Lexie.
En daar stond ik dan. Op dezelfde plek als ruim een jaar eerder, maar met een leven dat niet meer anders kon zijn. Ditmaal waren de tranen die vloeiden geen tranen van verdriet, maar tranen van geluk. De afgelopen paar maanden waren magisch geweest en ik was niet van mijn roze wolk af te schoppen. Direct na het aanzoek trok Ralph bij ons in en konden we eindelijk het gezin zijn waar we al die jaren van gedroomd hadden.
Hoewel we eerst hadden willen wachten, besloten we toch al vrij snel aan de voorbereidingen van het huwelijk te beginnen. Gelukkig lagen we met heel erg veel dingen op één lijn. Waar mijn vorige bruiloft een soort show was geweest, waarbij er talloze mensen waren die ik niet eens goed kende, nodigden we nu alleen de mensen uit waar we echt heel erg veel van hielden. We hadden een kleine bruiloft gepland, onder een boom in de duinen, waar talloze lampjes in waren gehangen, die de enige bron van verlichting waren.
Ons feest gaven we in de Zeester, op de plek waar we elkaar ontmoet hadden. Ergens vond ik het wel jammer dat Maud er niet bij kon zijn en ik had haar wel een uitnodiging gestuurd, maar ze had een hele mooie kaart gestuurd met dat ze weer een nieuwe vriendin had en voorlopig niet naar Nederland zou komen.
‘Lexie?’ hoorde ik mijn vader zeggen.
Ik draaide me om en keek in zijn lachende gezicht.
‘Je bent prachtig meisje.’ zei hij zachtjes.
‘Oh pap! Je gaat niet huilen hoor. Dan begin ik zo ook weer.’ zei ik zachtjes.
Hij schudde zijn hoofd en lachte.
‘Nee, ik zal me inhouden. Ik ben gewoon zo ontzettend blij voor je.’
Ik lachte en sloeg mijn armen om me heen, terwijl hij me stevig vasthield.
‘Ben je deze keer wel zeker van je zaak?’ vroeg hij.
Ik knikte: ‘Absoluut! Ik kan niet wachten.’
‘Mooi zo. Dat is heel erg goed.’ zei hij terug.
Ik hoorde geklop op de deur en mijn vader opende hem.
‘Ralph? uhm, Lex heeft haar jurk al aan en eh..’
Ik zuchtte:
‘Het is oké pap.’
Ik zag mijn vader knikken en hij wendde zich tot Ralph.
’Jongeman, even tussen ons. Als je ooit mijn dochter kwetst of pijn doet, dan trek ik je neus eraf.’
Ik hoorde Ralph lachen en aan mijn vader te zien knuffelden ze elkaar.
‘Welkom bij de familie jongen.’ zei mijn vader zachtjes, waarna hij de kamer verliet.
‘Lexie? Mag ik binnenkomen?’ vroeg Ralph.
Ik zuchtte: ‘Brengt dat geen ongeluk? Als je me nu ziet?’
Ralph lachte en kwam de kamer binnengelopen.
‘Oh vast wel, maar wij hebben al zoveel ongeluk overwonnen dat ik er zeker van ben dat we dan ook wel weer bij elkaar komen.’
Hij keek me aan en hij kreeg meteen weer die liefdevolle blik op zijn gezicht.
‘Ja ja ik weet het. Ik zie er heel mooi uit. Heb je jezelf wel eens bekeken? Ik bof maar met zo’n knappe man.’
Ik zag dat zijn mond een grijns vormde: ‘Ja je ziet er best oké uit.’ zei hij.
Ik gaf hem een duw: ‘Zeg meneer Vreugdenhil. We zijn nog niet getrouwd he? Ik kan de boel zo afblazen.’
Hij kwam voor me staan en sloeg zijn armen om mijn middel.
‘Nee joh, dat doe je toch niet, daarvoor houd je teveel van me.’
Ik ging op mijn tenen staan en drukte mijn lippen op de zijne.
‘Dus dit is het nu? We gaan dit echt doen?’ vroeg ik zachtjes.
‘Hoezo, heb je twijfels?’
‘Nee, maar het voelt zo gek dat na al die jaren eindelijk het moment is gekomen waar ik altijd van gedroomd heb, ik bedoel, wat heb ik hierna nog om naar uit te kijken?’
Hij lachte en schudde zijn hoofd.
‘Nou om te beginnen wil ik nu eerst met je trouwen, daarna wil ik nog een kind met je en vanaf daar zien we wel verder.’
‘Nog een kind? Nou niet te hard van stapel gaan lopen he meneer? Ik dacht dat je hier de verstandigste was?’ Ik schudde mijn hoofd en ik wilde me omdraaien. Maar hij pakte mijn hand en trok me tegen zich aan, zoals hij al veel vaker had gedaan. We hielden elkaars handen vast en keken diep in elkaars ogen.
‘Mag ik je een vraag stellen Lex?’
Ik keek hem verbaasd aan en knikte. Hij schraapte zijn keel en de blik in zijn ogen werd serieus.
‘Wat is hetgeen wat je op dit moment het liefste zou doen, als je met niemand rekening zou hoeven houden en alleen maar hoefde te kiezen voor je eigen geluk. Wat zou je dan op dit moment het liefste willen doen?’
Ik voelde mijn ogen vochtig worden. Het waren de woorden die hij een jaar geleden ook aan me had gevraagd, alleen toen moest ik tegen hem liegen. Nu zou ik eindelijk eerlijk tegen hem kunnen zijn.
‘Dan zou ik hier nu ook staan, voor een man die mijn jurk eigenlijk nog helemaal niet mocht zien. Een man waarmee ik een geweldige dochter heb en die mijn hart nog elke keer als ik hem zie sneller laat kloppen. Ik zou samen met hem een leven opbouwen, tot we beide oud zijn. Ik zou mijn hele leven lang van hem houden en alles doen om hem gelukkig te maken…. Dat is wat ik op dit moment het liefste wil.’
Hij boog zich naar me toe en kuste me.
’Nou.. Laten we van mevrouw Hazelaar hier dan nu maar eindelijk mevrouw Vreugdenhil maken.’
Samen liepen we naar beneden, de trap af, onderweg naar onze toekomst.
Een toekomst die vol verrassingen zou zijn, maar waarin we voor altijd samen zouden blijven.
Dankwoord.
Het begon met een idee over een vrouw die heel graag een kindje wilde (Zomerkind) en eindigde in een zesdelige serie die tot mijn favoriete werk tot nu toe behoord. Het mogen schrijven van dit verhaal was een hele bijzondere ervaring. Na het schrijven van Zomerkind wist ik zeker dat ik hier meer mee wilde doen, ik vond het heerlijk om mijn energie en al mijn inspiratie op papier te kunnen zetten en uit te zien groeien tot een hele reeks boeken.
Deze reeks was een beetje mijn kindje en ik vind het ontzettend jammer dat er met dit laatste boek een einde is gekomen aan het verhaal van Florine en Joost, Lexie en Ralph. Toen ik de laatste woorden op papier zette ( oké typte) vond ik het oprecht een beetje verdrietig dat ik hier afscheid van moest nemen.
Maar er komen nieuwe verhalen aan en ik hoop dat jullie deze even leuk zullen vinden als deze reeks!
Ik schrijf nooit een dankwoord, omdat ik dat vaak toch een beetje overdreven vind, maar aan het einde van deze reeks wilde ik dat wel doen.
Allereerst bedankt aan mijn vriend, omdat hij me aanspoorde meer te gaan doen met wat ik leuk vond en waar ik gelukkig van werd, wat me motiveerde om eens door te zetten.
Ook een bedankje aan Charity, die tot vermoeienis aan toe al mijn verhalen steeds leest en feedback geeft als ik ergens niet uitkom.
En een bedankje aan jullie, de lezers! Zonder jullie positieve woorden en jullie support, kon ik deze stap niet nemen en ik ben jullie echt heel erg dankbaar. Het is moeilijk te verwoorden wat jullie berichtjes met me doen. Als ik zie dat jullie je vriendinnen en familie aansporen om mee te gaan lezen, me berichtjes sturen met foto’s hoe de karakters er volgens jullie uitzien en wanneer jullie me vertellen hoe geweldig jullie de verhalen vonden.. Ik word er altijd een beetje stil van. Het is zo geweldig om te horen!
Voor deze reeks, het is een einde, maar nog geen vaarwel. Wie weet komt er ooit nog eens een verhaal, maar dat ligt nog open.
Veel liefs en nogmaals bedankt! Tamara.
( ps: TEAM RALPH <3)
Oké, hier was ik heel stellig dat er geen vervolg zou komen, maar ja.. Het is uiteindelijk een reeks van 20 boeken geworden! Zaterdag gaan we verder met ‘De eerste dag van de herfst’ het verhaal van Rosie! Als ik de lezers mag geloven, is dit het leukste personage van de hele reeks!
Ennnn om de nieuwe reeks te vieren, krijg je deze hele week 20% korting op de herfstreeks! gebruik code ‘blaadjes’ bij afrekenen!
Veel leesplezier! En ik hoop dat jullie er allemaal weer bij zijn! 😀
