Rosie.
Toen ik mijn weg naar de tafel weer gevonden had, merkte ik dat niemand door had wat er net gebeurd was. Noah’s moeder stond met een rijk uitziende vrouw te praten en Marielle zat met een verveelde uitdrukking aan tafel met haar telefoon in haar handen. Ik liep bij de tafel weg en liep de hal in, op zoek naar de toiletten, maar die waren lastiger te vinden dan ik had gedacht. Ineens hoorde ik binnen iemand schreeuwen en snel verstopte ik me achter een muur, terwijl ik keek waar het geluid vandaan kwam. Ik zag Noah met zijn armen over elkaar staan, terwijl er een man voor hem stond en zo te zien behoorlijk boos op hem was. Zijn zwarte overhemd spande strak om zijn spieren en toen ik iets beter keek herkende ik hem. Het was Logan en hij was zo te zien woedend om iets dat Noah gedaan had. Hoewel Logan stond te schreeuwen, vertrok Noah geen spier en leek het hem niets te doen.
‘Jij bent hier verantwoordelijk voor Noah, het was jouw auto. Jullie kunnen het allemaal wel afschuiven op mij, alsof ik de schuldige was, maar het is jouw schuld dat ze dood is.’ Noah schudde zijn hoofd: ‘Lo, ik heb je al talloze keren verteld dat het niet mijn schuld is, waarom geloof je me niet gewoon?’ ‘Omdat het niet de eerste keer is dat je tegen me liegt! Je had eerst gezegd dat je er helemaal niet bij betrokken was, weet je nog?’ Noah rolde met zijn ogen en zuchtte. ‘Laten we dit niet hier doen oké? Als je erover wil praten dan maken we een afspraak en spreken we het uit.’ Noah zijn kalme manier van praten stond in schril contrast met het woedende geschreeuw van Logan en ik vroeg me af hoelang hij het zou volhouden om zo rustig te blijven. ‘Bij jou op kantoor zeker? Het kantoor waar ik ineens niet meer welkom ben?’ ‘Vind je het gek? Als jij in de avond in een verlaten kantoor gaat lopen rondneuzen naar bewijsmateriaal?’ Logan werd iets rustiger en haalde een hand door zijn zwarte haren heen.
Nu ik ze hier zo naast elkaar zag, viel het me nog meer op hoe verschillend ze waren. Ze hadden dezelfde bouw en je kon zien dat het broers waren, maar verder leken ze totaal niet op elkaar. En nu ik Noah zijn moeder had ontmoet, realiseerde ik me dat Logan totaal niet op Benjamin leek.
Ik hoorde voetstappen naderen en verstopte me snel wat verder achter de muur. Ik zag Benjamin voorbij lopen en zijn mouwen opstropen. Meteen werd Logan zijn stem iets zachter. ‘Pap, ik..’ ‘Ga hier weg Logan. Ik heb al vaker gezegd, je bent niet welkom hier.’ Logan keek zijn vader verbijsterd aan en hij slikte. ‘Maar pap.. Ik wil alleen maar..’ Benjamin gaf hem een duw en keek hem kwaad aan. ‘Het kan me niet schelen wat jij wil. Je hebt genoeg kansen gehad, maar je maakt onze naam alleen maar ten schande. Ik schaam me ervoor dat jij mijn achternaam draagt.’ Met die woorden liep Benjamin weg en ik zag hoeveel pijn het Logan deed dat zijn vader zoiets tegen hem zei. Noah liep naar hem toe, maar Logan duwde hem weg en liep de grote deur weer uit naar buiten, waar ik meteen weer een hele rits aan knipperende flitsen voorbij zag komen.
Het liefste wilde ik achter hem aanrennen om hem te troosten, maar dat kon ik niet doen. Ten eerste omdat ik hem al weken niet gesproken of gezien had en ik hem eigenlijk amper kende en ten tweede omdat niemand ooit mocht weten dat ik Logan eerder kende dan Noah.
Noah zuchtte en wreef een paar keer in zijn ogen, voordat hij weer naar de grote zaal toe liep. Shit! Nu zou hij er natuurlijk achterkomen dat ik er helemaal niet was. Snel vroeg ik aan een ouder echtpaar waar de toiletten waren en liep vanuit die richting weer naar de zaal terug. Bij de tafel stond Noah net afscheid van iedereen te nemen en zo te zien was hij blij om me te zien. ‘Jullie waren lang weg, zijn jullie pap zijn regel vergeten?’ Vroeg Marielle zonder op te kijken van haar telefoon. Hun moeder rolde met haar ogen en gaf me een kus op mijn wang. ‘Ik denk dat ze heel goed zelf kunnen bepalen in welke mate ze die regels opvolgen.’ Zei ze, waarna ze naar haar zoon knipoogde. Ik voelde dat mijn wangen weer kleurden en was blij dat de zaal donker was, zodat niemand het kon zien.
Nadat ik iedereen gedag had gezegd en ze had bedankt voor de uitnodiging, liep ik met Noah mee naar de auto die al voor stond. Terwijl we naast elkaar zaten, ging het gesprek tussen Logan en Noah door mijn hoofd. Kon het echt zo zijn dat Noah verantwoordelijk was voor de dood van de vriendin van Logan? Niet alleen Logan had het gezegd, de journalist had er ook naar gevraagd en dat vond ik stiekem best raar. Maar ik wilde er niet weer naar vragen, hij had me duidelijk gemaakt dat hij er niet over wilde vertellen en daar moest ik het maar mee doen.
‘Vond je het leuk?’ Vroeg hij ineens vanuit het niets. Ik knikte: ‘Ja, het was een hele bijzondere avond.’ Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. ‘Je mag best eerlijk zijn hoor, ik vond het ook niet leuk dat het zo abrupt eindigde, maar ik moest gewoon even snel iets.. Oplossen.’ Ik zuchtte en keek uit het raam. ‘Het maakt niet uit, het is maar goed dat er niets tussen ons gebeurd is, want zoals je zusje ons duidelijk maakte is dat tegen de regels en kan dat mijn baan kosten.’ Hij schoof naar me toe en streek zachtjes met zijn vinger over mijn rug, wat voor kippenvel zorgde. Ik draaide me naar hem toe en keek hem aan. Hij legde zijn hand achter mijn nek en trok me zachtjes naar zich toe, tot onze gezichten maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren.
‘Mijn vader met zijn stomme regeltjes. Dat mijn vader iets niet wil, wil niet zeggen dat ik het ook niet doe.’ Zijn lippen vormden zich tot een glimlach en zachtjes drukte hij ze op de mijne. Hoewel het een simpele kus was, wakkerde het een gevoel bij mij aan dat ik maar één keer eerder had gevoeld. Ik wilde meer, meer dan dit, meer van hem.
Maar voordat ik verder kon gaan, stopte de auto en liet hij me los. ‘Niet teveel in één keer.’ Ik zuchtte en beet zachtjes op mijn lip. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. ‘Je bent een kleine onruststoker, jarenlang houd ik me zo goed aan de regels en dan kom jij ineens… Ik zal even met je meelopen naar de deur.’ Ik giechelde en pakte zijn hand vast waarna hij me uit de auto hielp. Hij liep met me mee naar de deur waar hij nog eens voor me kwam staan. ‘Beloof je dat je het uitpraat met je moeder?’ Ik knikte en merkte dat mijn ogen weer afdwaalden naar zijn lippen, die meteen een grijns vormden. ‘Niks ervan, ik zie dat je ouders kijken.’ Ik keek naar binnen en zag dat mijn ouders zich meteen weer op de tv focusten. ‘Vooruit dan maar.. Welterusten.’ Zei ik zachtjes. Hij lachte en gaf me een kus op mijn voorhoofd. ‘Jij ook welterusten. Oh en voordat ik het vergeet..’ Hij pakte een visitekaartje en een pen uit zijn zak en krabbelde er iets op.’ Mijn privé telefoonnummer, voor als je ooit wilt praten ofzo.. Of nouja.. eh.’ Ik lachte en pakte hem van hem aan. ‘Hoe weet je dat ik geen stalker ben die je dag en nacht gaat bellen?’
‘Oh maar daar hoop ik juist op!’ Lachte hij. Hij streek nog één keer langs mijn arm en liep terug naar de auto. Ik stak mijn arm op en nadat hij weggereden was, klopte ik op het raam.
Mijn vader deed de deur open en keek me aan met een vervelende grijns op zijn gezicht. ‘Nou ik neem aan dat je date geslaagd was?’ Ik rolde met mijn ogen en gaf hem een duw, waarna ik naar boven liep. ‘Ja, maar dat zag je net zelf ook wel toch, ouwe gluurderd?’ Ik hoorde hem lachen en schudde mijn hoofd terwijl ik mijn kamer in liep en me op bed liet vallen. Ik wilde niets liever dan deze jurk uit en naar bed, maar ik besloot Noah een berichtje te sturen.
Heel erg bedankt voor de geweldige avond. Veel liefs, Rosie.
