Rosie.
Als ik niet beter zou weten dan zou ik denken dat Noah wel iets tegen zijn vader had gezegd, want die dag kreeg ik geen extra werk en Benjamin zei zelfs dat ik misschien wel wat eerder naar huis kon gaan zodat ik even een beetje uit kon rusten. Dat was het moment dat ik besloot dat het een goed idee zou zijn om misschien écht naar huis te gaan, naar het huis van mijn ouders, waar ik inmiddels al weken niet geweest was. Ik reed snel langs Lou haar appartement om wat kleding te halen en daarna reed ik de stad uit, onderweg naar het dorp waar ik mijn hele jeugd gewoond had. Vroeger had ik het altijd vreselijk gevonden om in een dorp te wonen en ik had mijn ouders regelmatig gevraagd waarom ik niet gewoon zoals de rest van mijn klasgenoten in de stad woonde. Na de basisschool was ik naar de middelbare school gegaan waar mijn vader ook werkte, waardoor ik elke dag met hem mee kon rijden naar school. Maar alsnog moest ik elke keer met de bus terug naar huis, wat ik helemaal niet leuk vond. Totdat ik zestien was, ging alles goed. Op school deed ik het enorm goed, thuis ging alles goed en ik was gewoon een gelukkige tiener. Maar bij tiener zijn hoort ook verliefd worden en dat werd ik, tot over mijn oren. Helaas liep die eerste verliefdheid uit op een grote teleurstelling. Ik uitte mijn gevoelens, daar werd daar misbruik van gemaakt en uiteindelijk hield ik er een gebroken hart aan over.
Als het daarbij gebleven was, was ik er wel overheen gekomen, maar helaas had het nogal een vervelende nasleep, waardoor ik nu, na vier jaar nog steeds boos op mijn moeder was en onze band nooit meer zo geworden was als hij ooit was geweest. Misschien was het tijd om me eroverheen te zetten, maar ik kon het niet, ik kon haar niet meer vertrouwen.
Ik reed de snelweg af en het bos in. Het bos waar iets was gebeurd wat mijn hele leven had veranderd. Totdat ik vijf jaar was, had ik namelijk een andere vader. Of nouja een andere vader, mijn moeder was getrouwd met een man die niet mijn biologische vader was en totdat ik vijf jaar was, kende ik mijn échte vader niet. Mijn moeder wilde niet over het ongeluk praten, maar ik weet wel dat het heel erg heftig moet zijn geweest, zeker omdat ze niet alleen haar man, maar ook mijn broertje waar ze op dat moment zwanger van was verloor. Altijd als ik hier langs kwam, stopte ik even en liep ik naar de rozenstruik die mijn ouders een jaar na het ongeluk hadden geplant. Het gekke was dat ik helemaal geen herinneringen meer had aan mijn stiefvader, terwijl hij degene was die de eerste vijf jaar van mijn leven mijn vader was geweest. Ik had wel foto’s met hem en keek af en toe wel eens naar de trouwfoto’s van hun bruiloft, maar ik herinnerde me er niets van. Van de bruiloft van mijn ouders wel, terwijl ik toen maar een jaar ouder was.
Ik parkeerde de auto op de plek van het ongeluk en liep naar de bomen die zelfs na vijftien jaar nog altijd beschadigingen vertoonden. Ik keek onder de struik, die inmiddels al heel groot was en haalde er een beertje onder uit, die er na vijftien jaar buiten nog altijd redelijk goed uitzag. Mijn opa en oma hadden een plekje gemaakt voor mijn broertje op de begraafplaats, maar om de één of andere reden had ik daar niet zoveel mee, ik kwam liever hier, op de plek waar we hem écht verloren waren.
‘He broertje.’ Zei ik zachtjes. ‘Als je me kunt horen, ik kan wel wat advies gebruiken.. Ik wil de ruzie met mama echt oplossen, maar ik weet niet hoe.’ Ik voelde een warme traan over mijn wang glijden die op het beertje druppelde. ‘Ik weet dat ik dit ook aan Flore kan vragen, maar ik weet het niet.. Er is zo’n afstand tussen ons. Ik weet niet of ik de grote zus ben die zij verdiend.’ Ik slikte en plukte een blaadje uit de vacht van het beertje. Wat ik zei was waar, ooit had ik een hele goede band met Flore gehad. Hoewel er een groot leeftijdsverschil tussen ons was, had ze wel gewoon altijd als mijn zusje gevoeld. We speelden vroeger veel samen en ik hielp haar overal bij. Maar sinds de ruzie met mijn moeder was het met onze band ook bergafwaarts gegaan. Ze had duidelijk de kant van onze moeder gekozen en dat had me ontzettend veel verdriet gedaan. Eerst maakten we vooral ruzie, maar de laatste jaren negeerden we elkaar alleen maar. Veel meer dan een hoi en een doei kon er niet vanaf. Ik wilde het eigenlijk niet toegeven, maar er was nog een reden dat Flore en ik niet goed met elkaar konden opschieten. Flore was het lievelingetje van mijn ouders, ze lieten het niet merken, maar het voelde soms wel zo. Daarnaast deed ze ontzettend haar best op school omdat ze net als onze opa en oma arts wilde worden, haalde ze alleen maar goede cijfers en deed ze nooit domme dingen. Ze was gewoon het perfecte kind, terwijl ik juist het tegenovergestelde was.
Soms vroeg ik me wel eens af hoe het geweest zou zijn als ons broertje wel was blijven leven. Had ik dan met hun alle twee ruzie gehad? Of misschien met geen van beide? Ik zuchtte en veegde de tranen snel van mijn wangen. ’Nou, ik ga weer, maar ik kom snel weer langs, goed?’ Ik zette het beertje een beetje beschut onder de struik en liep weer naar de auto toe, waarna ik weer weg reed, richting de strandweg.
Hoewel ik altijd verdrietig werd van het bezoeken van die plek, voelde ik me daarna altijd opgelucht. Het was heel erg gek idee dat ik gewoon een broertje en een zusje had kunnen hebben, maar dat ik één van de twee nooit gekend had. Aan het einde van de strandweg zag ik de woonwijk al verschijnen met helemaal vooraan, het huis van mijn ouders, dat uitkeek over de zee.
Ik reed de oprit op en parkeerde de auto. De auto’s van mijn ouders stonden er beide niet, maar de fiets van Flore wel, samen met die van een ander meisje. Ik rommelde wat in mijn zak en opende zachtjes te deur, omdat Flore vast weer aan het leren was.
Maar war ik hoorde leek niet op geluiden die je maakte als je aan het leren was. Ik liep zachtjes de woonkamer in en zag mijn zusje op de bank zitten, met het andere meisje naast zich. En ze deden iets, wat ik nooit had verwacht bij mijn zusje te zien.
Ze hadden hun armen om elkaar heen geslagen en waren verwikkeld in een hevige zoen. Ze waren zo met elkaar bezig dat ze niet eens hoorden dat ik binnen was gekomen. Maar daar zou snel verandering in komen.
Ietsje te hard gooide ik de deur achter me dicht en ik zag mijn zusje en het andere meisje verschrikt opspringen. Flore’s ogen werden enorm groot en ze werd knalrood. ‘Rrrr..osie! Wat doe je hier?’
