Rosie.
Nadat ik de hele zondag brak in mijn bed had gelegen, kon ik op maandagochtend niet meer om het feit heen dat ik vanaf vandaag aan de slag moest. Die middag om twee uur zou ik het gesprek hebben met de vriend van Arnoud die een baan voor me had. Ik had geen idee waar ik zou gaan werken en ook geen idee wat voor werk ik nou precies moest gaan doen, dus ik was heel erg benieuwd. Om één uur was ik al helemaal klaar aan het wachten tot mijn vader me zou komen halen. Ik had een witte blouse in mijn zandkleurige kokerrok gestopt en mijn suede pumps in dezelfde kleur aangetrokken. Het was me zelfs gelukt om mijn haar in een nette knot te krijgen, iets dat enorm lastig was met die enorme bos die ik had. Om kwart voor twee belde mijn vader aan en op van de zenuwen stapte ik bij hem in de auto. Hij wist gelukkig precies waar het gebouw zat, dus dat scheelde me ook een heleboel zoekwerk. Maar helaas kwamen we in een enorme verkeersopstopping terecht en terwijl ik de wijzer van mijn horloge met een noodgang zag tikken, zag ik het al snel twee uur worden.
Om vijf over twee stopte hij voor het enorme gebouw en wenste me succes. Snel rende ik op mijn hakken het gebouw in en zocht ik naar de verdieping waar ik moest zijn. Ik was ontzettend onder de indruk van het gebouw. Van buiten was het gewoon een grachtenpand met een zwarte voorgevel en grote ramen, maar van binnen waren de ruimtes helemaal open en alleen gescheiden door grote glazen ramen. Ineens realiseerde ik me dat ik helemaal niet had gekeken welke naam er op de deur van het bedrijf had gestaan en dus wist ik nog steeds niet wat voor bedrijf het nou precies was.
Overal zag ik mensen aan het werk en hoewel het er druk was, was het ook heel erg georganiseerd en was het nergens rommelig. Ik kon nog net in de lift stappen voordat hij naar boven ging en slaakte een opgeluchte zucht toen ik de deuren dicht zag gaan. Toen ik de lift uitstapte, liep ik meteen naar de receptie waar ik een vrouw achter zag zitten. Ik hijgde even wat uit: ‘Ikkk eh.. Ik kom hier voor de sollicitatie? Ik had om twee uur een afspraak.’ De blonde vrouw keek op haar horloge en rolde met haar ogen. ‘Je bent te laat. Hij heeft een hekel aan mensen die te laat komen.’ ‘Oh sorry!’ zei ik. ‘Maar we stonden in de file en..’ De vrouw gebaarde met haar hand dat ik stil moest zijn en pakte de telefoon op. ‘Ja? Met Amanda. Ik heb er nog eentje. Ja ik weet dat ze te laat is, moet ze nog komen?’ Ik hoorde haar zuchten terwijl diegene aan de telefoon nog wat dingen vroeg. Het gesprek ging ineens helemaal ergens anders over en ik vond het een beetje vervelend dat ik naar hun verhalen over een excollega/vriendje moest luisteren, terwijl ik gewoon graag naar dat gesprek wilde. ‘Moment hoor.’ zei de vrouw in de telefoon en ze richtte zich weer tot mij. ‘Je kunt daar op de bank wachten, er komt zo iemand bij je.’ Ze wuifde mijn bedankje weg en ging weer verder met haar gesprek. Ik liep naar de grote blauwe bank toe en ging zitten. Ik hoopte maar dat ik nog op gesprek zou mogen, maar inmiddels was ik echt al veel te laat en het werd steeds later. De minuten verstreken terwijl ik daar zat en hoewel ik inmiddels heel nodig moest plassen, besloot ik het toch maar op te houden. Het werd half drie en daarna zelfs drie uur, zonder dat er iemand kwam. Amanda was inmiddels vertrokken en stond ergens verderop bij een koffieapparaat te kletsen. Ik zuchtte en plukte een pluisje van mijn rok. Ik stond even op om mijn benen te strekken en keek of er iemand aan kwam, maar ik zag niemand.
Inmiddels moest ik zo nodig naar het toilet dat ik snel besloot te gaan. Toen ik klaar was, keek ik in de spiegel naar mijn spiegelbeeld. Er was een pluk haar uit mijn knot gegaan en snel haalde ik hem los om het opnieuw te doen. Ik trok aan het elastiekje en meteen knapte hij. ‘Shit!’ zei ik zachtjes terwijl ik in mijn tas zocht naar een nieuwe. Gelukkig vond ik helemaal onderin nog eentje en ik bond mijn haren weer bij elkaar. Ik zag de deur openvliegen en keek geschrokken naar wie er binnenkwam. ‘Jemig zeg! Ik zeg toch dat je moet blijven zitten. Kom je nou nog?’ zei Amanda. Ik verontschuldigde me snel en liep achter haar aan naar de bank, waar een vrouw voor stond. Ze stak haar hand uit en stelde zich voor: ‘Hoi, ik ben Lotte, jij bent Rosie he? Sorry dat we je even moesten laten wachten, maar er was even een noodgeval. Loop je mee?’ Ik knikte en liep achter haar aan door de gang, Bij een vergaderruimte aangekomen zag ik een wat oudere man aan tafel zitten, die meteen opstond toen ik binnenkwam. Hij had een zware brommende stem en stelde zich voor als Benjamin Marcus. Even schoot door mijn hoofd dat ik die naam kende, maar ik wist door de zenuwen niet meer waarvan. Hij zag er in ieder geval uit als een man die je te vriend moest houden binnen dit bedrijf en ik nam me voor een goede indruk op hem te maken. ‘Nou Rosie, we hoorden van Arnoud dat je op zoek was naar een baan?’ zei Lotte die naast Benjamin was gaan zitten. ‘Kun je misschien wat meer over jezelf vertellen? Hobby’s, waar je vandaan komt, waar je goed in bent.’ Ik knikte en begon te vertellen.
Ze vroeg nog wat dingen en ik had het idee dat het wel goed ging. Benjamin zelf zei helemaal niets en liet Lotte het woord doen. Toen ze al hun vragen gesteld hadden, vroeg ze me even op de gang te wachten, zodat ze even konden overleggen. Ik was stiekem best wel zenuwachtig, straks vonden ze me niet goed genoeg voor de baan. Ik had natuurlijk nog helemaal geen werkervaring en ik had het gepresteerd om op mijn eerste dag te laat te komen.
Maar toch werd ik al heel snel weer naar binnengeroepen en ik zag dat Benjamin inmiddels alweer weg was. ‘Ik heb goed nieuws voor je en slecht nieuws!’ zei ze toen ik zat. ‘We hadden twee banen te vervullen, ééntje van receptioniste omdat Amanda binnenkort weggaat en we dringend een andere nodig hebben. Nu hadden we gehoopt dat het iets voor jou zou zijn, maar we hebben iemand gevonden voor de baan die toch wat geschikter is en die wat meer werkervaring heeft.’ Er ging een golf van teleurstelling door me heen en ik knikte, ik was wel benieuwd welk goede nieuws dit dan zou goedmaken. ‘Het goede nieuws is dat we wel een baan voor je hebben. Benjamin heeft een tijdje geleden zijn assistente ontslagen. Dat was de reden dat het allemaal zo ontzettend lang duurde, hij was de afspraak vergeten en nouja hij is een beetje chaotisch. Maar hij is dus op zoek naar een nieuwe en hij was onder de indruk van je. Tussen ons gezegd, hij is nooit onder de indruk van iemand, dus dat is iets heel groots haha!. Zou je dat misschien een leuke baan lijken?’
Ineens schoot er iets door mijn hoofd, ik wist hoe ik de naam herkende. Hoe had ik nou zo ontzettend dom kunnen zijn om het te vergeten? Lou had me verteld over Benjamin Marcus, de vader van Logan en nog iemand. Ik keek naar de tafel waar een notitieblok op lag met daarop de naam Nieland Marcus, een advocaten kantoor dat regelmatig in het nieuws was geweest omdat ze grote zaken van allerlei sterren hadden behandeld. Ook meneer Marcus zelf had in de afgelopen jaren nogal eens in de krant gestaan, maar ik kon me niet meer zo goed herinneren waarom precies. Waarom zou een man als hij, mij als zijn assistente willen?
Maar ik hoefde er niet lang over na te denken, het was echt een geweldige kans. ‘Ja natuurlijk! Dat lijkt me geweldig! Wanneer kan ik beginnen?’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
