Ralph.
Met een knoop in mijn maag liet ik haar gaan. Ik had er geen goed voorgevoel over dat ze bij hem in de auto zou stappen en na veel twijfelen stuurde ik haar maar een berichtje voor de zekerheid.
Lexie, laat je het weten als je veilig thuis bent gekomen? Ik hou van je. Welterusten!
Lexie was rond tien uur naar huis gegaan en toen ik om half twaalf nog geen berichtje terug had, besloot ik aan Florine te vragen of ze wat gehoord hadden.
‘Ja ik heb haar een berichtje gestuurd dat ze moesten uitkijken omdat het glad is op de weg. Die heeft ze gelezen. Ik denk dat ze meteen naar bed is gegaan toen ze thuis kwam.’
‘Hmm.’ mompelde ik.
Ze keek me een beetje argwanend aan.
‘Hoezo? Is er iets aan de hand dan?’ ‘Nee dat niet, ik heb gewoon een slecht voorgevoel, ik heb haar gevraagd of ze het wilde zeggen zodra ze thuis was en dat heeft ze niet gedaan.’
‘Dat is inderdaad raar. Ik zal Joost even vragen.’
Ze liep naar Joost, terwijl ik rondkeek of mijn ouders er nog waren.
‘Joost heeft ook niets gehoord.’ zei Florine.
Ze kwamen naast me staan en ik zag dat Florine zich toch wel zorgen begon te maken. Net toen ik onze jassen ging halen, werd ik gebeld door Isabel, de vaste oppas.
‘He met Ralph. Wat is er aan de hand?’
‘Hoi! Met Isabel. Uhh, nee niets. Maar ik kan Lexie niet bereiken en ik moest om elf uur al thuis zijn.’
‘He? Neemt ze niet op ofzo? Zijn ze nog niet thuis? Ze zijn bijna twee uur geleden al vertrokken.’
‘Nee, haar telefoon springt meteen op voicemail en die van Lars ook.’
Ik voelde mijn maag omdraaien, er was iets verschrikkelijk mis gegaan. Lexie zou nooit haar telefoon uitzetten als er iemand op Rosie paste.
‘Oké, ik kom er zo snel mogelijk aan. Kun je nog heel even blijven?’
‘Ja, ik heb mijn ouders al gebeld.’ zei ze.
Ik zei haar gedag en keek naar Florine, die nog net niet aan het huilen was.
‘Ze is niet thuisgekomen he?’
Ik schudde mijn hoofd en keek naar Joost.
‘Misschien is het het handigste als jij hier blijft, dat ik ga zoeken en dat Florine naar het huis van Lexie en Lars rijdt om de oppas af te lossen.’ Meteen gingen we de jassen halen en zo snel als ik kon rende ik naar mijn auto. Terwijl ik de auto startte, zag ik ineens een traumahelikopter overvliegen en ik kreeg een heel naar gevoel dat ik niet kon verklaren. Ik had met Florine afgesproken dat zij een andere route naar huis zou rijden dan ik, voor het geval dat ze ergens autopech hadden. Florine zou de snelle route rijden, via de snelweg naar het dorp en dan via hun huis naar die van Lexie. Ik zou de andere kant langsrijden, via een omweg door het bos, door de duinen, naar de strandweg, waardoor ik langs hun huis zou komen. Ik reed de stad uit en reed de eerste afrit die ik tegenkwam het bos in. Het was een hele lange donkere weg en ik kon me niet voorstellen dat ze hier langs zouden gaan, maar wie weet was er iets gebeurd waardoor ze deze weg moesten nemen. Toen ik een stukje het bos in reed, hoor ik in de verte wat sirenes. Meteen daarna ging mijn telefoon.
‘Ralph? Met Florine.’
Ik ben nu bij het huis om Isabel af te lossen, maar Lexie is hier niet. Ik moest een stukje omrijden over de strandweg omdat er op de snelweg een vrachtwagen was gekanteld. Ik ben zo ontzettend bang Ralph. Wat kan er nou gebeurd zijn?’
Ik slikte, in de verte zag ik zwaailichten en ik hoorde een traumahelikopter naderen.
‘Ik weet het niet Florine, zodra ik wat weet bel ik je. Houd jij Joost op de hoogte?’ Ik hoorde haar snikken, waarna ze me gedag zei en ophing. Hoe meer ik de zwaailichten naderde, des te slechter ging ik me voelen. Ik werd door een agent staande gehouden en meteen vroeg ik wat er aan de hand was.
‘Er is een personenauto met twee mensen erin van de weg geraakt.’ zei hij kortaf. Ik probeerde me te herinneren of ze met Lars’ of met Lexies auto waren gekomen. ‘Is het een Mercedes GLE?’ vroeg ik aan de agent.
Hij keek me verbaasd aan.
‘Waarom wil je dat weten als ik vragen mag?’
‘Omdat mijn ex, ehh.. de moeder van mijn kind twee uur geleden vertrokken is van een feestje en ze nog niet thuisgekomen is. Dus ik ben haar aan het zoeken. Ze zat met haar man in een auto.’
De agent schrok zo te zien behoorlijk en piepte zijn collega op.
‘Mercedes GLE? Ja zo’n grote. Een witte?’
Ik knikte en voelde mijn hart tekeer gaan.
‘Meneer, het spijt me verschrikkelijk. Uw ex-vrouw zat in de auto. Ze doen er nu alles aan om haar te redden en maken haar nu klaar om met de helikopter naar het ziekenhuis gebracht te worden.’
Ik slikte en probeerde mijn tranen in te houden.
‘En de man?’
Hij schudde zijn hoofd.
‘Hij was helaas op slag dood. Ik kan u nu niet teveel informatie geven. Denkt u dat u zelf terug kunt rijden naar het ziekenhuis? Of zal ik u laten brengen?’
Ik schudde mijn hoofd en startte de auto weer.
‘Bedankt.’ zei ik zachtjes en net toen de helikopter opsteeg, draaide ik de auto en reed richting het ziekenhuis.
Ik probeerde mijn tranen in te houden, maar het lukte niet. Keihard sloeg ik op mijn dashboard, maar het luchtte niet op. Ik wist dat ik Joost moest bellen om het hem te vertellen, maar ik wist echt niet hoe. Net toen ik mijn telefoon wilde aantikken, belde hij.
‘Ralph? Weet je al iets meer?’
Door mijn tranen kon ik bijna niets uitbrengen.
‘Ze hebben een ongeluk gehad. Lexie.… Ze wordt nu met de helikopter naar het ziekenhuis gevlogen..’
Ik hoorde een ijzingwekkende schreeuw die door merg en been ging.
‘Joost, ik kom nu naar je toe. Goed? Ik zal Florine nog proberen te bellen.’
Hij mompelde iets, waarna hij ophing en daarna belde ik eerst mijn moeder. ‘Ralph, liefje.. Wat is er aan de hand? We liggen al in bed.’
‘Mam, je moet Rosie ophalen. Lexie heeft een ongeluk gehad en ze weten niet of ze het gaat halen. Florine is nu bij Roos, maar ze moet gewoon in het ziekenhuis kunnen zijn, bij haar dochter. Wil je alsjeblieft komen?’
Mijn moeder zei dat ze er zo snel mogelijk aan zou komen en ik reed meteen door naar het huis van Lexie, waar ik Florine wilde ophalen. Meteen toen ik de oprit opreed, kwam ze naar buiten en stortte ze zich in mijn armen.
‘Joost belde.. Ze is net binnengebracht en ze gaan haar nu opereren.. Oh Ralph ik kan haar niet verliezen. Mijn enige dochter..’
Ze snikte en ik zag mijn moeder de oprit oprijden.
‘Ik heb mijn spullen meegenomen en blijf hier wel, dan kan Rosie blijven slapen. Gaan jullie maar snel.’
Ik gaf haar een knuffel en snel stapten we in de auto richting het ziekenhuis, waar de nachtmerrie nog erger werd.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
