Ralph.
‘Papa Ralph? Wanneer komt mammie weer terug?’
Ik staarde uit het raam naar de stromende regen terwijl ik de vraag hoorde waar ik de afgelopen weken steeds bang voor was geweest. Vlak na het ongeluk had ik met Florine en Joost afgesproken dat we zoveel mogelijk eerlijk zouden zijn tegen Rosie, maar het was verschrikkelijk moeilijk. We hadden Rosie verteld dat papa Lars en mama een ongeluk hadden gehad en dat er toen iets ergs was gebeurd met Lars en de baby. Ze was met Lars zijn moeder mee geweest naar de begrafenis, maar had Lars niet kunnen zien omdat hij door de klap niet meer herkenbaar was als haar vader. Ze had een hele mooie tekening gemaakt van haarzelf en Lars waarop ze elkaars handen vasthielden en waarop hij zwaaide alsof hij weg zou gaan, die de moeder van Lars in de kist had laten leggen. Florine en Joost hadden een plekje voor de baby gemaakt op de begraafplaats en daar was ik wel een aantal keren met haar geweest. Het voelde gek om dit met haar te doen, omdat het niet mijn kind was wat daar lag, maar aan de andere kant ook goed. Lexie zou willen dat ik dit met haar deed en als Rosie daar behoefte aan had, ging ik er met alle liefde met haar naartoe.
Maar de laatste paar dagen leek alles een beetje omgeslagen. Ze leek niet echt te snappen waarom haar moeder nog wel leefde en niet naar huis kwam. Want dat was nou juist het hele punt toch? Mama was weer beter, dus ze zou weer naar huis kunnen. Een paar keer was ze midden in de nacht wakker geworden en vroeg ze huilend waarom haar moeder niet kwam. Of haar mama dan ook nooit meer thuis zou komen. Lexie was toen nog niet ontwaakt uit haar coma en dus had ik haar een paar keer meegenomen naar het ziekenhuis, zodat ze kon zien dat mama nog sliep en een beetje beter moest worden, voordat ze naar huis kon komen.
Echter had ik deze ochtend het vreselijke nieuws over Lexie gehoord. Ze was al haar herinneringen van de afgelopen jaren kwijt. Ze kende mij niet, ze kende Lars niet, maar het allerergste was dat ze Rosie ook niet meer herkende. En dat was iets dat ik haar gewoon niet kon vertellen.
‘Pappie?’ Ze trok aan mijn mouw en ik keek lachend naar haar.
‘Wanneer mama terug komt? Ik heb geen idee lieverd. Ik hoorde dat het wel al een stukje beter met haar gaat, dus ik denk snel.’
Ze stak haar armen uit en ik tilde haar op, zodat ze samen met me naar de regen buiten kon kijken.
‘Ik mis mama.. Ik wou dat ze gewoon weer thuis kwam.’ zei ze zachtjes.
Ik drukte een kus op haar lange haartjes en knuffelde haar.
‘Ik weet het liefje, ik mis mama ook heel erg.’
Ik zette haar weer neer en ze rende meteen naar haar kamer toe, waar ik haar met haar poppen hoorde spelen.
Ik wilde net naar de keuken lopen om de tafel te dekken voor de lunch, toen mijn telefoon ging.
’Florine, hoi! Weten jullie al meer?’
Ik hoorde aan haar stem dat ze gehuild had en ik had echt ontzettend veel medelijden met haar.
‘Ja we hebben met de arts gesproken over een aantal dingen die kunnen helpen en hij kwam met een optie waarbij we jou nodig hebben. Zou je ervoor open staan om te helpen?’
‘Ja natuurlijk! Ik ben bereid alles te doen om te zorgen dat ze zich weer dingen herinnerd. Wat moet ik doen?’
Ik hoorde Joost op de achtergrond praten en Florine gaf antwoord op zijn vraag. ‘Heb je misschien straks tijd om af te spreken bij ons thuis? We hebben Rosie ook al een paar dagen niet gezien en dan kan zij bij Joost blijven, terwijl wij naar het ziekenhuis gaan.’
Ik vroeg me af wat de bedoeling was, hoe kon ik nou helpen Lexie’s geheugen terug te krijgen terwijl ze me niet eens zou herkennen. Haar herinneringen hielden op aan het begin van de zomervakantie en ik had haar pas aan het einde daarvan leren kennen. Maar ik was bereid alles te doen om ervoor te zorgen dat ze zich haar dochter weer zou herinneren. Al hoopte ik stiekem ook dat ze zich ooit weer iets van ons zou herinneren.
‘Rosie?’ riep ik.
‘Ga je mee naar opa en oma?’
Ze rende meteen haar kamer weer uit en ging haar jas pakken. Ik ritste haar jas dicht en zette haar in de auto, waarna we naar het huis van Florine en Joost reden. Ik had bewust een huis uitgezocht dat een beetje bij Lexie en Florine in de buurt lag, zodat Rosie als ze wat groter was altijd makkelijk bij ons allemaal zou kunnen komen. Dus het duurde maar een paar minuten voordat we er waren. Nog voor we uitstapten stonden Florine en Joost al op ons te wachten.
‘Opaaa! Omaa! Ik heb jullie gemist! Gaan we naar mama toe?’ J
oost lachte en tilde haar op.
‘Vandaag niet, papa en oma gaan even bij mama kijken of ze weer beter is en als alles goed gaat mag ze snel naar huis.’
Rosie keek een beetje verdrietig en ik zag dat ze zich inhield om niet te gaan huilen.
‘Maar oma heeft een heleboel cakemix gekocht en versierspul, dus wij gaan lekker de hele middag bakken. Is dat een goed idee?’
Rosie keek Joost aan en meteen klaarde haar humeur een heel stuk op. Ik gaf haar een knuffel en meteen rende ze bij het huis naar binnen, terwijl Florine bij mij in de auto stapte.
‘Je bent echt een geweldige vader.’ zei ze zachtjes.
‘Dank je.. Dat betekent echt heel erg veel voor me dat je dat zegt. Ik doe mijn best, maar ik kan onmogelijk al die mensen vervangen die ze nu zo mist.’
‘Ik ben zo blij dat je terug bent gekomen. Ik zou niet weten wat we op dit moment zonder jou zouden moeten.. Dan had Rosie helemaal niemand meer gehad.’
‘Nou, Lexie leeft toch nog? Wat heeft de arts allemaal gezegd?’
Florine vertelde me over wat de arts had verteld. Dat bepaalde gevoelens een trigger konden zijn en dat mij zien misschien een herinnering zou opwekken bij haar.
‘Hoeveel weet ze eigenlijk over wat er gebeurd is?’ Vroeg ik voorzichtig.
‘Niet veel. Ze weet dat ze een ongeluk heeft gehad en dat ze een deel van haar herinneringen kwijt is, maar hoeveel ze daarvan geloofd weet ik niet. Ik dacht, misschien kun jij het uitleggen? En dat we dan eerst de details over het ongeluk en de zwangerschap achterwege laten?’
Ik knikte en reed de parkeergarage van het ziekenhuis in.
Samen liepen we naar boven, richting de kamer waar Lexie lag. Ik wilde dolgraag dat het zou werken, maar hoe kon ik haar nu weer verliefd op me laten worden terwijl ze geen idee had wie ik nou eigenlijk was?
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
