Rosie.
Toen de zangeres haar laatste toon gezongen had, rolde er een traan over mijn wang en klapte ik het hardste van de hele zaal. ‘Wie is dat? Dat was echt prachtig.’ Vroeg ik zachtjes aan Noah. Hij lachte naar me: ‘Uhm, ze heet Liva.. Ik zal zo wel even vragen of ze hierheen wil komen zodat je haar kunt ontmoeten.’ Verbaasd keek ik hem aan. ‘Meen je dat? Kan dat?’ Hij knikte: ‘Ja, natuurlijk kan dat. Ik heb gezien wat we haar betalen voor vanavond, het minste wat te kan doen is even bij ons komen.’ Ik lachte en zag hoe Noah iemand wenkte en iets aan diegene vroeg. Het meisje knikte en zei dat ze het door zou geven. Ik verwachtte er eigenlijk niets van, maar tien minuten later stond de zangeres die net zo prachtig had gezongen naast onze tafel. Noah stond op en gaf haar een hand, waarna hij haar aan mij voorstelde. Het viel me op dat hij zichzelf niet voorstelde, maar aan de andere kant had Noah natuurlijk ook niet veel introductie nodig binnen deze wereld. Ik pakte haar hand vast en lachte naar haar. ‘Hoi! Sorry dat je helemaal hierheen moest lopen.’ Ze glimlachte en schudde haar hoofd. ‘Absoluut geen probleem! Ik vind het alleen maar leuk dat je me wilde zien.’ Ze keek naar Noah die inmiddels weer met zijn zus aan het praten was en knipoogde naar me: ‘Tenslotte word je niet elke dag uitgenodigd om aan de tafel van Noah Marcus te komen.’ Ik lachte een beetje ongemakkelijk en knikte. ‘Ik vind het zelf ook een beetje spannend om bij ze aan tafel te zitten! Ik wilde je bedanken voor je prachtige muziek, ik werd er helemaal emotioneel van. Echt geweldig.’ Ik zag hoe ze bloosde en voordat ik het wist, had ze haar armen om me heen geslagen. ‘Dank je wel Rosie. Je hebt geen idee hoeveel zo’n compliment voor me betekend.’ Ze vertelde nog wat over haar muziek en haar droom om ooit een album op te nemen, toen ze geroepen werd door een norse oudere man en ze zei dat ze naar haar volgende optreden moest. Ik ging weer zitten en nam een slokje champagne, waarna ik Benjamin het podium weer op zag lopen omdat de veiling ging beginnen.
De meest geweldige prijzen werden geveild: Een weekend Parijs, een week in een luxe zeiljacht, kunst, sieraden, een auto en nog veel meer. De bedragen die voorbij kwamen waren immens en ik was helemaal overweldigd, maar na twintig minuten was ik al zo aan de enorme bedragen gewend dat ik niet meer opkeek toen iemand vier ton bood voor een simpel schilderij van een schilder die ik niet kende.
Na de veiling kwam er een andere zangeres het podium op en hoewel ze niet zo goed was als de andere, zorgde ze er wel voor dat er een aantal mensen de dansvloer op liepen. Ik zag Noah’s ouders met elkaar dansen en dacht terug aan alle keren dat ik mijn ouders zo had gezien, voordat alle ellende begon.
‘Gaat het? Wil je anders even een luchtje scheppen?’ Vroeg Noah ineens toen hij mijn verdrietige gezicht zag. Ik knikte en pakte zijn hand vast, waarna hij me mee naar buiten nam. Achter het museum was een groot plein met een prachtige fontein, waarbij we op de rand gingen zitten.
‘Mag ik je ongevraagd advies geven?’ Vroeg hij ineens uit het niets. Ik knikte en legde een hand op mijn been. ‘Ik denk dat je het uit moet praten met je moeder. Het is niet wat je wil horen, dat weet ik, maar stel je voor dat je moeder er morgen ineens niet meer zou zijn, dan zou je toch heel graag willen dat je haar niet kwijt was geraakt terwijl jullie ruzie hadden?’ ‘Ja, daar heb je gelijk in.’ Zei ik zachtjes. ‘Vorig jaar ben ik mijn moeder bijna verloren, ze was heel erg ziek en het was niet duidelijk of ze het zou gaan halen, maar naast haar ziekte, was ze vooral heel erg bezig met de ruzie tussen Logan, onze vader en ik. Ik moet er niet aan denken dat we haar kwijt waren geraakt terwijl we het niet uitgepraat hadden.’
‘Is het nu wel opgelost dan? Die ruzie tussen jullie?’ Hij lachte en schudde zijn hoofd: ‘Je bent veel te nieuwsgierig. Ik zal je een keer vertellen waarom we ruzie hadden, maar als ik daar nu mee begin, ben ik morgen nog bezig. En nee, het is niet opgelost en ik weet op dit moment ook niet meer wat ik nog kan doen om het goed te maken.’ We keken samen even naar de fontein en luisterden naar de zachte muziek op de achtergrond in het museum. Ineens stond hij op en stak hij zijn hand naar me uit.
Wil je misschien dansen?’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Wat? Hier?’ Hij lachte en trok me overeind. ‘Ja hier. Waarom niet? Zo kunnen we tenminste met elkaar praten en kunnen we elkaar verstaan.’ Ik had mijn ouders altijd voor gek verklaard dat ze me op dansles hadden gedaan, maar ik moest toegeven dat ik er op dit moment wel heel erg blij mee was. Hij had zijn hand op mijn onderrug liggen en trok me heel zachtjes iets dichterbij, tot onze lichamen elkaar raakten.
Minutenlang dansten we zachtjes in het licht van de maan. Op de maat van de zachte muziek binnen en met het geruis van de fontein op de achtergrond. Toen de muziek stopte, stopte hij ineens met dansen. Ik keek omhoog en zag hoe zijn prachtige ogen schitterden in het maanlicht. Hij keek me aan en aaide een plukje haar dat losgeschoten was uit mijn kapsel uit mijn gezicht. Hij lachte voorzichtig naar me en ik merkte dat mijn ogen naar zijn lippen getrokken werden. Stiekem was ik nog nooit zo benieuwd geweest naar hoe het zou zijn om iemand te zoenen. Ik voelde zijn warme hand langs mijn wang strijken en sloot heel even mijn ogen.
Ik wist dat ik aan Ben had beloofd dat ik niets met zijn zoon zou beginnen, maar dat was voordat ik wist wie zijn zoon was. Niet verliefd op hem worden was vanaf het begin al een kansloze missie geweest, maar nu we hier stonden, wist ik ineens dat ik het echt niet meer tegen kon houden. Ik was tot over mijn oren verliefd op Noah.
Ik opende mijn ogen weer en legde mijn handen om zijn gezicht. Meteen bracht hij zijn gezicht naar het mijne, maar net voordat onze lippen elkaar raakten, hoorde ik een hard geschreeuw. Van schrik liet ik hem los. ‘Wat was dat?’ Vroeg ik zachtjes. Ik hoorde het geschreeuw opnieuw en realiseerde me dat ik die stem kende. ‘Godsamme, het zal ook eens niet zo zijn he? De lul.’ Noah haalde een hand door zijn haar en zuchtte: ‘Oké, ik moet even mijn vader helpen hiermee, wil jij terug naar de tafel gaan? Ik kom zo naar je toe.’
Ik knikte en voordat ik het doorhad, was hij al verdwenen en leek het moment dat we net deelden, mijlenver weg.
