De engste dag uit mijn leven.

Er is iets verschrikkelijks gebeurd. Nu ik dit schrijf heb ik nog moeite met typen, mijn vingers trillen vreselijk en de tranen lopen over mijn wangen. Shit! Het had zo’n leuke avond moeten worden. Hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Had ik het kunnen voorkomen? Ik weet niet waarom ik dit schrijf, ik moet het kwijt denk ik. Al ben ik niet echt in staat om te typen, sorry als het wat onsamenhangend is. Ik zal beginnen bij het begin..

Girls night!!

Eindelijk was het dan zo ver. De meiden waarmee ik al bijna een jaar app zouden langskomen voor een girlsnight. We zouden kletsen, nagels lakken, chocola eten en slechte films kijken. Gierend van het lachen rolden we over de vloer terwijl we ondertussen onze afhaalmaaltijd aten.
De shoarma viel bij mij niet zo lekker, dus toen we uitgegeten waren, ging ik heel even naar boven op bed liggen. Ik moet in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd was alles pikdonker in huis en was het angstaanjagend stil.

Ik voelde onder mijn kussen of ik mijn telefoon kon vinden, maar daar lag hij niet. Dat is vreemd, ik leg mijn telefoon altijd onder mijn kussen. Wacht… zzzz zzzz zzzz ik hoorde een zacht getril en zag bij mijn kaptafel het scherm van mijn telefoon oplichten. Het was half 1 en op mijn scherm stonden 23 gemiste oproepen en een heleboel whatsappjes. Terwijl ik weer op bed plofte tikte ik mijn voicemail aan. Ik had 3 nieuwe berichten. In mijn oor klonk eerst gehijg en een raar geluid dat ik niet helemaal kon plaatsen. Net toen ik het bericht wilde wissen, klonk en er oorverdovend gegil, gevolgd door een verschrikkelijk enge lach. Geschrokken gooide ik mijn telefoon in een hoek, waarna hij weer begon te trillen.

Ik zag dat iemand me afbeeldingen stuurde. Een nummer dat ik niet kende. Ik pakte hem op en van de eerste afbeelding gingen de haren in mijn nek overeind staan. Ik zag mezelf, liggend op bed.. Maar ik was niet de enige die op de foto stond. Op de foto stond het gezicht van degene die de foto maakte. Iemand die ik nog nooit gezien had. Maar wat ik nog wel het engste vond, was dat het gezicht lachte. Met wijd open ogen, keek de persoon lachend in de camera, terwijl ik achter hem lag te slapen.

Ik voelde het kippenvel over mijn hele lichaam en mijn nekharen gingen overeind staan. Veel tijd om na te denken had ik niet, want beneden hoorde ik een oorverdovend gegil en gehuil! Dat is.. Dat is Cassandra! Snel vermande ik me en rende ik de trap af. Ik had verwacht iedereen in de kamer te zien zitten en dat het allemaal een grapje was, maar niets was minder waar. De kamer was verlaten, de kussens lagen overal over de grond en de tv was uit. Het was angstaanjagend stil!

Alles werd zwart.

Ineens hoorde ik een zacht gehuil, ik opende de deur van de kelder en zag daar Joyce en Bianca zitten. Geblinddoekt en met hun handen vastgebonden. Ik wilde ze losmaken, toen ik ineens een harde klap op mijn hoofd voelde. Alles werd zwart.

Ik knipperde met mijn ogen. Ik voelde om me heen en voelde dat ik op een grasveld lag. Moeizaam kwam ik overeind en greep naar mijn hoofd waar ik een felle pijnscheut in voelde. Ik voelde wat nats op mijn achterhoofd en toen ik naar mijn hand keek zag ik wat bloed. Ineens schoten mijn herinneringen als flitsen aan me voorbij, de foto van mij op bed, Cassandra die gilde, Joyce en Bianca in de kelder. Ik keek op me heen en zag dat het inmiddels alweer ochtend was. Ik lag in een veld vol met paddenstoelen, omgeven door een bosrand. Hoe was ik hier gekomen? Waar waren de anderen?

Ik stond op en terwijl ik het gras van mijn kleding veegde hoorde ik ineens dat enge gelach weer. Geschrokken keek ik om me heen en terwijl ik me omdraaide keek ik recht in het lachende gezicht van Josan. Alleen zo herkende ik haar helemaal niet, haar gezicht leek op dat van een paspop, helemaal glimmend alsof het van donkerbruin plastic gemaakt was. Ik hoorde haar nog steeds lachen, maar haar mond was dicht. Ze droeg een zwart gewaad, met zulke lange mouwen dat ik haar handen niet kon zien. Ze keek me strak aan met haar ogen die gitzwart waren en opende ineens haar mond.

Rijen met vlijmscherpe spijkers.

Wat ik toen zag… Ik vind het moeilijk om uit te leggen, maar ik heb zelden zoiets verschrikkelijks gezien. In plaats van tanden stond haar mond vol met vlijmscherpe ijzeren spijkers. Geschrokken deinsde ik achteruit terwijl ze met haar tong langs de spijkers likte. Het bloed droop over haar wangen op haar jurk. Ineens wist ik het, zij was het! Zij was die persoon die bij mij op de foto stond. Zij was diegene die Bianca en Joyce in de kelder had opgesloten. Waar waren ze nu? En waar waren Cassandra en Emy?

Op dat antwoord hoefde ik niet lang te wachten. Ik zag bloed uit de mouw van Josan druipen en toen ze zag dat ik ernaar keek, trok ze haar mouw een stukje omhoog. Ik keek recht in de ogen van Emy. Of was het Emy niet meer? Het was alleen haar hoofd, haar gezicht nog vertrokken in een grimas van pijn en angst. Ik slaakte een gil en rende weg. Josan begon weer te lachen en ik rende en rende tot ik het gelach niet meer hoorde.

Ik rende steeds dieper het bos in, tot ik op een open plek stond en niet meer wist welke kant ik op moest. ‘HELLLLPPPPP! HELLLLPPP! HOORT DAN NIEMAND MIJ?’ Ineens hoorde ik het gegil weer! ‘CASSANDRA! WAAR BEN JE?’ riep ik zo hard mogelijk. ‘BEN JIJ DAT TAMARA?” IK BEN HIER!!’ Ik keek om me heen en zag in de verte een huisje met daarvoor een groot vuur. Boven dat vuur hing Cassandra, vastgebonden aan een spit. Bij het huisje aangekomen haastte ik me naar haar toe en ik haalde haar boven het vuur weg. ‘Snel! We moeten snel wegwezen, voordat Saskia terugkomt!’ zei Cassandra. ‘Huh? Saskia? Maar Josan heeft dit toch gedaan?’ Snel pakte ik een deken van de grond en sloeg die om Cassandra heen. Meteen zag ik haar met angstige ogen naar de grond kijken. De deken lag er kennelijk niet voor niks. Op de grond lagen 3 lichamen, alledrie vreselijk toegetakeld en vrijwel onherkenbaar. Maar aan de kleding kon ik zien, dat het 3 bekenden waren. Emy, Bianca en Joyce.

Ze bleef daar staan, haar hoofd schuin en met die glimlach op haar gezicht.

Ineens werden we opgeschrikt door een vreemd geluid, het leek een soort gelach maar het klonk als gekakel. Ik keek naar Cassandra en ik zag haar naar het huisje wijzen waar ineens een persoon in de deuropening stond. Het figuur kwam een beetje uit het duister van de deuropening en ik zag meteen wie het was. Het was Saskia, maar niet zoals ik haar kende, haar gezicht was lijkbleek en haar ogen gitzwart. Maar wat meteen mijn aandacht trok was haar mond. Haar mondhoeken waren tot aan haar oren opengesneden waardoor er een soort glimlach ontstond. Maar dan op een vreselijk enge manier.

Ze bleef daar een tijdje staan terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield, alsof ze ons stond te observeren. Ineens veranderde haar gezicht, haar ‘glimlach’ werd breder en ze keek naar iets achter ons. Ik draaide me om en zag Josan staan, haar mond nog steeds onder het bloed en weer die lach met al die spijkers. Ik keek naar Cassandra en toen ze knikte zetten we het op een rennen. Achter ons hoorden we het gelach langzaam uitsterven. We renden en renden en renden tot we niet meer konden en we bij een weg aankwamen. Er stopte een auto waar 2 bekenden in zaten. Onze mannen Richard en Marco. We sprongen in de auto en zeiden dat ze zo hard mogelijk moesten rijden.

Eindelijk.. We waren gered!

…..

Update: He, Cassandra hier! Ik weet niet hoe ik dit jullie moet vertellen, maar ik heb jullie hulp nodig. Ik hoorde niets meer van Tamara en besloot bij haar langs te gaan. Daar aangekomen stond de deur op een kier, wat ik al heel erg raar vond, aangezien ze altijd de deur op slot doet. Binnen was het een enorme chaos en in de woonkamer stond haar laptop open op tafel. Toen ik hem aandrukte zag ik dit verhaal staan en dacht ik dat ze misschien even naar boven was gegaan om de was te doen. Maar toen ik me omdraaide om de gang weer in te gaan schrok ik verschrikkelijk. Op de deur zat deze foto van Tamara. Met daarbij een briefje waar slechts een paar woorden op stonden..

JIJ BENT DE VOLGENDE. XOXO