De eerste dag van de Herfst | Hoofdstuk 35

by Tamara

Logan.

Ik ging op het bankje zitten en keek naar haar. Ze stond met haar rug naar me toe en haar lange haren dansten in de wind. Wat ik tegen haar had gezegd was waar, na die kus had ik haar weken niet uit mijn hoofd kunnen zetten en ik snapte niet wat ik met die gevoelens moest. Ik was Logan Marcus, volgens de roddelbladen een hartenbreker die er talloze scharrels op na hield en zich door geen enkele vrouw liet binden. Ik negeerde de roddels die er over me rondgingen grotendeels, maar op eenzame avonden als ik weer eens teveel gedronken had, zocht ik ze wel eens op om te lachen om de belachelijke dingen die ze nu weer bedacht hadden.

Die man waarover ze schreven werd niet verliefd, hij liet zich niet inpalmen door een jong meisje met donkere krullen en blauwgroene ogen. Maar hoe meer ik haar probeerde te vergeten, hoe meer ze in mijn hoofd bleef zitten. Door het werk wat ik deed, was ik altijd heel erg goed geweest in het opzoeken van informatie en het het opsporen van mensen. Maar dit meisje had zich heel goed verstopt en met alleen een voornaam kwam ik helaas niet zo heel erg ver.

En ineens was ze daar.. Ik zocht in mijn vaders kantoor naar achtergehouden bewijs over de zaak, toen ik haar ineens zag staan. Ze herkende me niet en dat zorgde ervoor dat ik vluchtte, zodat ze me niet op deze manier zou herinneren. Ik probeerde me in te houden, want of je het nou geloofd of niet, ik was ook wel eens klaar met al die ruzies. Maar daar was ineens een dagvaarding van mijn vader. Hij klaagde me aan voor diefstal van documenten en ik moest verschijnen in de rechtbank. Toen ik dat las, knapte er iets. Ik reed meteen naar zijn bedrijf toe om hem te vragen wat het te betekenen had, maar toen ik in zijn kantoor stond, was ze daar ineens weer. Ze schrok zo van me, dat haar borst op en neer ging in de witte blouse en haar ogen groot werden van angst. Ik wilde het uitleggen, maar mijn broertje bemoeide zich ermee en toen knapte er iets. Het was zijn schuld dat ik Natalia kwijt was en nu was ik door zijn schuld Rosie ook nog kwijt. Hoe moest ik haar dit nou ooit uitleggen?

Toen ik haar die avond in die club zag zitten, greep ik mijn kans. Ik pakte haar hand, nam haar met me mee en wilde mijn kant vertellen, maar ik merkte dat er iets anders aan haar was. Ze liet zich niet meer zo makkelijk inpakken als de keer ervoor en al snel snapte ik de reden. Ze had gevoelens voor mijn broertje en hij had haar eerder zijn kant kunnen vertellen. Ze zei dat ze niet tussen ons in wilde komen en zelfs toen ik haar mijn nummer gaf, ging ik er niet vanuit dat ze me zou bellen.

Maar ze belde en wilde afspreken en daarom waren we nu hier. Ze draaide zich om en ging aarzelend naast me zitten, waarna ze me aankeek. ‘Wat wil je weten?’ Vroeg ik haar. ‘Alles, maar vooral waarom je denkt dat het Noah’s schuld is dat ze er niet meer is.’ Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. ‘Je bent behoorlijk direct he? Ik denk dat mijn broertje zijn handen volheeft met een lastpakje als jij.’ Ze keek me niet begrijpend aan en ik lachte: ‘Oké prima, ik vertel je alles wat je wil weten, maar daarna moet je ook iets voor mij doen. Is dat goed?’ Ze trok een wenkbrauw op en keek me boos aan. ‘Ik ga niet met je naar bed.’ Ik proestte van het lachen en haalde mijn schouders op. ‘Je zei ook dat je geen interesse in me had en een minuut later zoende je me, dus ik geloof je niet.’ Ik zag zelfs in het donker dat haar wangen rood werden en ze draaide zich snel om, waardoor ik snapte dat ik moest stoppen met haar te klieren. Ze was de enige die me een kans had gegeven om mijn kant van het verhaal te vertellen.

‘Oké sorry, ik zal stoppen met je te plagen. Weet je wat het is? Ik denk heus niet dat hij zijn sleutels aan haar heeft gegeven zodat ze zichzelf te pletter kon rijden. Maar ik vind het wel ontzettend dom van hem, dat het haar gelukt is om er in zijn auto vandoor te gaan. Ik had haar autosleutels afgepakt omdat ze in een dronken bui het hele huis kort en klein had geslagen en ik was weggegaan zodat ze rustig kon worden. Maar Noah moest natuurlijk weer de held spelen en haar komen redden, iets wat hij beter niet had kunnen doen.’

Ze zuchtte en keek me aan. ‘Als je het mij vraagt dan is het gewoon een dom ongeluk en is het niemands schuld, behalve van haarzelf.’ Ik knikte, ik wist dat ze gelijk had, al vond ik dat nog steeds moeilijk om te horen. ‘Klopt, maar dat neemt de dingen die mijn vader en broertje hebben gedaan in de weken daarna verschrikkelijk zijn. Ze klaagden me aan omdat ze dachten dat ik haar mishandeld zou hebben waardoor ik een paar nachten in de cel moest doorbrengen en niet op de begrafenis kon zijn, mijn vader beweerde in de rechtszaak dat Natalia nooit alles had kunnen slopen in ons huis en dat ik dat wel gedaan moest hebben, waardoor ik geen verzekeringsgeld kon krijgen om nieuwe spullen te kopen. En toen ik vervolgens kwam vragen waarom ze me dit allemaal aandeden, zei mijn vader dat hij zich schaamde dat ik zijn achternaam droeg..’ ‘Op de avond van het gala.’ Zei ze zachtjes. Ze keek me aan met haar grote verdrietige ogen en pakte mijn hand vast. ‘Ik heb jullie gezien, sorry.. Ik moet me hier niet mee bemoeien, maar ik vind het zo verschrikkelijk wat ze je aan gedaan hebben. Je hebt niet eens de kans gekregen om afscheid van haar te nemen.’ Ik schudde mijn hoofd en liet mijn duim over haar hand gaan. ‘Ik kan het mijn broertje nog wel vergeven wat hij gedaan heeft omdat hij alleen maar deed wat mijn vader hem opdroeg, maar mijn vader.. Of nouja de man die zich mijn vader noemt.. Ik weet niet of het ooit goedkomt tussen ons.’ Ze knikte en kneep zachtjes in mijn hand, alsof ze wilde laten merken dat ze me snapte.

Ik slikte en keek naar haar, terwijl ze weer uitkeek over de zee. Ik was in al die jaren zo vaak jaloers geweest op mijn broertje. Omdat hij wel een echte zoon van mijn vader was, omdat mijn ouders wel trots op hem waren geweest en omdat hem altijd alles moeiteloos leek te lukken. Maar ik was nog nooit zo jaloers op hem geweest als op dit moment. Het meisje wat ik al die weken niet uit mijn hoofd had kunnen zetten, zat hier naast me en was van hem.

Ze draaide haar gezicht naar me toe en ze keek me vragend aan, alsof ze wilde weten waarom ik zo naar haar keek.

Het was stom, het was egoïstisch en het verkleinde mijn kans dat het ooit goed zou komen met mijn broertje nog meer, maar op dat moment kon het me niet schelen. Ik trok haar tegen me aan en zoende haar.. En hoewel ik het niet verwacht had, zoende ze me terug.

 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.