Toch eindelijk dat droomhuis.
In de twee voorgaande blogs vertelde ik jullie al over onze jarenlange zoektocht naar een huis en welke frustraties en teleurstellingen dat voor ons opleverde. Maar uiteindelijk vonden we een huis.. dat opnieuw tussen onze vingers doorglipte. In deze blog vertel ik jullie hoe we uiteindelijk toch ons droomhuis vonden!
Een hele harde klap.
Ik was er letterlijk ziek van en heb eerst een half uur flink zitten janken toen ik het hoorde. Die weken leverden zo ontzettend veel stress op. Van het bieden naar het tekenen, van het gesprek naar het opknappen en verkopen van ons huis. Ik deed geen oog dicht en ik stond stijf van de stress. Die zondag hebben we goed gepraat over wat we wilden doen. We hadden namelijk twee opties. Of we gingen verder met dat bod en dus het verkopen van ons huis, zonder dat we zelf wat nieuws hadden. Of, we wezen het bod af en gingen weer op zoek. Het was een hele lastige keuze, want het bod dat we kregen was echt heel goed en de bieders hadden al aangegeven dat ze bereid waren om te wachten tot wij een huis zouden vinden. Na een aantal ellenlange discussies, besloten we om er maar gewoon voor te gaan. In het ergste geval zouden we na een half jaar nog geen huis hebben en tijdelijk moeten gaan huren, maar daar gingen we niet vanuit. Dus we deden een tegenbod, kregen een nieuw bod en toen was het eigenlijk rond. We tekenden de verkoopovereenkomst en daarna gingen we heel hard op zoek naar een ander huis.
Kopen door heel veel kijken?
Nu was het stiekem best lastig. Want niet alleen hadden we een bepaald soort huis in ons hoofd, we hadden ook nog eens minimaal vijf slaapkamers nodig en als je perse in je eigen dorp wilt blijven en niet opnieuw een standaard rijtjeswoning wilt hebben, dan heb je niet heel erg veel keus. Uiteindelijk maakte ik een aantal afspraken om te gaan kijken bij een aantal huizen en meteen bij het eerste huis was het raak. Enorm groot, prachtige authentieke details, voldeed aan al onze eisen én het stond op een hele mooie plek. Het was wel een enorm klushuis, nog erger dan die van vorig jaar, maar we houden van klussen, dus dat was geen probleem. We deden een bod en wachtten geduldig af. Ondertussen bekeken we nog een aantal andere huizen waarvoor we al afspraken hadden staan. één daarvan was letterlijk een spookhuis, ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld in een huis en ik ben ervan overtuigd dat het er spookt. Daarnaast gingen we nog een ander huis bekijken, dat meteen goed voelde. Maar ja, we hadden het eerste huis in ons hoofd en hadden daar een bod op gedaan, dus we besloten er niets mee te doen.
Om een lang verhaal kort te maken, we kwamen niet uit de prijs. Het huis stond veel te hoog in de markt en de erfgenamen van de oude bewoners waren bereid te wachten tot iemand gewoon de vraagprijs bood. Hoelang het ook zou duren. We vonden het heel erg jammer, maar besloten er niet te lang over na te denken en gewoon verder te gaan kijken.
Doen of niet doen?
Het is heel stom, maar het huis dat we bekeken hadden na het ‘spookhuis’, bleef in ons hoofd zitten. Het was heel toevallig allemaal. Begin dit jaar kwam het te koop, maar Richard wilde niet kijken omdat de tuin wat kleiner is dan we nu hebben. Het werd vrij snel verkocht en dus verwijderde ik hem uit mijn funda favorieten. Tot het huis er ineens weer op stond.
Maar zo snel als hij erop stond, was hij ook weer verkocht. Grappend zei ik toen tegen Richard: ‘Als hij nu weer beschikbaar komt, gaan we kijken hoor!’ En wat denk je? Dat gebeurde, net op het moment dat wij weer op zoek waren.
We gingen het huis bekijken en het was in alle opzichten perfect voor ons. Zes slaapkamers, prachtige details, heel goed onderhouden en een hele mooie keuken. Maar vooral zeeeeën van ruimte! Het enige minpuntje was de tuin, die was gewoon een stuk kleiner. Je woonde dan wel aan een park en had een hertenkamp aan het einde van de straat, maar toch. We twijfelden ontzettend en wisten echt niet wat we moesten doen. Toen hebben we onszelf even goed afgevraagd hoevaak we nou eigenlijk in de tuin zitten. Ja, eigenlijk nooit dus. Een buitenplaats waar we gewoon lekker kunnen zitten en waar de kinderen kunnen spelen is prima, bovendien had dit huis ook nog een grote voor en zijtuin!
We dachten nog twee dagen na en keken talloze keren naar de foto’s op funda, voor we besloten een bod uit te brengen. En wat denk je? Dezelfde dag was het nog geregeld en werd ons bod geaccepteerd! Maar toen kwam de echte spanning pas, want stel dat er iets mis zou gaan en we alsnog geen huis zouden hebben? Daarover vertel ik jullie in de laatste blog.
