordat ik me af kon vragen of dit betekende dat ze haar herinneringen weer terughad, stopte ze.
De teleurstelling op haar gezicht vertelde me genoeg.
‘Lexie ik..’ stamelde ik zachtjes.
Ze kreeg tranen in haar ogen en ze rende weg, de trap op, naar boven. Hoewel ik haar het liefste achterna wilde gaan om haar te troosten en te vragen wat er nou gebeurd was, besloot ik dat niet te doen. Misschien was het juist wel goed om haar even alleen te laten.
Ik moest die dag gewoon weer aan het werk en om kwart over acht kwamen Florine en Rosie binnengelopen, zodat ik Rosie naar school kon brengen.
‘Waar is mama? Kan ik haar zien?’ vroeg Rosie.
Ik schudde mijn hoofd:
‘Nee lieverd, mama is moe en slaapt weer, maar misschien kunnen we vanmiddag met zijn drietjes naar het strand?’
Rosie zuchtte en rende naar haar speelkamer om haar rugtas te pakken.
‘Hoe gaat het met haar?’ fluisterde Florine.
‘Ik weet het niet, vanmorgen leek ze zich iets te herinneren, maar het duurde maar een paar seconden en toen was het weer voorbij. Misschien kun jij met haar gaan praten?’
Florine knikte en ik deed mijn jas aan. Rosie gaf haar oma een kus en samen liepen we naar de auto.
Onderweg kletste Rosie over van alles en nog wat, maar ik vond het lastig om mijn gedachten erbij te houden, ik moest namelijk steeds aan die kus van vanmorgen denken en het feit dat Lexie daarna ineens wegrende. Ik bracht Rosie naar school en negeerde de toespelingen van haar juf dat ik echt eens met haar broer moest afspreken. Daarna reed ik door naar de school waar ik werkte. Door mijn reis was ik ruim vier jaar uit het lesgeven geweest, dus het was in het begin wel een beetje wennen toen ik weer aan het werk was. Maar na een paar dagen realiseerde ik me alweer hoe erg ik het gemist had. Het klinkt misschien suf, maar ik hield er gewoon echt van om voor de klas te staan en de leerlingen iets te leren. Ik had vrij snel een baan gevonden omdat er een lerarentekort was op de school waar ik solliciteerde en mijn voorganger ging met zwangerschapsverlof, alleen was er nog geen vervanger. Ik kwam dus letterlijk als geroepen.
De vrouw waarvan ik het werk overnam had een mentorklas die ik nog niet veel gezien had. Volgend jaar zou deze klas ook mijn mentorklas zijn en daarom besloot ik een vragenrondje te doen om ze eens te leren kennen.
Een groepje met meisjes was zo aan het giechelen, dat ik meteen al doorhad welke vraag ze me wilden stellen. Uiteindelijk stak één van de dames haar hand op:
‘Meneer Vreugdenhil? Ben u ook getrouwd? Of heeft u een vriendin?’
Ik lachte en schudde mijn hoofd.
‘Nee, niet getrouwd en ook geen vriendin.’
Een andere meisje fluisterde haar nog een vraag in.
‘Maar u heeft toch een dochter? Bent u niet verliefd op de moeder van uw dochter?’
Ik zuchtte en leunde tegen mijn bureau.
‘Klopt, ik ben de vader van een prachtig klein meisje en ik ben ook heel erg verliefd op haar moeder. Maar we hebben geen relatie met elkaar.’
Een jongen keek me een beetje raar aan en stak zijn hand op.
‘Maar waarom niet dan? Heeft ze een andere man?’
Ik schudde mijn hoofd, hoe kon ik ze dit nu een beetje handig uitleggen?
‘Nee dat niet. Maar haar moeder heeft onlangs een ernstig ongeluk gehad en heeft daardoor geheugenverlies. Dus ze herinnert zich niet meer wie ik ben.’
Een golf van verbazing ging door de klas heen.
‘Maar als u haar weer meeneemt naar de plek waar jullie verliefd op elkaar werden. Misschien herinnert ze zich het dan weer.’
Ik lachte en dacht terug aan de plek waar ik me realiseerde dat ik echt niet meer zonder haar kon, waar ik door kreeg hoeveel ze voor me betekende en hoeveel ik van haar hield. Het was op die bergtop in Zwitserland, waar ik haar met sneeuwballen had bekogeld en zij mij steeds miste. Ze was gestruikeld over een boomstronk en bovenop me terecht gekomen. Daar, op dat moment realiseerde ik me dat ik echt ontzettend verliefd op haar was was en dat het niet uitmaakte hoe erg ik mijn best deed, ik kon haar niet meer uit mijn gedachten krijgen.
‘Misschien is dat inderdaad wel een goed idee.’ zei ik en de jongen lachte naar me.
De rest van het uur kreeg ik gelukkig wat luchtigere vragen en toen de bel ging, wensten een aantal me succes. Het was eigenlijk helemaal geen slecht idee om haar mee te nemen daar naartoe. Het zou haar een beetje afleiding geven van wat er gebeurd was en tegelijkertijd was het mogelijk dat ze daar wat herinneringen terug zou krijgen. In mijn pauze besloot ik Florine een berichtje te sturen.
He Florine, hoe is het met Lexie? Is ze alweer beneden?
Het duurde even voordat ik een berichtje terugkreeg, maar net toen ik keek of hij wel goed verzonden was, ging mijn telefoon.
He Ralph. Mwah, het gaat. Ze is ergens verdrietig om, maar ze wil niet zeggen wat er is gebeurd. Ze ligt nu in bed te mokken.
Ik weet misschien wel iets dat haar opvrolijkt. Is het misschien een idee als ik haar mee neem op vakantie? Misschien doet een verandering van omgeving haar goed en heeft ze ook niet steeds die druk om zich iets te herinneren.
Ik legde mijn telefoon weg en keek nog een proefwerk na, toen ik zag dat ik weer een berichtje had.
Goed idee, ik had het er ook al met Joost over dat het goed voor haar zou zijn om even er tussenuit te gaan. Maar je moet het nog wel met haar overleggen.
Ik glimlachte opgelucht en tikte een berichtje terug.
Is goed, ik zal het er vanmiddag met haar over hebben. We gaan met Rosie naar het strand en misschien kan ik daar met haar praten.
Ik hoorde de bel gaan en stopte mijn telefoon weer in mijn tas. Nog een paar uur en dan zou ik het aan haar vragen. Ik hoopte zo dat ze mee zou willen gaan.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
