Lexie.
Ralph schudde zijn hoofd en liep naar me toe. Ik snapte het niet, ik had het gevoel dat hij me nog maar net kende, maar toch wist hij precies wat ik nodig had. Hij trok me tegen zich aan en hield me vast, terwijl ik maar niet kon stoppen met huilen. Ik had al die tijd het gevoel gehad dat er iets miste. Al die tijd had ik aan iedereen gevraagd wat er was gebeurd, wat iedereen toch voor me verzweeg en hoe ik aan dat gekke litteken op mijn buik kwam.
‘Het spijt me dat ik het niet eerder verteld heb.’ zei hij zachtjes.
Ik schudde mijn hoofd.
‘Het geeft niet, ik ben blij dat je eerlijk bent geweest.’
We hoorden beneden de deur open gaan en mijn moeder riep naar boven waar we waren. Snel veegde ik mijn tranen af en zette mijn blije gezicht op. Ik hoorde beneden Rosie tegen mijn moeder kletsen en wilde naar beneden lopen, toen ik ineens verstijfde.
‘Ralph, ik kan het niet. Ik herinner me haar niet. Straks denkt ze dat ik niet van haar houd.’
Hij schudde lachend zijn hoofd en gaf me snel nog een knuffel.
‘Lex, je bent een geweldige moeder, het komt allemaal goed. Ik blijf bij je. Ga je mee onze dochter ontmoeten?’
Ik knikte en liep samen met hem de trap af, naar de beneden verdieping waar mijn moeder net Rosies jas uit deed.
‘Mammie!!!! Je bent weer wakker!!! Ik heb je zo gemist!’
Een klein meisje dat ik herkende van de foto’s rende naar me toe en terwijl ik door mijn knieën ging, sprong ze in mijn armen. Ik voelde haar haartjes kriebelen in mijn neus en lachte. Ik herinnerde me dit meisje misschien niet, maar door de foto’s en de verhalen van Ralph wist ik dat we een hele sterke band hadden en ik voelde wel dat ik heel erg veel van haar hield. Ze liet me los en keek me met haar grote blauwgroene ogen aan.
‘Mammie? Oma zei dat je een beetje vergeetachtig bent en dat je een klein beetje vergeten bent wie ik ben. Maar ik ben Rosie en jij bent mijn mama. Het komt allemaal goed, want ik ben heel slim en ga je met alles helpen.’
Ze pakte mijn hand vast en gaf me een rondleiding door het huis, waarbij ze alle verstop plekjes en al haar speelgoed liet zien. Ze vertelde over de dingen die we altijd samen deden, van samen nagels lakken tot samen in bad zitten. Uiteindelijk liet ik haar achter in haar speelkamer, terwijl ik doodmoe van alle prikkels naar de woonkamer liep, waar ik op de bank ging zitten. Mijn moeder kwam naast me zitten en pakte mijn hand.
‘Lex? Het spijt me dat ik het je niet verteld heb, ik had het niet voor je mogen verzwijgen. Ralph vertelde net dat hij het je verteld heeft. Is er iets dat ik voor je kan doen om het goed te maken?’
Ik schudde mijn hoofd en keek haar aan.
‘Nee mam dat klopt. Maar er is nu niets meer aan te doen en het is heel hard, maar ik herinner me de zwangerschap niet.’
Mijn moeder knikte en liep naar de keuken om thee voor me te maken.
Ik weet niet hoe, maar uiteindelijk moet ik in slaap gevallen zijn en ik werd pas wakker toen het in huis al donker was en mijn moeder en Rosie alweer naar huis waren. De kop met thee die mijn moeder voor me had gezet stond op de tafel voor me en was al helemaal koud. Omdat ik nog best wel veel zorg nodig had, hadden we besloten dat Rosie nog tijdelijk bij Ralph en mijn ouders zou blijven logeren en dat we het contact langzaam op zouden bouwen. Ik knipperde met mijn ogen en schoof de deken die iemand over me heen had gelegd van me af, waarna ik ging zitten.
‘Heb je lekker geslapen?’ hoorde ik uit de keuken. Ik keek op en zag dat Ralph druk aan het koken was.
‘Ik heb niet eens gemerkt dat ik in slaap ben gevallen.’ zei ik zachtjes.
Hij liep naar me toe met een bord eten en zette het voor me neer.
‘Het geeft niet, Rosie was ook heel erg moe, dus ik heb haar slapend in de auto getild. Morgen komt ze hier weer eventjes op visite.’
Hij gaf me bestek en liep naar de keuken de borden te pakken. Samen aten we aan de salontafel, voor de tv. Beide zeiden we niets, maar toch was de stilte tussen ons niet ongemakkelijk. Ik was blij dat hij er was.
Toen we klaar waren met eten, bracht hij de borden naar de keuken en deed de afwas, terwijl ik van hem niet van de bank af mocht komen. Hij kwam naast me zitten en zuchtte.
‘Nou alles is gedaan, dus dan ga ik maar naar huis. Zie ik je morgen weer?’ Meteen kwam ik overeind.
‘He? Ga je weg? Kun je niet gewoon blijven?’
Hij zuchtte en keek me aan.
‘Lexie, ik kan toch niet blijven? Dit was het huis van Lars en jou. Ik wil me niet opdringen.’
‘Je dringt je niet op, ik vind het juist wel gezellig als je blijft. Het is een beetje eenzaam zo alleen.’
Hij zuchtte en knikte. ‘Oké prima. Ik slaap wel in de logeerkamer.’
Hij kwam naast me op de bank zitten en samen keken we nog wat tv. Het was raar om te zien wat er in de afgelopen zes jaar veranderd was. Programma’s die ik nog uit wilde kijken waren al lang en breed afgelopen en het was net alsof er alleen nog maar talentenjachten en datingprogramma’s op tv waren.
‘Zou jij ooit aan zo’n programma meedoen?’
Hij keek me verbaasd aan en schudde zijn hoofd.
‘Nee absoluut niet. Dat is meer voor mensen van jouw leeftijd.’
Ik keek hem boos aan en gooide een kussen naar hem toe: ‘
Je doet net alsof ik nog een kind ben. Zie je me zo?’
Ik pakte nog een kussen en wilde hem naar hem gooien, maar hij was veel sneller dan ik en pakte mijn pols vast. Ik probeerde hem los te wurmen en toen ik mijn arm terugtrok, was hij ineens heel dichtbij. Onze gezichten waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd en heel even dacht ik dat hij me zou gaan zoenen, maar hij zuchtte en stond op.
‘Ik ga alvast naar bed. Denk je dat je alles kunt vinden?’
Ik knikte en wenste hem welterusten terwijl hij te trap op liep.
Na nog een aflevering van een saai datingprogramma te hebben gekeken, besloot ik ook maar naar bed te gaan. Ik moest wel heel even zoeken naar welke kamer ook alweer van mij was, maar uiteindelijk vond ik hem. Het voelde heel gek om hier in mijn eentje door een huis te lopen dat kennelijk van mij was, maar waar ik me niets van herinnerde. Ik stond in de badkamer en keek naar een gezicht dat er ouder uitzag dan in mijn herinnering en terwijl ik mijn tanden poetste, zag ik dat aan de andere kant van de wasbak Lars zijn spullen nog stonden. Lars, de man waarvan ik geen idee had wie hij was, maar waar ik wel mee getrouwd was geweest. Ik herinnerde me niets van de jaren die we samen waren geweest, de bruiloft, de reizen die we samen hadden gemaakt en zelfs het ongeluk herinnerde ik me niet meer. Mijn ouders hadden een beetje geheimzinnig gedaan over hoe het nou precies gebeurd was, maar ik besloot ze er morgen naar te vragen. Ik was het zat dat ik steeds overal buiten gehouden werd, het was mijn leven en ik verdiende het gewoon om te weten wat er met me gebeurd was.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
