Lexie.
‘Dus jij bent Ralph en ik heb een kind met jou, maar ik ben getrouwd met Lars.’ ei ik zachtjes.
De man die naast mijn bed zat knikte en ik keek vragend naar mijn moeder, die zijn verhaal bevestigde.
‘Hé? Maar ik snap het niet. Ben ik dan met jou vreemdgegaan ofzo? En hoe kennen wij elkaar dan?’
Ik zag aan zijn gezicht dat hij het moeilijk vond om mij zo te zien, dus ik probeerde het allemaal een beetje luchtig te brengen, alleen lukte dat niet echt. Hij keek naar mijn moeder en deed zijn mond open om iets te vertellen, toen zijn telefoon ging. ‘Sorry ik moet dit echt even beantwoorden.’ zei hij, waarna hij snel mijn kamer uit liep.
‘Nou?’ vroeg mijn moeder.
‘Wat nou?’ grinnikte ik.
Ik zag aan haar gezicht dat ze zat te vissen naar of ik iets voelde, maar ik herkende hem gewoon echt niet.
‘Wat vind je van hem?’ Ik bond snel mijn haar in een staart en lachte.
‘Ik snap best dat ik verliefd op hem was. Het is niet dat ik blind ben ofzo. Maar ehh… is hij niet een beetje oud voor mij?’
Ze zuchtte en pakte mijn telefoon uit mijn tas.
‘Kijk, een foto van jullie samen.’
Ik pakte de telefoon van haar aan en keek naar een foto waar ik inderdaad met Ralph op stond. Mijn haar zat in de war en ik keek met een verliefde blik naar Ralph, die lachend in de camera keek. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik hem niet aantrekkelijk vond. Toen hij zonet met mijn moeder de kamer binnen kwam wandelen, kreeg ik meteen een warm gevoel van binnen, alsof mijn lichaam hem herkende. Ik gaf de telefoon terug en zag dat Ralph de kamer weer binnen kwam lopen. Weer had ik dat ene gevoel, dat ik niet kon plaatsen. Ik weet het maar aan zijn belachelijk knappe uiterlijk. Ik bedoel, het zou verboden voor een man moeten zijn om er zo knap uit te zien toch? En dan had ik hier kennelijk nog een kind mee ook! Ik gluurde stiekem naar hem terwijl hij op de stoel ging zitten en iets tegen mijn moeder zei dat ik niet verstond. Zijn donkere haren zaten nonchalant een beetje naar achter, terwijl er een eigenwijze pluk over zijn voorhoofd hing. Alsof hij mijn gestaar aanvoelde keek hij terug en toen onze blikken elkaar kruisden, lachte hij. Even was het alsof we een moment hadden samen, maar dat werd al snel verstoord door een arts die de kamer in kwam om mijn moeder te roepen.
‘Ik ben zo terug, redden jullie het even samen?’ vroeg ze.
Ralph knikte, zonder ook maar een moment zijn blik af te wenden. Zijn blauwgroene ogen keken diep in de mijne en zorgden ervoor dat ik mijn wangen warm voelde worden.
‘Uhm.. Waar waren we gebleven?’ zei hij ineens.
Ik zuchtte: ‘Je wilde me volgens mij net vertellen hoe wel elkaar kennen en hoe het kan dat ik een kind van jou heb, maar getrouwd ben met een ander.’
Hij lachte: ‘Je kiest wel meteen het lastigste uit he? Weet je zeker dat je dat wilt weten?’
Ik knikte en hij begon te vertellen.
‘Oké, niet schrikken, maar ik was ooit jouw leraar. We hebben elkaar ontmoet aan het einde van de zomervakantie van 2013, toen ik mijn tweeëndertigste verjaardag aan het vieren was, in de Zeester, die bar bij jou in het dorp. Je wees me eerst keihard af, om me vervolgens ineens mee te sleuren naar de kleedkamers. Een week later zat je ineens bij me in de klas en hoewel er wel wat dingen gebeurd zijn, hebben we nooit echt een relatie gehad.’
Ik keek hem verbaasd aan.
‘Waarom niet dan? Hielden we niet van elkaar?’
Hij lachte en schudde zijn hoofd.
‘We hielden juist ontzettend veel van elkaar, maar het leeftijdsverschil was te groot en nouja.. Ik was je leraar.’
Ik sloeg mijn armen over elkaar heen.
‘Dus je hield wel van me, maar toch dumpte je me?’
Hij schrok van mijn woorden:
‘Nee joh, het was juist andersom. Jij vertelde mij dat je absoluut op jouw leeftijd geen lastige relatie wilde hebben en maakte het uit. Bij thuiskomst kwam je vader er achter en nouja.. Mijn neus staat nog steeds scheef van de dreun die hij me gaf.’
Ik giechelde terwijl hij me recht aan keek.
‘Ik zie niets geks aan je neus. Hij is prima.’
‘Ach ik had het ook wel verdiend. Maar goed, een jaar later was ik dus weer in het dorp en kwam ik je tegen. Jij had toen al een relatie met Lars, maar kreeg ruzie met hem en nouja. Toen maakten we Rosie…’
Ik zag dat die laatste uitspraak hem heel veel deed. Mijn moeder had al iets verteld over mijn dochter en een foto laten zien, maar pas nu hij hier zat, zag ik hoeveel ze op hem leek.
‘Maar als ik zwanger was van jou, waarom ben ik dan niet verder gegaan met jou? Want ik ben uiteindelijk getrouwd met die Lars toch?’
Hij knikte.
‘Wat er precies gebeurd is kan ik je nu nog niet vertellen, omdat het een heel lang verhaal is. Maar Lars was ook een mogelijke vader en toen je twintig weken zwanger was, gebeurde er iets waardoor ik besloot weg te gaan. Pas toen Rosie bijna vijf was heeft je moeder me opgezocht om me te vertellen dat ik een dochter had.’
Ik nam een slokje water uit het flesje dat naast mijn bed stond en zuchtte.
‘Maar toen ging ik al trouwen met Lars en was er geen hoop meer voor ons?’
Hij schudde zachtjes zijn hoofd.
‘Ik heb altijd hoop gehouden, zelfs nu nog hoop ik dat het ooit goedkomt tussen ons.’
Hij slikte en keek me lachend aan.
‘Maar ja, je herinnerd me niet meer, dus ik denk dat mijn kansen verkeken zijn.’
Hij lachte wel, maar ik zag de pijn in zijn ogen. Hij had al zijn herinneringen nog, alle herinneringen aan de tijd die we samen door hadden gebracht en alle mooie dingen die er tussen ons gebeurd waren. Ik zat hier slechts tegenover een vreemde, een hele knappe vreemde die voor vreemde gevoelens zorgde, maar het bleef een vreemde.
Mijn moeder kwam weer binnen en keek ons aan.
‘En? Hebben we Lexie alweer terug?’ vroeg ze. Ik weet dat ze het als grapje probeerde te brengen, maar het was overduidelijk dat ze het meende.
‘Nope, ik weet nu alleen dat ik een slettebak was die het met haar leraar deed, zwanger werd zonder te weten van welke man en vervolgens trouwde terwijl ze gevoelens had voor een ander. Volgens mij is het maar goed dat ik me niets meer herinner van de afgelopen zes jaar.’
Ralph lachte en we keken naar mijn moeder, die op haar lip beet om maar niet te gaan huilen.
‘Mam’ het is oké. Ik voel me goed, mijn lichaam doet het weer normaal en van de artsen mag ik naar huis. Het enige wat ontbreekt zijn mijn herinneringen. Maar het mooie van herinneringen is dat je gewoon nieuwe kunt maken.’
Ik keek Ralph aan en lachte.
‘En ik denk dat dat wel goed gaat komen.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
