De laatste dag van de zomer | Hoofdstuk 16

by Tamara

Ralph.

Daar stond ze ineens, bij het raam waar ze nog maar een paar weken geleden ook voor had gestaan, toen alles nog anders was. Ik herinnerde me het nog precies, het was de dag van haar vaders zestigste verjaardag. Ik rende de benen uit mijn lijf om te zorgen dat Rosie me niet helemaal nat zou spuiten met haar enorme waterpistool, toen ik haar ineens bij het raam van de keuken zag staan, eenzaam en verloren. Ze keek naar hoe wij aan het spelen waren en ik stak mijn hand op. Meteen stopte ze met staren en verstopte ze zich, zoals altijd wanneer ik haar confronteerde met haar gevoelens. Ik wist namelijk heel zeker dat die er nog waren. Ze deed zo haar best om trouw te blijven aan Lars en wat van hun huwelijk te maken, zeker nu de baby op komst was, maar diep van binnen wist ze dat ze van mij hield en dat haar gevoelens voor mij nooit weg waren gegaan.

Het was heel gek dat ze daar nu weer stond, maar nu in een situatie die niet meer anders kon zijn. Haar beginnende buik waar Lars zo mee gepest had was weg, ze had niet meer die verliefde blik in haar ogen als ze naar mij keek en het enige waar ze van onder de indruk leek te zijn was het huis.

‘Is dit echt mijn huis? Was ik rijk ofzo?’ zuchtte ze.

Ze liep onrustig heen en weer tussen alle kamers in het enorme huis, om vervolgens voor elk raam stil te blijven staan om naar buiten te kijken.

‘Ehh ja.. Lars was anesthesioloog en jij studeerde nog. Maar Lars kwam uit een hele rijke familie en dat hielp ook wel mee.’

Ze liep naar haar slaapkamer en ik liep achter haar aan, terwijl ze de kast in dook. ‘Zo! Ik had wel smaak zeg.’ giechelde ze terwijl ze een dure designer tas omhoog hield.

Ik schudde mijn hoofd en ging bij het raam staan terwijl ze in haar kast aan het rondneuzen was. Ineens werd het stil en toen ik ging kijken, zag ik dat ze de hoes van haar trouwjurk open had geritst en haar vingers over de parels en het kant liet glijden. In de afgelopen dagen hadden we heel erg veel gepraat over wat er allemaal gebeurd was tussen ons en wat ze had meegemaakt in de afgelopen jaren. Bij alles was ze nieuwsgierig geweest en ze was altijd opgewekt en vrolijk. Het enige voordeel aan dit alles was dat ze al het verdriet van de afgelopen jaren vergeten was en we een kans kregen om elkaar opnieuw te leren kennen en opnieuw een band op te bouwen. Iets dat volgens mij wel lukte, ze zag me niet meer als vreemde en begon me steeds meer te vertrouwen.

Vanmorgen was ze ontslagen uit het ziekenhuis en had ik haar naar haar huis gebracht, waar ze met Lars had gewoond. Rosie zou die middag ook naar huis komen, zodat ze elkaar voor het eerst sinds weken weer in de armen konden sluiten. Lexie herinnerde zich Rosie niet, maar ik had haar ontzettend veel filmpjes  laten zien en heel erg veel over haar verteld, zodat haar dochter niet een compleet vreemde voor haar was.

Ik hoorde een zacht gesnik en liep naar haar toe.

‘Wat is er aan de hand Lex? Gaat het een beetje?’

Ze draaide zich om en schudde haar hoofd.

‘Ik snap het gewoon niet. Die vrouw die hier woonde, ze had alles. Ze had alles waar ik ooit van droomde. Een mooi huis, een prachtig kind, een kledingkast waar de mooiste kledingstukken in hangen, de liefste familie en twee mannen die van haar hielden. Maar op elke foto die ik van mezelf zie, zie ik het verdriet in mijn ogen. Waarom was ik niet gelukkig? Waarom was ik niet blij met wat ik had?’

Ik stak mijn armen uit en tot mijn verbazing kwam ze tegen me aan staan. Zachtjes aaide ik over haar rug terwijl ik me bedacht hoe ontzettend ik dit gevoel gemist had. Haar schouders schokten en ik voelde hoe haar tranen in mijn kleding doordrongen.

‘Waarom was ik niet gelukkig Ralph?’ vroeg ze nogmaals. Ik zuchtte en liet haar los.

‘Je was tot op zekere hoogte wel gelukkig. Je was dol op Rosie en haalde ontzettend veel voldoening uit je werk. Maar jij werd niet gelukkig van al die dure dingen. Je hebt ooit tegen me gezegd dat je helemaal niets gaf om al die dure dingen en dat je ze zo zou inruilen om..’

Ik slikte mijn woorden in, in de hoop dat ze niet doorhad waarom ik mijn zin af had gebroken. Maar ze keek me vragend aan en antwoordde.

‘Om wat?’

Ik zuchtte: ‘Om verder te gaan met mij..’

Ze nam wat afstand en veegde haar tranen af.

‘Ik snap het niet, uit alles wat je me hebt verteld blijkt dat we heel erg veel van elkaar hielden en we hadden een kind samen. Ik was heel erg ongelukkig bij Lars, waarom ben ik dan toch met hem getrouwd?’

Ik slikte… Ik had aan Florine beloofd dat ik haar niet over de zwangerschap zou vertellen omdat dat misschien teveel zou zijn, maar ik wist dat ik nu geen keuze had. Ik kon het gewoon niet voor haar verzwijgen.

‘Ralph? Vertel het me alsjeblieft. Ik snap het gewoon echt niet. Waarom konden wij niet samen zijn? Waarom maakte ik ondanks alles de keuze om met hem te trouwen en niet met jou verder te gaan?’

Ik liep de inloopkast uit en ging op het bed zitten. Ze kwam naast me zitten en pakte ineens mijn hand vast, wat vreemd vertrouwd voelde.

‘Ik kan het je niet vertellen Lex, het is te erg.’ zuchtte ik.

‘Wat kan er in godsnaam erger zijn dan niet weten wat er met me gebeurd is? Het is al erg genoeg dat ik me niets meer herinner. Alsjeblieft, je bent de enige die eerlijk tegen me is en die alles aan me verteld. Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand was.’

Haar stem trilde en toen ik haar aankeek, zag ik dat de tranen opwelden in haar ogen. Ik zuchtte en hoorde mezelf de woorden zeggen, waarvan ik had beloofd ze niet aan haar te vertellen.

‘Lexie, we konden niet bij elkaar zijn. Niet omdat we niet van elkaar hielden, want we hielden meer van elkaar dan we beiden ooit van een ander hebben gehouden. Op je trouwdag vertelde je me dat als alles anders zou zijn, dat je er het liefste met mij vandoor zou gaan en samen met mij en Rosie een gezin wilde beginnen. Maar dat kon niet… Want je was zwanger van Lars en wilde dat deze baby wel gewoon een vader zou hebben.’

Haar ogen sperden zich wijd open en ze sloeg een hand voor haar mond. Het was alsof alle puzzelstukjes op hun plek terecht kwamen en ze snapte ineens waarom iedereen zo geheimzinnig had gedaan over het litteken op haar buik. Ze was zwanger geweest en ze had de baby verloren. Maar het ergste was nog wel dat iedereen het voor haar had verzwegen.

‘Lexie?’ vroeg ik zachtjes.

Ze liet mijn hand vast en stond op.

‘Sorry, ik moet dit even laten bezinken.’ zei ze, terwijl ze weg liep.

‘Lexie, toe? Ik ben er voor je, praat met me..’

Ze schudde haar hoofd en wees naar de trap.

‘Ik wil graag alleen zijn.. Wil je weg gaan alsjeblieft?’

 

 

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.