Rosie.
De man aarzelde een seconde, stopte de map onder zijn jas en ging ervandoor. ‘He! Wacht eens even! Die is niet van jou!’ Op mijn hakken rende ik de man achterna naar het trappenhuis, waar ik zo snel als ik kon de trappen begon af te rennen. Maar de man was veel sneller dan ik en hem inhalen was een onmogelijke taak. Ik rende en rende en helemaal beneden rende ik zo snel mogelijk naar de glazen draaideur toe, die nog draaide van de man die er doorheen was gekomen. Eenmaal op straat keek ik hijgend om me heen, maar de man was nergens te bekennen.
Een paar seconden stond ik tegen de muur op adem te komen, toen mijn telefoon weer ging. Ik zag dat ik een berichtje van Benjamin had met de vraag of ik hem kon vinden. ‘Jemig drammert.’ Zuchtte ik en ik liep naar mijn auto die aan de zijkant van de straat geparkeerd stond. Het huis van Benjamin Marcus lag net buiten de stad in een buitenwijk, waar alle directeuren van de grote bedrijven van de stad woonden. Toen ik heel klein was, was ik samen met mijn oma eens bij een vriend van haar op visite geweest die hier woonde en toen had ik al vol ontzag naar alle enorme huizen gekeken. Ik keek op mijn telefoon of ik er al bijna was en zag dat het huis van Benjamin twee huizen verder was dan het huis waar ik destijds geweest was.
Ik stopte voor de enorme witte poort die soepel openschoof en reed naar binnen. Ik parkeerde voor het huis en keek omhoog naar een huis dat zo uit een magazine leek te komen. Het was een moderne villa, helemaal wit, met grote ramen en een zwart dak. Ik liep de trap op naar de grote zwarte voordeur, die openging voordat ik aan kon bellen.
‘Rosie! Je bent er! We begonnen ons al zorgen te maken.’ Ik keek in het bezorgde gezicht van Noah en ineens realiseerde ik me hoe bang ik was geweest. Noah wenkte dat ik binnen kon komen. Ik liep de grote hal in en gaf de laptop en agenda aan Noah. ‘Er was een man in het kantoor.. Ik heb geprobeerd hem in te halen, maar hij was te snel. Ik kon niet zien wie het was.’ Zijn gezicht betrok en ik zag zijn kaak samenspannen alsof hij aan iets dacht dat hem kwaad maakte. Ik wilde net vragen wat er aan de hand was, toen Benjamin de hal in kwam. Het was heel gek om hun beide in hun normale kleding te zien. Beide mannen had ik alleen nog maar in pak gezien en dit was stiekem best wennen. Noah droeg een zandkleurige broek en een zwart overhemd dat perfect aansloot bij zijn lichaam en ervoor zorgde dat ik even afgeleid was van wat er gezegd werd.
‘Rosie! We waren al bang dat je weer helemaal terug moest rijden. Dat was niet de bedoeling natuurlijk.’ Zei Benjamin. ‘Nee, ik was er nog, ik was net alles aan het….’ ‘Hij was er weer.’ Onderbrak Noah me. Benjamins gezicht betrok en hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Alweer? Jij bent één keer niet in de avond aanwezig en hij pakt meteen zijn kans?’
Verbaasd gingen mijn ogen van Noah naar zijn vader en weer terug. ‘Sorry, maar weten jullie wie die inbreker was? Gebeurd dat vaker?’ Noah gaf de laptop en de agenda aan zijn vader en keek me aan. ‘Bedankt voor het brengen, je kent degene die je gezien hebt toch niet en dus hoef je er niets over te weten, als je maar weet dat je niet in gevaar was. We lossen het op, maar voorlopig is het denk ik handiger als je niet alleen meer op kantoor bent in de avond. Vandaag was een uitzondering, maar ik zal gewoon weer aanwezig zijn elke avond.’
Benjamin liep de hal weer uit en ik keek naar Noah, die nog steeds een boze blik in zijn ogen had. Voorzichtig deed ik een stapje dichterbij en ging voor hem staan. ‘Noah? Wie was het daar op kantoor vanavond? Komt diegene daar vaker?’ Hij zuchtte : ‘Ik wil het er niet over hebben. Sorry.’ Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem boos aan. ‘Nou lekker is dat. Je kunt toch wel gewoon vertellen wie het is?’ Aan zijn gezicht zag ik dat ik dat beter niet had kunnen zeggen, want hij leek nu boos te zijn op mij. ‘Het gaat je niets aan wie dat is, het zijn jouw zorgen niet. Het lijkt me beter dat je nu naar huis gaat en je niet meer bemoeid met dingen die je helemaal niets aan gaan.’
Ik schrok van zijn woorden en liep meteen de deur uit naar mijn auto. De deur ging met een harde knal achter me dicht en door het raam zag ik Noah naar boven lopen. ‘Wat een lul is het ook.’ Mompelde ik terwijl ik de auto startte en de oprit af reed. ‘Ze konden me toch zeker wel gewoon vertellen wie die man in het kantoor was en wat hij daar deed?’
Ik zuchtte en reed de wijk uit, richting het huis van mijn ouders. Noah wist meteen over wie ik het had toen ik zei dat er iemand in het kantoor was en ik vermoedde dat dat één van de redenen was dat hij elke avond daar tot heel laat was. Maar wie zou er nou steeds inbreken in een advocatenkantoor om mappen door te bladeren? Ineens herinnerde ik me iets. Hij had ook een map meegenomen.
Ik reed naar huis en twijfelde even of ik Benjamin een berichtje zou sturen, maar het was inmiddels al elf uur en ik wilde niets liever dan gewoon naar bed en dit rare gedoe vergeten.
Eenmaal in bed lag ik te draaien om in slaap te komen, maar het lukte niet echt. Noah zijn woorden bleven door mijn hoofd heen gaan. ‘Hij was er weer.’ Ik vroeg me af wie het kon zijn. Was het een klant die niet tevreden was over de voortgang van een zaak? Een advocaat van een concurrerend kantoor? Of iemand die ze goed kenden?
Ik rolde op mijn rij en luisterde naar het geruis van de golven op de achtergrond. Waarom was Noah zo boos op me geworden en zo tegen me uitgevallen? Ik had toch helemaal geen rare vraag gesteld? Het enige wat ik wilde weten was wie het was die die avond in had gebroken, verder niet.’ Ik merkte dat er een traan over mijn wang liep en boos veegde ik hem weg. Over twee dagen was het feest, een feest waar ik me ontzettend op verheugd had, maar ik dacht niet dat ik nu nog welkom was. Waarom moest ik nou ook altijd zo nieuwsgierig zijn?
Ik lag nog uren te woelen in bed tot ik eindelijk in slaap viel en voordat ik het wist was de nacht alweer voorbij en was het tijd om aan het werk te gaan. Ik hoopte maar dat ik hem tegen zou komen zodat ik mijn excuses kon aanbieden.
