Florine.
‘En je weet zeker dat ze geen grapje maakte?’
Joost en ik stonden te wachten voor de kamer waar onze dochter lag. Onze dochter die dacht dat het 2013 was en dat ze na de zomervakantie zou beginnen op het HBO. Die geen idee had wie Ralph en Lars waren, niet wist dat ze getrouwd was en dat haar man net was omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze wist niet dat ze een prachtige dochter had die Rosie heette en dat ze zwanger was geweest van haar tweede kindje, een kindje dat ze zonder het te weten was verloren.
‘Ze was bloedserieus. Ze vertelde zelfs dat ze na de vakantie met Maud in de stad ging wonen en ze schrok van haar uiterlijk. Hoe kan het nou dat ze niets meer weet van de afgelopen zes jaar?’
Joost gluurde door de lamellen naar binnen en haalde zijn schouders op.
‘Ik heb werkelijk geen idee, ik heb wel eens gehoord over patiënten die na een hersentrauma tijdelijk hun geheugen kwijt waren, maar zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt.’
Ik keek door het raam naar hoe een arts onze dochter onderzocht en ineens zonk de moed me in de schoenen.
‘Wat moeten we aan Rosie vertellen? Hoe leg je een kind uit dat haar moeder geen idee van haar bestaan heeft?’
Ik voelde ineens mijn ogen vochtig worden en was blij dat Joost zijn armen om me heen sloeg.
‘Het komt wel goed. Ik denk dat we het gewoon stap voor stap moeten bekijken. Wie weet heeft ze over een paar dagen haar geheugen terug en zijn alle zorgen voor niets geweest. Tot die tijd moeten we bepalen wat we haar wel en wat we haar niet gaan vertellen.’
Ik knikte en schrok van de deur die open ging.
‘Kunnen jullie misschien heel even meelopen naar mijn kantoor? Jullie dochter wil graag even rusten en ik kan dan alvast wat vragen voor jullie beantwoorden.’
We liepen door de gangen achter hem aan, benieuwd naar wat voor antwoorden we zouden krijgen. We kenden de arts die Lexie behandelde heel goed. Het was een studievriend van Joost die Lucas heette. Nadat hij gehoord had van het ongeluk, had hij alles uit zijn handen laten vallen en was hij meteen naar het ziekenhuis gekomen om ons te helpen. Hij had Lars ook goed gekend en was degene die het slechte nieuws aan zijn ouders had verteld. In eerste instantie wilden we dat zelf doen, maar toen we achter de toedracht van het ongeluk kwamen, waren we ontzettend boos op hem. Natuurlijk hadden die gevoelens geen zin meer, omdat hij al overleden was. Maar het was niet iets waar we ons makkelijk overheen konden zetten. Door zijn gezuip waren we onze dochter bijna kwijt geweest en waren we een kleinkind kwijtgeraakt. Hij was achter het stuur gaan zitten terwijl hij te dronken was om te lopen en amper kon nadenken. Het was een wonder dat Lex het overleefd had en ik wilde er niet eens aan denken wat ik had gedaan als dat niet was gebeurd.
Lucas leidde ons zijn kantoor in en wees ons twee stoelen aan zijn bureau aan. ‘Eerst wil ik zeggen hoe verschrikkelijk ik het voor jullie vind. Ik heb het gehoord van de baby en…. Sorry ik heb er geen woorden voor. Het spijt me heel erg dat dit gebeurd is.’
Ik pakte Joost zijn hand vast in een poging om niet te gaan huilen en bedankte hem voor zijn lieve woorden.
‘Goed, over jullie dochter. Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat het goed met haar gaat. Haar lichaam is helemaal hersteld en op zich zou ze naar huis mogen. Maar het slechte nieuws is datgene dat jullie al gemerkt hebben. Haar herinneringen van de afgelopen zes jaar zijn weg en of ze die ooit terugkrijgt is moeilijk te voorspellen.’
‘Maar hoe kan dat dan?’ vroeg ik.
‘Ze kan toch niet zomaar haar herinneringen allemaal kwijt zijn? Ze heeft geen idee van wat er de afgelopen zes jaar gebeurd is, ze weet niet eens dat ze moeder is geworden.’
Hij knikte en dacht kort na over zijn antwoord.
’Het is heel erg zeldzaam, maar het komt vaker voor. Een paar jaar geleden heb ik een meisje behandeld dat er overtuigd van was dat ze zes jaar oud was, ze was alle herinneringen tot haar vijftiende kwijt. Uiteindelijk hielp het haar heel goed om thuis in haar vertrouwde omgeving te zijn, waar ze herinneringen had. Haar geheugen is nooit helemaal terug gekomen, maar soms kan het zijn dat bepaalde gebeurtenissen of voorwerpen een herinnering ‘triggeren.’ Ik weet niet of er een persoon of een voorwerp is waar ze heel erg aan gehecht is?’
Ik dacht goed na en hoorde Joost mijn gedachten naast me uitspreken.
‘Ja twee personen, Rosie en haar ex Ralph.’
Lucas wreef over zijn kin en zuchtte.
‘Ik weet niet of het een goed idee is om haar dochter Rosie hiervoor te gebruiken, maar had ze een goede band met haar ex? Is dat een optie? Ik kan jullie geen garanties bieden dat het werkt, maar wie weet wekt hij wat gevoelens bij haar op van vroeger en herinnert ze zich iets. Soms hoeven hersenen maar één heel klein setje te krijgen en komt alles ineens terug.’
Ik knikte en keek naar Joost, die zwijgend voor zich uit zat te staren.
‘Is er nog meer dat we kunnen doen? Kunnen we haar alleen laten wonen in haar eigen huis of is dat geen goed idee?’
‘Ik weet het werkelijk niet, maar nu ik eraan zit te denken, was er buiten jullie iemand waar ze vóór 2013 heel close mee was? Die vriendin van haar, Maud? Ik zeg maar wat hoor, maar soms kan het helpen om met iemand te praten die ze zowel voor als tijdens de vergeten periode kende.’
Ik schudde mijn hoofd, ‘Ik ben bang dat dat geen optie is. Maud en Lexie waren beste vriendinnen, maar ze hebben een paar maanden geleden verschrikkelijke ruzie gehad en daarna het contact verbroken.’
‘Hmm’ zei hij. ‘Als het een optie is om contact met haar te zoeken, dan zou ik het zeker proberen. Als ze beste vriendinnen waren, dan kan ze zich daar vast overheen zetten toch? Als het Lexie echt kan helpen.’
Ik keek naar Joost die knikte.
‘Mocht ze niet overtuigd zijn, mag ze altijd contact met mij opnemen, misschien kan ik haar overhalen.’
We bedankten Lucas en liepen zijn kamer weer uit.
‘Maud heeft zulke erge dingen tegen Lex gezegd, ik wil gewoon niet dat zij ooit weer bij onze dochter in de buurt komt.’ zuchtte ik.
‘Nee ik ook niet, maar bekijk het zo. Lexie denkt dat Maud nog haar beste vriendin is, als er iemand is die haar kan overtuigen dat het 2019 is, dan is zij het wel. Daarnaast kunnen we Ralph vragen of hij wil proberen wat uhm.. Gevoelens bij haar aan te wakkeren.’
Ik keek Joost aan en stootte hem aan.
‘Wat? Hoor ik jou daar nou zeggen dat je wil dat Lexie weer verliefd wordt op Ralph? We hebben het hier wel over de man die jij weggestuurd hebt he? Voor vijf jaar!’
Hij grinnikte: ‘Ik heb het al eerder gezegd, maar ik heb me ontzettend vergist in Ralph. Zeker nu hij ervoor heeft gezorgd dat ik weer contact met mijn familie heb, realiseer ik me wat voor een enorme fout ik heb gemaakt. Lexie had nooit met Lars moeten trouwen. Tijdens de zwangerschap van Rosie had ik me nergens mee moeten bemoeien, dan was ze nu gelukkig geweest met Ralph en had ze dit niet allemaal moeten doorstaan.’ Ik hoorde de tranen in zijn stem en sloeg mijn armen om hem heen.
Het moest goed komen, we moesten onze dochter terugkrijgen, hoe dan ook.
