Proloog.
Ik keek naar mezelf in de spiegel en even leek het alsof er niets gebeurd was. De visagiste had mijn make-up er weer afgehaald en daarna had ze me opnieuw opgemaakt, zodat het leek alsof die tranen er nooit geweest waren. Ze grapte dat ze wel vaker bruiden opmaakte die zo zenuwachtig waren dat ze al hun make-up eraf huilden en weer helemaal opnieuw opgemaakt moesten worden. Ik lachte en loog dat dat bij mij ook zo was. Waarom ik echt gehuild had ging haar immers helemaal niets aan. Ik zuchtte diep en na nog een laatste keer naar mezelf in de spiegel gekeken te hebben, opende ik de deur en liep ik de trap af. Mijn hand gleed over de gladde leuning en waar ik verwacht had dat ik alleen maar bang was om te vallen, waardoor ik met mijn grote jurk naar beneden zou glijden, was ik nu vooral bang om weer te gaan huilen. Ik liep het bochtje van de trap om en zag Lars beneden op me wachten. Hij keek gelukkig en de tranen in zijn ogen spraken voor zich, maar het was niet de blik die ik een half uur geleden nog van iemand anders had gehad.
Ik pakte zijn hand en kuste hem, waarna ik overladen werd door complimentjes van mijn moeder en Lars zijn ouders. De auto die Lars had uitgekozen stond voor en met wat behulp van Mare lukte het me erin te gaan zitten zonder mijn jurk vies te maken. We reden naar het strand, waar we kort afscheid namen en elkaar weer zouden zien bij het ja-woord. Ik wachtte in het restaurant wat we hadden afgehuurd voor het diner, wat uitkeek over de duinen en de zee. Mijn vader was bij me en gek genoeg was ik daar heel blij mee. Hij hoefde niets te zeggen, alleen zijn aanwezigheid was al genoeg. Ik zag hoe alle gasten gingen zitten en hoe de fotograaf alvast foto’s maakte van iedereen.
‘Pap. Ik kan dit niet..’ Piepte ik.
‘Jawel Lex, jij kan dit. Weet je het nog steeds zeker?’
Ik knikte voorzichtig en zuchtte.
‘Ja, het voelt nog steeds als de beste keuze.’
Hij glimlachte en stak zijn arm uit, waar ik mijn hand doorheen haakte. De muziek begon te spelen en ik begon te lopen, aan de arm van mijn vader, richting Lars.. Richting onze toekomst samen…
Hoofdstuk 1.
Ik zat op de lange houten steiger die de huisjes verbond en ik keek uit over de eindeloze oceaan. Mijn voeten hingen in het koele water dat zo helder was dat ik de bodem en alle visjes kon zien. Het was een droomplek, heerlijk warm, ontzettend mooi en heel erg rustig. Toen we een huwelijksreis naar de Malediven aangeboden hadden gekregen van Lars zijn ouders had ik eerst getwijfeld of het wel iets voor mij was, maar ik genoot ontzettend. We hadden al zoveel leuke dingen gedaan. Gisteren hadden we gedoken tussen de mooiste en kleurrijkste vissen. De dag daarvoor hadden we surfles gehad en ik was nu naar Lars aan het kijken die les kreeg hoe hij op een jetski moest varen. Hij had een paar keer aangedrongen dat ik het ook eens moest proberen, maar ik was bang dat het niet goed was voor de baby.
Ik liep naar binnen en nam in de badkamer een pilletje tegen de misselijkheid. Voor zover Lars wist waren het pillen tegen zeeziekte. Ik had hem nog steeds niets verteld over de zwangerschap en hoewel ik inmiddels wel het idee had dat hij iets vermoedde, had hij er nog niets over gezegd. Ik kon het niet lang meer voor hem verbergen. Het was al lastig genoeg geweest om het tijdens de bruiloft en de verhuizing daarna te verstoppen, maar inmiddels was ik bijna tien weken zwanger en mijn buik begon heel licht wat te groeien. Lars had gisteren tijdens het avondeten al opgemerkt dat ik vast een paar kilo zwaarder terug zou komen van vakantie en ik had lachend gezegd dat dat klopte, alleen verzwegen dat het niet door het eten kwam.
Ik had hem al een paar keer willen vertellen dat ik zwanger was, maar elke keer als het moment goed was, gebeurde er wel iets waardoor ik het niet kon vertellen. De eerste keer was direct na aankomst, ik had een foto van de test meegenomen en wilde die aan hem geven, alleen had hij andere plannen. Nog voordat ik iets uit mijn tas kon pakken, zoende hij me en duwde hij me zachtjes op bed.
‘Eens kijken of we tijdens deze vakantie een baby kunnen maken.’
grinnikte hij zachtjes.
‘Nou ohh eh grappig dat je daarover begint want..’
‘Ssssst’ zei hij, waarna hij mijn beha losmaakte en me overal begon te zoenen.
En zo ging het dus elke keer als ik erover begon, of hij besprong me, of hij zag een dolfijn en één keer dacht hij zelfs dat hij een cruiseschip in de verte had gezien dat hij heel mooi vond. Ik had mijn vader beloofd dat ik het hem tijdens de huwelijksreis zou vertellen en dat wilde ik ook echt, maar het kwam er steeds maar niet van. Inmiddels waren we hier al ruim een week en morgen zouden we weer naar huis vliegen. Dus ik moest het echt vanavond vertellen.
Ik ging weer op de steiger zitten en pakte mijn telefoon uit mijn zak. Ik zag dat ik een filmpje had van Rosie en bekeek hem. Het was de eerste keer dat ik zonder haar weg was en ik vond het heel erg moeilijk om zo ver bij haar vandaan te zijn, maar ze was bij mijn ouders en werd verschrikkelijk verwend, dus ik had het idee dat ze mij totaal niet miste.
Rosie keek in de camera en zwaaide.
‘He mama! Is het leuk daar op vakantie? Ik heb vandaag gezwommen met opa en oma in de zee! En papa Ralph was er ook bij! Hij heeft een heeeeeele grote eenhoorn zwemband voor me gekocht en ook nog ijsjes.’
Ze keek even over de telefoon heen en lachte.
‘Oh, papa Ralph zegt dat ik de groetjes moet doen aan mama en papa Lars. Tot morgen mammie!!’
Ze gaf een dikke klapzoen in de camera en zwaaide, waarna ze ophing.
Ik glimlachte en voelde me helemaal warm worden van binnen. Ik keek er zo naar uit om haar te kunnen vertellen dat ze grote zus zou worden. Ohja, dat ze Ralph papa noemde, was wel een grappig verhaal. Na de bruiloft gingen we natuurlijk verhuizen en Ralph bood zijn hulp aan. In het begin was het wel een beetje ongemakkelijk, maar hij bleek een ster te zijn in vloeren leggen en schilderen en dus waren we heel dankbaar voor zijn hulp.
Rosie raakte al snel heel erg gehecht aan hem en dus besloten we haar vrij snel de waarheid te vertellen. Natuurlijk wel op een kindermanier, want de volwassen manier was een beetje to much voor een kind. Uiteindelijk had ik Ralph het woord laten doen en hij vertelde het op een manier waar ze gek genoeg meteen genoegen mee nam. Hij vertelde dat zowel hij als Lars heel erg van mij hielden en heel erg verliefd op mij werden. Hij vertelde dat ik van hun allebei heel veel hield en dat ik uiteindelijk een baby kreeg. Hij vertelde dat ze zoveel op hem leek omdat hij haar samen met mij gemaakt had, maar dat papa Lars haar alles geleerd had wat belangrijk was, dus ze waren allebei evenveel vader.
We hadden afgesproken dat Rosie Lars papa zou blijven noemen en Ralph gewoon Ralph, maar na een paar dagen besloot ze dat dat gek was en begon ze beide met papa plus hun voornaam aan te spreken. En dat was zo gebleven.
Ralph was een geweldige vader voor haar en nadat hij een huisje in het dorp had gevonden en een nieuwe baan vond als leraar op een middelbare school in de stad, ontstond er een soort van omgangsregeling, wat eigenlijk inhield dat hij Rosie regelmatig kwam ophalen om iets leuks te doen.
Die dingen waren bijvoorbeeld ijsjes eten op de boulevard, naar de bioscoop, winkelen of spelen op het strand. Het nieuwste wat ze samen deden was fietsen. Hij kwam aanzetten met een knalroze fiets, waar hij al ontzettend veel punten mee scoorde, maar toen hij haar ook nog leerde fietsen kon het helemaal niet meer stuk.
We hadden nog niet echt de kans gehad om te praten sinds ons gesprek op mijn trouwdag en om heel eerlijk te zijn was zijn oordeel ook een reden om mijn zwangerschap geheim te houden. Al sloeg dat natuurlijk helemaal nergens op nu ik getrouwd was met Lars. Maar het uitstellen was nu voorbij, ik kon niet anders dan het nu aan Lars vertellen.
‘Lexie, ga je mee naar binnen? Dan kunnen we nog even samen douchen voordat we gaan eten.’
Ik stond op en schudde mijn hoofd.
‘Wacht even Lars, voordat je me weer mee naar binnen neemt om baby’s maken te oefenen. Ik moet je wat vertellen.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
