De eerste dag van de herfst | Hoofdstuk 31

by Tamara

Rosie.

Ik zag de verwarring op zijn gezicht en zag dat hij absoluut niet snapte wat ik hier in het kantoor van zijn vader deed. Hij kreeg ook geen kans om het te vragen, aangezien Noah woedend het bureau binnen kwam lopen. Hij gooide de deur met een enorme knal achter zich dicht en greep Logan bij zijn schouder. ’Logan! Ben je helemaal gek geworden? Hoe vaak moeten we je nog zeggen dat je hier niet welkom bent?’ Logan draaide zich om naar zijn broertje en voor ik het wist, gaf hij hem een enorm harde duw. Noah vloog achterin het kantoor tegen een metalen kast aan en kermde van de pijn, maar krabbelde al snel weer overeind. Op de gang stonden mensen door de ramen heen te kijken naar wat er gebeurde en terwijl ik aan de grond genageld stond, zag ik hoe Noah uithaalde naar zijn oudere broer, maar miste. Daarop haalde Logan weer uit en sloeg hem vol tegen zijn wenkbrauw aan, die meteen begon te bloeden. ‘Lo, alsjeblieft. Kunnen we hierover praten?’ Vroeg Noah terwijl hij zich staande probeerde te houden. ‘Wat valt er nog te praten? Jullie sturen mij een dagvaarding omdat ik iets gestolen zou hebben? Het enige wat ik heb meegenomen is bewijsmateriaal dat ik ZELF heb verzameld in die zaak. Bewijs dat jullie achter hebben gehouden om ervoor te zorgen dat jij niet schuldig bevonden werd!’ Noah hield zijn vingers tegen zijn wenkbrauw in de hoop het bloeden een beetje te stoppen, maar het werd alleen maar erger. ‘Ik ben niet schuldig Lo! Ze had zelf teveel gedronken! Ik wilde haar alleen maar naar huis brengen en ze heeft mijn sleutels gestolen. Hoe vaak moet ik je dat nog vertellen?’

Logan stond met zijn rug naar me toe en ik zag hoe zijn rug door zijn zware ademhaling hevig op en neer ging. ‘Laat de aanklacht vallen, dan ga ik weg en hoor je nooit meer wat van me.’ Zei hij. ‘Ik ben niet degene die de aanklacht ingediend heeft, dat was vader. Noah liep naar hem toe en leek akkoord te willen gaan, toen er ineens twee grote mannen binnenkwamen, die zo te zien de beveiligers waren. Ze pakten Logan bij zijn arm, maar hij rukte zich los en liep voor hun uit naar de uitgang. Ik hoorde in de gang Benjamin schreeuwen of er iets te zien was en iedereen rende snel weer naar zijn of haar plek toe, alsof er niets was gebeurd. Boos kwam hij het kantoor binnen en keek naar de puinhoop die overal lag.

Noah drukte tegen zijn wenkbrauw, maar het bloed bleef over zijn gezicht lopen. ’Verdomme, zo kun je niet mee naar de volgende afspraak. Rosie? Kun jij wat aan zijn wenkbrauw doen?’ Ik knikte en liep achter Noah aan naar zijn kantoor. Noah zijn kantoor was helemaal aan de andere kant van de afdeling op een rustige plek, tussen de archieven. Het was het enige kantoor in de ruimte dat niet helemaal van glas was en ik had verwacht dat het een hele donkere ruimte zou zijn, maar dat was het absoluut niet. De buitenmuur was helemaal van glas en keek uit over de gracht die door de stad liep en zijn bureau stond richting het raam, zodat hij altijd kon werken met dit prachtige uitzicht.

Hij liep naar één van de kasten aan de muur waar hij een verbanddoosje uithaalde. ‘Gaat het een beetje?’ Vroeg ik zachtjes aan hem, terwijl hij tegen zijn bureau aan leunde. ‘Ik weet het niet..’ Zei hij zachtjes. ‘Het is gewoon heel erg lastig..’ Ik opende de verbanddoos en druppelde wat ontsmettingsmiddel op een gaasje. Ik ging voor hem staan en negeerde de hand die hij op mijn rug legde maar even, omdat ik me moest concentreren. ‘Dit gaat wel even prikken denk ik.’ Ik depte het gaasje op de wond en zag dat hij zijn ogen dichtkneep ‘Auw lastpak!’ ‘Sorry!’ Zei ik zachtjes. Hij keek me aan terwijl ik het bloed een beetje van zijn gezicht depte. ‘Jij hoeft geen sorry te zeggen, of was je ook van plan me te slaan?’ ‘Misschien als je doorgaat met me aan lastpak te noemen pretty boy.’ Hij liet zijn hand zachtjes over mijn ruggengraat gaan en ik zuchtte. ‘Doe dat nou niet, straks komt je vader binnen.’ Hij lachte en verbeet zijn pijn even terwijl ik een hechtpleister op zijn wenkbrauw plakte. ‘Ik denk dat mijn vader het minder erg vindt dan dat hij zegt. Anders had hij het nooit oké gevonden dat je mee was gegaan naar het feest en had hij je niet meegestuurd naar mijn kantoor. Hij is niet dom.’ Ik lachte en schudde mijn hoofd, terwijl ik naar zijn wenkbrauw keek en het laatste beetje bloed weg depte. ‘Ik denk dat je een schoon overhemd aan moet doen, je klanten vinden het vast niet leuk als je zo op je afspraak komt.’ Hij knikte, maar maakte geen aanstalten om op te staan, in plaats daarvan legde zijn zijn andere hand ook op mijn rug en trok hij me tegen zich aan.

Ik legde mijn handen op zijn schouders en lachte: ‘Kan ik je nog ergens mee van dienst zijn meneer Marcus?’ Hij knikte en voordat ik het wist had hij zijn handen achter mijn hoofd gelegd en zoende hij me. Zachtjes liet hij zijn hand door mijn haren gaan, terwijl hij me met zijn andere arm tegen zich aanhield. Al sinds onze eerste ontmoeting had ik me afgevraagd hoe het was om hem te zoenen en nu het eindelijk gebeurde, was ik alles behalve teleurgesteld. Ik liet mijn handen over zijn borst glijden en begon voorzichtig, knoopje voor knoopje, zijn overhemd los te maken. Al snel raakte ik de warme gladde huid eronder aan en voelde hij hij zich aanspande terwijl ik mijn koude vingers over zijn huid liet gaan. ‘Oh Rosie..’ Zuchtte hij, terwijl hij met zijn mond van mijn lippen afdwaalde naar mijn hals, een gevoel dat ervoor zorgde dat ik alleen maar meer naar hem verlangde. Hij was net bij mijn sleutelbeen aangekomen toen we geklop op de deur hoorden. Hij rolde met zijn ogen en stond op, terwijl hij zijn overhemd weer een beetje vastknoopte. De deur ging open en ik zag Lotte binnenkomen, die ons verbaasd aankeek. ‘Ehh, ja.. Noah.. Je vader… Eh..’ Stamelde ze. ‘Oh shit!’ Zei ik terwijl ik op mijn horloge keek. ‘Jullie hadden om twee uur een afspraak! De taxi staat er waarschijnlijk al.’ Noah bromde wat en keek Lotte geërgerd aan, die meteen wegliep.

Hij liep naar de kast aan de andere muur, waar hij een schoon overhemd uithaalde en hij trok zijn oude uit, die hij meteen in de prullenbak gooide. Op zijn rug zag ik een enorme schaafplek van waar hij tegen de kast was gevallen, die nu al behoorlijk blauw werd. ‘Noah?’ Vroeg ik zachtjes. Hij draaide zich om en knikte: ‘Ik weet het.. Het moet eens ophouden. Kunnen we vanavond misschien afspreken? Dan vertel ik je alles.’ Ik knikte en trok zijn stropdas een beetje recht. ‘Succes met je afspraak.’ Hij boog zich naar me toe en kuste me zacht. ‘Dank je wel lastpakje. Tot vanavond.’

De rest van de dag kon ik me amper concentreren en was ik vooral heel druk bezig met Lotte ontlopen, die me al een paar keer had gevraagd wat we nou aan het doen waren in Noah zijn kantoor. Noah had gezegd dat hij in de avond wilde praten, maar hij had niet gezegd waar hij dat wilde doen, dus ik ging er maar vanuit dat hij op kantoor wilde blijven. Om zeven uur stuurde hij een berichtje dat ik naar beneden moest komen en net toen ik uit de lift liep, zag ik hem staan. Hij stak zijn arm uit en samen liepen we naar de parkeerplaats, waar zijn auto stond. Logan en Noah mochten dan qua uiterlijk amper op elkaar lijken, ze deelden kennelijk een gezamenlijke interesse voor veel te dure zwarte sportwagens.

Ik stapte naast hem in en keek naar hem, terwijl hij soepel tussen het drukke verkeer van de stad doorreed. Ik ging er vanuit dat hij naar het huis van zijn vader zou rijden, maar hij reed naar een heel ander deel van de stad, waar allemaal nieuwe appartementencomplexen stonden. Hij reed de parkeergarage in en keek lachend naar mijn verbaasde gezicht. ‘Woon je híer??’ Vroeg ik hem met grote ogen. ‘Ja, wat dacht je dan? Ik kan toch op mijn dertigste niet meer bij mijn vader wonen?’ Ik lachte en stapte uit de auto en liep achter hem aan de lift in. Helemaal bovenin het gebouw aangekomen stapten we uit en liepen we meteen het donkere appartement in. Noah drukte een knopje in waardoor er hier en daar een paar lampjes aansprongen en gebaarde me te gaan zitten, terwijl hij naar de keuken liep om iets te drinken in te schenken. Ik zachte achteruit in de heerlijke diepe donkergrijze bank die er stond en pakte het glas aan dat hij me aangaf. ‘Drink maar op, dat ga je nodig hebben als je het verhaal van Logan en mij wil aanhoren.’

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.