Rosie.
‘Waar ben ik?’ Ik knipperde met mijn ogen en hoorde wat geroezemoes op de achtergrond, gevolgd door een boze stem die zei dat iedereen op moest rotten. Ik wist zeker dat ik nog op kantoor was, alleen niet meer in het kantoor van Benjamin. Maar waar was ik dan? ‘Rosie? Gaat het een beetje?’ Hoorde ik Noah vragen. Ik knikte en probeerde overeind te komen, met als gevolg dat er een scherpe pijn door mijn hoofd heen trok. ‘Doe rustig aan, je hebt een flinke klap gemaakt.’ Zei een andere stem. Ik knikte en ging weer liggen, tot ik me ineens besefte dat ik die andere stem kende. Ik sperde mijn ogen wijd open en keek naast me, waar Logan en Noah terug keken. Ik wist meteen waar ik was, ik lag op de bank in Noah zijn kantoor en Logan en Noah zaten naast me. Beide hadden ze een bezorgde blik op hun gezicht en voor het eerst zag ik de gelijkenissen tussen hen.
‘Dus ik moet een klap opvangen en mijn hoofd zo hard stoten dat ik knock-out ga, voordat ik jullie in een kamer krijg zonder dat jullie elkaar proberen af te maken?’ Grinnikte ik. ‘Maak er maar geen grapjes over lastpak, jij bent nu ons grootste probleem.’ Logan lachte en stootte Noah aan. ‘Hé noem jij haar nou ook al een lastpak? En ik maar denken dat ze alleen moeilijk tegen mij liep te doen.’ Ik zuchtte en probeerde langzaam overeind te komen. ‘Fijn, alsof één irritante vent niet genoeg was, heb ik er nu twee.’ Noah lachte en haalde zijn schouders op. ‘Ach ja, je hebt het maar heel zwaar, twee knappe mannen die om je vechten.. Letterlijk. Je leven is net een romannetje.’
‘Als ik het me goed herinner, mepte je vader mij tegen de grond. Nu vond ik hem altijd best aardig, maar knap wil ik hem niet noemen hoor.’ Logan barstte in lachen uit en Noah schudde zijn hoofd. ‘Wat was het lekker rustig net toen ze knock out was he? Er kwamen een stuk minder bijdehante opmerkingen uit.’ Ik rolde met mijn ogen en voelde aan de bult op mijn achterhoofd, die behoorlijk groot en pijnlijk was. ‘Waar is jullie vader eigenlijk?’ ‘We hebben hem weggestuurd, voordat we hem wat aan zouden doen.’ Ik lachte, maar zag dat ze het wel serieus meenden en dat het geen grapje was.
‘Dus.. Ik denk dat ik op zoek moet gaan naar een nieuwe baan?’ Noah haalde zijn schouders op en zuchtte. ‘Wat er vandaag gebeurde is precies de reden dat mijn vader het verboden heeft. Vorig jaar maakten we dezelfde ruzies, alleen dan over Natalia.’ ‘Nou, dat ging er wel wat minder heftig aan toe hoor.’ Zei Logan, waarop Noah weer knikte. We werden opgeschrikt door geklop op de deur, waarna Lotte binnenkwam. Ze keek geschrokken naar ons drietjes en toen ze Logan zag zitten keek ze hem boos aan. ‘Hoi Lotte.’ Zei hij. Ze rolde met haar ogen en negeerde hem. ‘Noah.. Je vader vraagt of je even naar zijn kantoor kan komen.’ Noah stond op en zei dat hij zo terug zou komen, waarna hij met Lotte mee liep.
‘Het is raar om jullie zo samen te zien, zonder dat jullie elkaar proberen af te maken.’ Logan lachte: ‘Tja, liefde doet rare dingen met ons.’ Ik pakte een kussen van de bank en gooide het keihard naar zijn hoofd. Logan kon hem nog maar net ontwijken en raapte het kussen van de grond.
‘Oh, wat een puinhoop.. Alles wat ik niet moest doen heb ik gedaan en nu raak ik deze baan kwijt..’ Alles had die ochtend nog zo mooi geleken en nu was het alsof er aan alles in één klap een einde gekomen was. Na vandaag zou ik niet alleen deze baan kwijt zijn, ik zou ook een keuze moeten maken tussen Noah en Logan. Gisteravond dacht ik dat ik de keuze al gemaakt had, maar nu Logan hier zo voor me zat, wist ik gewoon dat ik ook gevoelens had voor hem. En het zou niet eerlijk zijn om verder te gaan met Noah als ik nog gevoelens voor zijn broer had.
Logan zijn lach verdween van zijn gezicht en ineens keek hij me ernstig aan. ‘Oké, aan deze baan kan ik niets doen.. Dat moet je met mijn vader bespreken, al zal hij je denk ik proberen te ontlopen omdat hij boos op je is, maar zich tegelijkertijd ook schuldig voelt en schaamt om wat er gebeurd is.. Maar was ons betreft…’ Hij zuchtte en pakte mijn hand vast. ‘Ik kan dit Noah niet nog een keer aandoen. Hij houdt van je en voor het eerst sinds… Nouja.. Je weet wel, is hij weer gelukkig. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niets voor je voel en ik zou willen dat dit op een andere manier kon, maar ik weet dat als ik aan mijn gevoelens voor jou toegeef, ik hem voorgoed kwijt ben.’
Ik knikte en keek hem aan, terwijl ik op mijn lip beet in een poging om maar niet te gaan huilen. ‘Dank je Logan.. Voor mij geldt hetzelfde, ik kan niet ontkennen dat ik gevoelens voor jou heb, maar ik denk dat het beter is als we er niets mee doen.’ Logan knikte en klopte op mijn hand, terwijl hij opstond. Zonder iets te zeggen liep hij naar de deur en knikte naar Noah, die naar binnen kwam lopen. Een paar seconden keken ze elkaar aan, alsof Logan Noah zonder woorden probeerde te vertellen over zijn beslissing. Ze glimlachten naar elkaar en Logan legde heel even een hand op de schouder van zijn broertje. Zwijgend liep hij het kantoor uit en Noah kwam naar me toe.
‘En? Krijg ik promotie?’ Vroeg ik tussen de tranen door. Het was een poging om een grapje te maken, maar het faalde ontzettend. Noah schudde lachend zijn hoofd en ging naast me zitten. ‘Ik heb met mijn vader gepraat en je hebt drie keuzes, maar alledrie zijn ze niet leuk.’ Ik slikte, ‘Oké, kom maar op.’ ‘De eerste keuze is dat je doorgaat met hier werken en niets met zowel Logan als met mij begint. Hoewel mijn vader baalt dat je je niet aan de afspraak hebt gehouden, was hij wel heel erg tevreden over je werk en wilde hij je zelfs een contract aanbieden.’ Ik keek verdrietig naar mijn handen, dat ik een contract zou krijgen zou geweldig zijn, maar ik zou dan wel Noah en Logan kwijt raken. ‘De tweede keuze is iets wat ik niet leuk zou vinden, maar ik laat je vrij om te kiezen. Als je voor Logan kiest, dan kun je hier ook niet blijven werken, maar ik wil niet dat je je door mij laat tegenhouden. Als jij dit graag wil dan moet je voor hem kiezen. En de derde keuze is precies hetzelfde, maar dan kies je voor mij.’
Ik keek hem aan en zag het verdriet in zijn ogen, het was niet eerlijk dat ik deze keuze moest maken. Wat ik ook deed, er zou altijd iemand gekwetst worden en dat wilde ik niet..
Ik gaf een kus op zijn wang en stond op. ‘Ik heb mijn keuze gemaakt.’ Hij keek me verbaasd aan, alsof hij niet snapte wat ik wilde gaan doen. Ik fluisterde iets in zijn oor en daarna liep ik langs hem het kantoor uit, naar het hokje waar ik die paar maanden gewerkt had. Ik gooide mijn spullen in een doos, meldde me af op de computer en keek in het rond of ik niets vergeten was.
Daarna pakte ik de enorme stapel werk die op mijn bureau was gelegd op en liep naar het kantoor van Benjamin, waar ik het op zijn bureau gooide. Geschrokken keek hij me aan, alsof hij niet had verwacht dat hij me nog zou zien. ‘Succes met al deze onzin, ik ben benieuwd of je een nieuwe assistente kunt vinden die zich ook zo hard inzet voor je.’ Hij zuchtte: ‘Rosie het spijt me, ik..’ ‘Nee, bied je excuses maar aan aan je zoons, het zijn allebei geweldige mannen, het is jammer dat jij dat weigert te zien. Je zei ooit dat je graag wilde dat je zoons gelukkig zouden worden, maar als er iets is waar ik niets van heb gemerkt in de afgelopen maanden, is dat het wel.’
Met de doos onder mijn arm liep ik naar de lift, terwijl alle ogen van de afdeling in mijn rug prikten. Ik wist dat iedereen had gehoord wat ik net had gezegd, maar het kon me niet schelen. Ik zou ze toch nooit meer terugzien. Ik drukte op het knopje van de lift, toen ik ineens iemand hoorde klappen. Verbaasd draaide ik me om, terwijl ik zag dat er ineens allemaal mensen opstonden en begonnen te klappen. Lotte riep mijn naam en ik hoorde iemand anders fluiten. Ik hoorde de lift achter me open gaan en terwijl de tranen in mijn ogen prikten, stak ik mijn hand op en stapte in de lift. Langzaam zag ik de deuren dichtgaan en de afdeling verdwijnen, terwijl ik opgelucht uitademde.
Maar net op het laatste moment zag ik een hand tussen de liftdeuren gaan. Ik zag hoe hij bij me in de lift kwam staan en hoorde de hele afdeling juichen. ‘Wat? Wat doe je hi…’ ‘Dacht je dat je zo makkelijk van me af kwam lastpakje?’ Nog voordat ik was kon zeggen legde hij me het zwijgen op met een kus. Een kus die me deed beseffen dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Al zou die keuze wel mijn hele leven veranderen.
Epiloog.
Twee maanden later.
Na die middag gaf ik mezelf precies één week om te besluiten wat ik nu ging doen. Ik wist dat als ik nu niets zou doen dat ik weer zou afglijden in mijn oude gewoonten en als er iets was dat ik niet wilde was dat het wel. Mijn ouders waren teleurgesteld geweest in mijn keuze, maar nadat ik hen had verteld over wat Benjamin had gedaan, gaven ze me groot gelijk dat ik daar niet meer wilde blijven werken.
Hoewel mijn moeder me probeerde over te halen om de zorg in te gaan, had ik iets anders in mijn hoofd. In de laatste maanden had ik heel veel meegekregen van het werk als advocaat en hoewel het een zware studie zou zijn, wist ik dat ik dit graag wilde doen. Ik wilde mensen helpen en strijden tegen het onrecht wat bepaalde mensen was aangedaan. Als ik terugdacht aan wat er was gebeurd met Logan kon ik me nog steeds ontzettend boos maken en ik wilde voorkomen dat er ooit nog iemand zo gekwetst zou worden.
Dus precies een week nadat ik ontslag nam, schreef ik me in bij een nieuwe studie, waar ik meteen na de vakantie kon beginnen. De eerste weken was het ontzettend veel inhaalwerk, maar ik wilde het zo graag halen, dat ik het er allemaal voor over had.
Een groot voordeel aan deze nieuwe studie was dat niemand me kende en ik gewoon opnieuw kon beginnen. Hoewel ik op straat nog wel een aantal keren was herkent door die foto met Logan, leek niemand in mijn klas hem gezien te hebben en was ik gewoon een onbekende voor ze.
Ohja, mijn keuze.. Laten we zeggen dat ik heel erg blij ben met de keuze die ik heb gemaakt. We brachten ontzettend veel tijd samen door en hij probeerde me zelfs over te halen bij hem in te trekken, alleen vond ik dat nog te vroeg. Tot die tijd brachten we iedere vrije minuut samen door en was het heerlijk om te weten dat niemand ons nog tegen zou kunnen werken.
Na een lange dag colleges volgen stuurde ik hem een berichtje of hij me op kon halen, waar hij direct op reageerde.
He lastpak, je taxi staat al voor hoor! Tot zo!
Met een glimlach op mijn gezicht liep ik de school uit, naar de plek waar de zwarte sportwagen al stond te wachten. Ik groette een paar klasgenootjes terwijl ik naar de auto liep en voelde dat hun ogen me volgden.
Hij stapte uit en leunde tegen de auto. ‘He lastpakje, was het leuk op school?’ Grinnikte hij terwijl hij zijn armen om me heen sloeg. ‘Blijf nou in de auto zitten, straks herkennen ze je.’ Zuchtte ik.
Maar het was al te laat, achter me hoorde ik mijn klasgenootjes al tegen elkaar praten. ’Zie je wel, ze is het! Zij was dat op die foto. Ik zei het toch?’
Hij opende de deur voor me en nadat ik in de auto was gaan zitten, liep hij om en stapte hij ook in. Ik keek uit het raam en zag hoe werkelijk iedereen naar ons keek, mensen wezen naar de auto, of sloegen hun hand voor hun mond terwijl ze elkaar vertelden over wat ze net gezien hadden en wie ik was.
Het nieuwe begin had zo mooi kunnen zijn, maar nu leek het alsof die ene foto mij nog heel lang zou blijven achtervolgen..
